علم تمرین
دیار محمد علی الباجلان؛ ناصر رستم زاده؛ داریوش شیخ الاسلامی وطنی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه‌ای مؤثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون‌ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی‌ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری‌های حاد و ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه‌ای مؤثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون‌ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی‌ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری‌های حاد و مزمن در سطح مقطع عضله می‌شود، بنابراین هدف این پژوهش بررسی پاسخهای هایپرتروفی و هورمونی به یک جلسه تمرین مقاومتی با دو شیوة متفاوت در مردان دوندة سرعتی بود.مواد و روشها: بدین‌منظور ۴۵ داوطلب مرد دونده (سن ۱/۷ ± ۲۱ سال، وزن ۳۵/۴ ± ۵/۶۷ کیلوگرم و شاخص تودة بدن ۰۳/۱ ± ۲۲ کیلوگرم بر متر مربع) به‌صورت تصادفی در سه گروه 15 نفره (گروه تمرینی با بار زیاد، گروه تمرینی با بار کم و گروه کنترل) تقسیم شدند. شیوة تمرین شامل هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانة ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت‌بازو ماشین) هر حرکت سه نوبت با شدت۷۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار زیاد، هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانة ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت‌بازو ماشین)، هر حرکت سه نوبت با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار کم و بدون فعالیت برای گروه کنترل بود. ضخامت عضلات دوسر بازو و پهن خارجی و سطوح سرمی هورمون‌های کورتیزول، IGF-1 و تستوسترون در دو مرحله (پیش‌آزمون و نیم ساعت پس از یک جلسه تمرین) اندازهگیری شد. آزمون‌های شاپیروویلک و لوین به‌ترتیب برای تأیید طبیعی بودن توزیع داده‌ها و همگنی واریانس‌ها انجام گرفت.نتایج: نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که غلظت پلاسمایی تستوسترون (0۰5/۰=P)، IGF-1 (0۰4/۰=P)، کورتیزول (۰0۲/۰=P)،T/C (۰۰۱/۰>P)، ضخامت عضلة دوسر بازو (۰۰۱/۰>P) و ضخامت عضلة پهن جانبی (۰۰۱/۰>P) فقط در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به پیش‌آزمون افزایش یافت. همچنین نتایج آنوا و آزمون تعقیبی بن‌فرونی نشان داد که میانگین غلظت پلاسمایی تستوسترون، IGF-1، کورتیزول،T/C ، ضخامت عضلة دوسر بازو و عضلة پهن جانبی در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به گروه تمرینی با بار کم (۰۵/۰≥P) و گروه کنترل (0۵/۰≥P) در پس‌آزمون بهطور معناداری بالاتر بود.نتیجهگیری: تمرین مقاومتی با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه تغییر معناداری در سطح سرمی هورمون‌ها و هایپرتروفی ایجاد نکرد و به‌نظر می‌رسد که هایپرترفی ایجادشده پس از یک جلسه تمرین مقاومتی حاد با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (و با تکرارهایی تا رسیدن به خستگی) ناشی از تغییرات هورمونی به‌دلیل فشار متابولیک باشد.
هیرش نوری؛ داریوش شیخ الاسلامی وطنی؛ ناصر رستم زاده
چکیده
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دورۀ کوتاه‌مدت مکمل‌دهی ویتامین D بر عملکرد ریوی و عوامل آمادگی جسمانی کشتی‌گیران نوجوان بود.روشها: 36 کشتی‌گیر نوجوان داوطلب (سن 8/0 ±18/16 سال، قد 7/5±5/171 سانتیمتر، وزن 36/6±2/64 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 75/1±6/21 (کیلوگرم بر متر مربع)، تودۀ چربی 82/1±9/8 درصد) به‌صورت تصادفی در دو گروه تجربی ...
بیشتر
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر یک دورۀ کوتاه‌مدت مکمل‌دهی ویتامین D بر عملکرد ریوی و عوامل آمادگی جسمانی کشتی‌گیران نوجوان بود.روشها: 36 کشتی‌گیر نوجوان داوطلب (سن 8/0 ±18/16 سال، قد 7/5±5/171 سانتیمتر، وزن 36/6±2/64 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدنی 75/1±6/21 (کیلوگرم بر متر مربع)، تودۀ چربی 82/1±9/8 درصد) به‌صورت تصادفی در دو گروه تجربی (ویتامین D) و کنترل (دارونما) قرار گرفتند. آزمودنی‌های گروه تجربی روزانه 2000 واحد ویتامین D و گروه کنترل همین مقدار دارونما را به مدت 14 روز دریافت کردند و در طول این مدت همزمان تمرینات کشتی (5 جلسه در هفته) را نیز انجام می‌دادند. به‌منظور بررسی متغیرهای تحقیق، سطح سرمی 25-هیدروکسی ویتامین D، حجم‌های ریوی با استفاده از آزمون اسپیرومتری و عوامل آمادگی جسمانی در دو نوبت قبل و بعد از مکمل‌دهی اندازهگیری شد. داده‌های آماری با روش تحلیل کوواریانس تجزیه‌وتحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد که سطح ویتامین D (23 درصد) و شاخصهای FVC (20 درصد)، FEV1(17 درصد)، MVV (12 درصد) ،FEV1/FVC (11 درصد)، FEF25/75(13 درصد) پس از دورۀ مکمل‌دهی در گروه تجربی نسبت به گروه دارونما بهطور معناداری بیشتر بود (05/0 >P). اما بین شاخصهای PEF، FEF25، FEF75، FEF50 و عوامل آمادگی جسمانی (آزمون شاتل ران، 50 متر سرعت، پرش سارجنت، شنا سوئدی، بارفیکس و دراز و نشست) گروه ویتامین D و دارونما تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0< P).نتیجهگیری: یافتههای تحقیق حاضر نشان می‌دهد مکمل‌دهی ویتامین D احتمالاً از طریق تأثیر بر قدرت عضلات تنفسی و کاهش مقاومت راه‌های هوایی موجب بهبود شاخصهای حجم‌های ریوی در کشتی‌گیران نوجوان می‌شود، اما تأثیری بر عوامل آمادگی جسمانی ندارد.
داریوش شیخ الاسلامی وطنی؛ فریبا فلاحی؛ روناک تابعی
دوره 11، شماره 1 ، بهمن 1397، ، صفحه 45-58
چکیده
هدف: فعالیت ورزشی میتواند تغییرات هماتولوژیک مختلفی ایجاد کرده و بر برخی شاخصهایخونیتأثیرگذار باشد.هدف از اینپژوهش بررسی تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی با ترتیب حرکتی متفاوت بر تغییرات هماتولوژیک )شامل هموگلوبین، هماتوکریت،تعداد گلبولهای قرمز، تعداد گلبولهای سفید، میانگین حجم گویچهای، میانگین هموگلوبین گویچهای، میانگین غلظت هموگلوبینگویچهای، ...
بیشتر
هدف: فعالیت ورزشی میتواند تغییرات هماتولوژیک مختلفی ایجاد کرده و بر برخی شاخصهایخونیتأثیرگذار باشد.هدف از اینپژوهش بررسی تأثیر شش هفته تمرین مقاومتی با ترتیب حرکتی متفاوت بر تغییرات هماتولوژیک )شامل هموگلوبین، هماتوکریت،تعداد گلبولهای قرمز، تعداد گلبولهای سفید، میانگین حجم گویچهای، میانگین هموگلوبین گویچهای، میانگین غلظت هموگلوبینگویچهای، پهنای توزیع گلبول قرمز، تعداد پالکت و حجم متوسط پالکتی( در دختران دارای اضافهوزن )شاخص توده بدن بین 25تا 30 کیلوگرم بر متر مربع( بود.روشها: سی و یک دانشجوی دارای اضافهوزن )میانگین وزن: 28/8± 91/71 کیلوگرم و میانگین قد: 05/0± 160 سانتیمتر( انتخابو بهطور تصادفی در سه گروه: تجربی 1( انجام حرکات از عضالت بزرگ به عضالت کوچک، 10 نفر(، تجربی 2( انجام حرکات از عضالتکوچک به عضالت بزرگ، 11نفر( و کنترل )بدون هیچ برنامه تمرینی، 10 نفر( قرار گرفتند. برنامه تمرین مقاومتی شامل 6 هفته )3جلسه در هفته( بود. متغیرهای هماتولوژیک قبل و پس از دوره تمرینی در شرایط استراحتی اندازهگیری شدند.نتایج: یافتههای تحقیق با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه نشان داد که متغیرهای هماتولوژیک مورد بررسی در اینتحقیق بین سه گروه تفاوت معناداری نداشتند.نتیجهگیری: در کل یافتههای حاضر نشان داد اجرای برنامه میانمدت تمرین مقاومتی و همچنین تغییر در شیوه اجرای حرکاتمقاومتی، هیچ کدام تأثیری بر پاسخهای هماتولوژیک ندارند.
داریوش شیخ الاسلامی وطنی؛ کیوان احمدی
دوره 10، شماره 1 ، آذر 1396، ، صفحه 71-78
چکیده
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف حاد مکملهای HMB یا کراتین بر شاخصهای اکسایشی و آنتی اکسیدانی در افراد تمرین کرده پس از فعالیت مقاومتی بود.روش شناسی: 10 مرد فعال با میانگین سنی (15/1±20 سال)، قد (82/4±2/172 سانتی متر)، وزن (66/9±9/70 کیلو گرم) و BMI (44/2±04/24 کیلو گرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب و سپس طی یک طرح کارآزمایی بالینی متقاطع به طور ...
بیشتر
مقدمه: هدف پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف حاد مکملهای HMB یا کراتین بر شاخصهای اکسایشی و آنتی اکسیدانی در افراد تمرین کرده پس از فعالیت مقاومتی بود.روش شناسی: 10 مرد فعال با میانگین سنی (15/1±20 سال)، قد (82/4±2/172 سانتی متر)، وزن (66/9±9/70 کیلو گرم) و BMI (44/2±04/24 کیلو گرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب و سپس طی یک طرح کارآزمایی بالینی متقاطع به طور تصادفی تحت چهار شرایط متفاوت مکملگیری قرار گرفتند. فعالیتهای مقاومتی شامل حرکات پرس سینه، جلو پا ماشین، سر شانه هالتر، زیر بغل لت، جلو بازو هالتر و پشت بازو ماشین با 80 درصد یک تکرار بیشینه اجرا شد. قبل از هر جلسه فعالیت مقاومتی، آزمودنیها به شکل تصادفی و به مدت 5 روز، تحت بارگیری کراتین، HMB، ترکیب کراتین و HMB و یا دارونما ( گلوکز) قرار گرفتند. بین دورههای بارگیری نیز یک هفته فاصله جهت دورهی پاکسازی لحاظ گردید (در مجموع 4 دوره بارگیری 5 روزه همراه با 4 هفته فواصل استراحتی جهت پاکسازی). به منظور بررسی تاثیر نوع مکمل بر متغیرهای تحقیق یک روز پس از اتمام هر دوره بارگیری، قبل از فعالیت و بلافاصله پس از اتمام فعالیت مقاومتی، خونگیری در شرایط ناشتایی به عمل آمد.نتایج: یافتهها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازهگیری مکرر نشان داد که مصرف مکمل کراتین، HMB یا ترکیب هر دو، تاثیری بر میزان پر اکسیداسیون لیپید (شاخص مالون دی آلدئید)، تغییرات آنتی اکسیدانی گلوتاتیون پر اکسیداز، بیلی روبین و اسید اوریک ندارد.نتیجهگیری: یافتههای پژوهش حاضر در کل حاکی از آن است که مصرف کوتاه مدت (5 روز) مکمل کراتین، HMB و ترکیب هر دو مکمل، تاثیری بر شاخصهای اکسایشی و ضد اکسایشی به دنبال فعالیت مقاومتی حاد ندارد.
داریوش شیخ‌الاسلامی وطنی؛ سکینه نیک سرشت؛ وحید تادیبی؛ احسان حسینی بیدختی؛ سارا غریبشی
دوره 6، شماره 1 ، اردیبهشت 1392
چکیده
هدف: قرار گرفتن در معرض ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن و انواع مختلف سازگاری‌های اندوکرینی می‌شود، که کشف مکانیسم‌های آن میتواند ابزار جدیدی را برای درمان چاقی و پیشگیری از دیابت در آینده فراهم کند. هدف از این تحقیق بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان گرلین سرم ، انسولین ، قند خون حالت ناشتا و حداکثر اکسیژن مصرفی افراد چاق مبتلا ...
بیشتر
هدف: قرار گرفتن در معرض ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن و انواع مختلف سازگاری‌های اندوکرینی می‌شود، که کشف مکانیسم‌های آن میتواند ابزار جدیدی را برای درمان چاقی و پیشگیری از دیابت در آینده فراهم کند. هدف از این تحقیق بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان گرلین سرم ، انسولین ، قند خون حالت ناشتا و حداکثر اکسیژن مصرفی افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش شناسی: 10 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع 2، با میانگین شاخص توده بدن 4/2±02/32 کیلوگرم بر متر مربع، و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 15 جلسه هیپوکسی تناوبی در 15 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. گرلین ، انسولین و قند خون حالت ناشتا در 3 نوبت (پیش آزمون ، روز هفتم ، و پس آزمون) ، در حالی که BMI و Vo2max در 2 نوبت (پیش و پس آزمون) اندازهگیری شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی به کمک آزمون تک مرحله ای راه رفتن روی تریدمیل برآورد گردید. غلظت های سرمی گرلین و انسولین به کمک کیت های الایزا اندازه گیری شدند. غلظت گلوکز خون نیز با روش کالری متری مورد سنجش قرار گرفت. جهت بررسی متغیرهای تحقیق از روش های آماری t همبسته ، و آنالایز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد قرارگیری در معرض هیپوکسی تناوبی کوتاه مدت (7 روز) و میان مدت (15 روز) تاثیر معنی دار بر سطوح سرمی هورمون های گرلین ، انسولین ، گلوکز و همچنین شاخص توده بدن ندارد. اما، تغییرات Vo2max معنی دار بود (002/0= p). نتیجهگیری: یافتههای تحقیق حاضر بیانگر آن است که هیپوکسی تناوبی علیرغم تأثیر مثبت بر Vo2max ، باعث تغییر غلظت هورمون‌های انسولین ، گرلین و نمایه توده بدن در افراد دیابتی نمی‌شود.
