پریسا نمازی؛ مصطفی زارعی؛ فریبرز هوانلو؛ محمد هادی قاسمی
چکیده
هدف: قدرت عضلانی برای اجرای بسیاری از حرکات و مهارت‌ها در فوتبال لازم است. در بسیاری از مطالعات، نشان داده شده است که قدرت عضلات کیفیت انجام مهارت‌های ورزشی را افزایش می‌دهد. اما، در مطالعات اندکی قدرت بازیکنان در سطوح مختلف مقایسه شده است. بنابراین، در پژوهش حاضر تلاش شده است مقایسة قدرت ایزوکنتیکی و ایزومتری عضلات زانوی بازیکنان ...
بیشتر
هدف: قدرت عضلانی برای اجرای بسیاری از حرکات و مهارت‌ها در فوتبال لازم است. در بسیاری از مطالعات، نشان داده شده است که قدرت عضلات کیفیت انجام مهارت‌های ورزشی را افزایش می‌دهد. اما، در مطالعات اندکی قدرت بازیکنان در سطوح مختلف مقایسه شده است. بنابراین، در پژوهش حاضر تلاش شده است مقایسة قدرت ایزوکنتیکی و ایزومتری عضلات زانوی بازیکنان مرد نخبه، زیرنخبه و آماتور فوتبال ایران بررسی شود.
روش‌ها: قدرت ایزوکنتیکی عضلات زانوی 102 بازیکنان فوتبال شامل 29 نفر از بازیکنان تیم ملی فوتبال امید ایران (نخبه)، 29 نفر از بازیکنان دستة یک امید ایران (زیرنخبه) و 44 نفر از بازیکنان دستة 2 امید استان تهران (آماتور) در سرعت‌های زاویه‌ای 60 و 180 درجه بر ثانیه به‌وسیلة دستگاه ایزوکنتیک بایودکس اندازهگیری شد. قدرت ایزومتری عضلات خم‌کننده و بازکنندة زانوی بازیکنان نیز در زاویة 60 درجه اندازهگیری شد.
نتایج: قدرت ایزوکنتیکی عضلات خم‌کننده و بازکنندة زانوی بازیکنان نخبه در هر دو سرعت زاویة 60 و 180 درجه بر ثانیه و نسبت قدرت ایزوکنتیکی عضلات خم‌کننده/ بازکننده در سرعت زاویة 180 درجه بر ثانیه به‌طور معناداری بیشتر از بازیکنان زیرنخبه و آماتور بود. اما، تفاوت معناداری در نسبت قدرت ایزوکنتیکی عضلات خم‌کننده/ بازکننده در سرعت 60 درجه بر ثانیه مشاهده نشد.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، می‌توان بیان کرد سطح رقابت بر میزان قدرت ایزوکنتیکی و ایزومتری عضلات زانوی بازیکنان جوان فوتبال ایران مؤثر است. بنابراین، توصیه می‌شود در تدوین برنامه‌های تمرینی برای ارتقای عملکرد و پیشگیری از آسیب بازیکنان در سطوح مختلف به این مسئله توجه داشت.
محمدعلی بحرینی پور؛ فریبرز هوانلو؛ سیاوش جوکار؛ حمید نجفی پور
چکیده
چکیدههدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 10 هفته تمرین هوازی کم شدت همراه با محدودیت جریان خون بر میزان پروتئین فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز(BDNF) در عضلات سلئوس و EDL و همچنین عصب سیاتیک موشهای صحرایی نر سالمند بود.روش تحقیق: 60 موش صحرایی نر کهنسال(23-24 ماه) نژاد ویستار، وزن بین 355 تا 481 گرم بودند که به 6 گروه تصادفی، گروه جراحی(BFR)، گروه ...
بیشتر
چکیدههدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر 10 هفته تمرین هوازی کم شدت همراه با محدودیت جریان خون بر میزان پروتئین فاکتور نروتروفیک مشتق شده از مغز(BDNF) در عضلات سلئوس و EDL و همچنین عصب سیاتیک موشهای صحرایی نر سالمند بود.روش تحقیق: 60 موش صحرایی نر کهنسال(23-24 ماه) نژاد ویستار، وزن بین 355 تا 481 گرم بودند که به 6 گروه تصادفی، گروه جراحی(BFR)، گروه جراحی ورزش(BFR+Ex)، گروه شم( Sham)، گروه شم ورزش(Sham+Ex)، کنترل( Ctl) و گروه کنترل ورزش(Ex) تقسیم شدند. گروه ها بعد از 10 هفته تمرین سبک هوازی (15متر/دقیقه) به مدت 1 ساعت، 5 جلسه در هفته تمرین کردند و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، قربانی شدند. نمونه عضلات و عصب سیاتیک بلافاصله جدا در نیتروژن جامد گذاشته و در دمای 80- درجه حفظ شدند. نمونه ها پروتئینی توسط روش وسترن بلات مورد سنجش قرار گرفتند. در این مطالعه تجزیه و تحلیل داده های تحقیق با استفاده از نرم افزار آماری SPSSورژن 18انجام شد. توزیع طبیعی داده ها به وسیله آزمون شاپیرو - ویلک مشخص شد. برای آزمون فرضیه های تحقیق از تحلیل واریانس یک سویه استفاده گردید. همچنین جهت تفاوت معنی داری بین گروه های مختلف از آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. سطح معناداری 0.05 P≤ در نظر گرفته شد.نتایج: نتایج نشان داد که پروتئین BDNF در عضله EDL درگروه BFR+Ex تنها با گروه های Ctl و Sh کاهش معنی دار(0.05P˂) داشت. همچنین در عضله سلئوس گروه BFR+Ex با تمامی گروه ها کاهش معنی داری(با گروه های Ctl ، Sh و BFR 0.00 =p و Ex و Sh+Ex 0.03 p˂ ) داشت. علاوه بر این گرو ه های Ex، Sh+Ex نیز نسبت به گروه Ctl و Sh (0.00= p) کاهش معنی داری داشتند. از طرفی در عصب سیاتیک گروه BFR+Ex نسبت به همه ی گروه ها افزایش معنی داری(0.00= p) را نشان داد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که این نوع تمرینات می تواند بر میزان پروتئین BDNF عضلات تند و کند انقباض تأثیر گذاشته و موجب جریان برگشتی از عضله به عصب شود. همچنین افزایش پروتئین BDNF بعد از این تمرینات در عصب سیاتیک مشاهده شد. و نشان داد که BFR+Ex به عنوان یک روش تمرینی می تواند روی عصب و عضله تأثیر مثبت بگذارد.کلمات کلیدی: تمرین استقامتی-فاکتورهای نروتروفیک- کاهش جریان خون- دوران پیری
فریبرز هوانلو؛ حمید رجبی؛ ناصر عسگر زاده؛ محمد علی بحرینی پور
دوره 8، شماره 2 ، آذر 1394، ، صفحه 1223-1231
چکیده
هدف: پژوهش حاضر مقایسه تأثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی بود. بدین منظور 16 نفر از دانشجویان مرد با میانگین سن 94/2±27/23سال ، قد 86/5±13/178 سانتی متر، وزن87/7±06/74 کیلوگرم،درصد چربی بدنی70/3±33/19 و BMI 74/2± 37/23 به طور داوطلب در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها بر اساس توان بیشینه (Wmax) به دو گروه همگن هشت نفره، ...
بیشتر
هدف: پژوهش حاضر مقایسه تأثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی بود. بدین منظور 16 نفر از دانشجویان مرد با میانگین سن 94/2±27/23سال ، قد 86/5±13/178 سانتی متر، وزن87/7±06/74 کیلوگرم،درصد چربی بدنی70/3±33/19 و BMI 74/2± 37/23 به طور داوطلب در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنیها بر اساس توان بیشینه (Wmax) به دو گروه همگن هشت نفره، تقسیم و در شرایط هایپوکسی(3300 متر) و نورموکسی به تمرین پرداختند. ابتدا پس از اندازه گیری شاخص‌های ترکیب بدن ، Vo2max و Wmax با یک آزمون فزاینده در شرایط هایپوکسی و نورموکسی با فاصله 48 ساعت از یکدیگر اندازهگیری شد. برنامه تمرین ورزشی بر روی چرخ کار سنج، برای هر دو گروه از نظر شدت (یک دقیقه با شدت80%-85%Wmax و دو دقیقه با شدت 50% Wmax) و مدت تمرین (30 دقیقه ) یکسان سازی شده بود. بعد از 2 هفته متغیرهای اندازهگیری شده در پیش آزمون مجدداً مورد اندازهگیری قرار گرفت. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و کاربردی بود. نتایج: نتایج این پژوهش نشان داد فاکتورهای هوازی در هر دو گروه بهبود یافته، اما بین 12 جلسه تمرین مستمر شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر عملکرد هوازی مردان ورزشکار( 05/0≥ α ) تفاوت معنی داری وجود نداشت. در نتیجه می توان بیان کرد، دوره تمرینی به کار گرفته شده در این پژوهش باعث بهبود در عملکرد هوازی شد. اما مدت و شدت هایپوکسی به کار گرفته شده به اندازهای نبوده که بتواند به طور معنی‌داری عملکرد هوازی را در گروه هایپوکسی نسبت به گروه نورموکسی بهبود بخشد.
فریبرز هوانلو؛ مجتبی صالح پور؛ سید علی حسینی؛ سیروس شیخی
دوره 7، شماره 1 ، اردیبهشت 1393
چکیده
هدف: پژوهش حاضر در صدد است تا به این سوال پاسخ دهد که آیا تغییرات طول عضله یا زاویه مفصلی بر میزان هم کنشی عضله مخالف در انقباض ایزومتریک تاثیر گذار است؟ روش‌شناسی: آزمودنی‌های این تحقیق 15 نفر از دانشجویان پسر تربیت‌بدنی دانشگاه شهید بهشتی با میانگین سن 58/1 67/21 سال، قد 13/5 93/172 سانتیمتر و وزن 41/5 85/60 کیلوگرم بودند. نمونه‌های انتخاب شده ...
بیشتر
هدف: پژوهش حاضر در صدد است تا به این سوال پاسخ دهد که آیا تغییرات طول عضله یا زاویه مفصلی بر میزان هم کنشی عضله مخالف در انقباض ایزومتریک تاثیر گذار است؟ روش‌شناسی: آزمودنی‌های این تحقیق 15 نفر از دانشجویان پسر تربیت‌بدنی دانشگاه شهید بهشتی با میانگین سن 58/1 67/21 سال، قد 13/5 93/172 سانتیمتر و وزن 41/5 85/60 کیلوگرم بودند. نمونه‌های انتخاب شده همگی سالم بوده و هیچگونه سابقة ناراحتی، درد و عمل جراحی در مفاصل بازو، آرنج ، مچ دست و نیز هیچگونه سابقة آسیب دیدگی در عضلة مربوط را نداشتند. این اطلاعات از طریق پرسشنامه و قبل از اجرای پژوهش تعیین شد. اطلاعات انتگرال الکترومیوگرافی (IEMG) عضلات دوسر و سهسر بازویی دست برتر هر آزمودنی با اعمال حداکثر انقباض ارادی در زوایای 90-120 و حالت اکستنشن کامل (صفر درجه) از مفصل آرنج از طریق دستگاه الکترومیوگرافی اندازهگیری و مورد بررسی قرارگرفت. برای تعیین تفاوت آماری در متغیرهای پژوهش از آزمون t استودنت در سطح معنی‌داری 05/0
