مژگان احمدی؛ ندا اقایی بهمن بگلو
چکیده
هدف: میتوفاژی میتواند به کنترل کیفیت میتوکندری کمک کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین بر عوامل میتوفاژی میتوکندری در موش های صحرایی نر چاق بود.روشها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر (میانگین وزن20±120 گرم) پس از القاء چاقی با رژیم غذایی پرچرب (به مدت 10 هفته)، 8 سر موش صحرایی از گروه رژیم غذایی پرچرب (O) و 8 سر ...
بیشتر
هدف: میتوفاژی میتواند به کنترل کیفیت میتوکندری کمک کند. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک دوره تمرین بر عوامل میتوفاژی میتوکندری در موش های صحرایی نر چاق بود.روشها: در این مطالعه تجربی، 40 سر موش صحرایی نر (میانگین وزن20±120 گرم) پس از القاء چاقی با رژیم غذایی پرچرب (به مدت 10 هفته)، 8 سر موش صحرایی از گروه رژیم غذایی پرچرب (O) و 8 سر موش صحرایی گروه رژیم غذایی استاندارد (C) برای بررسی القای چاقی تشریح شدند و سایر موش‌های صحرایی چاق بهطور تصادفی به 3 گروه کنترل چاق (OC)، تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. HIIT شامل 10 مرتبه فعالیت 4 دقیقه‌ای با شدت 90-85 درصد VO2max و دفعه های استراحت فعال 2 دقیقه‌ای و برنامه MICT نیز 5 جلسه در هر هفته با شدت 70-65 درصد VO2max به مدت 12 هفته اجرا شد. سطوح bcl2 و پارکین با استفاده از روش الکتروفورز ژل و وسترن بلات اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون‌های تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0P≤ تجزیه و تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد هر دو مداخله تمرین HIIT و MICT به افزایش معنا دار bcl2 و پارکین عضله نعلی نسبت به گروه کنترل منجر شدند (05/0P<). تفاوت معناداری بین دو گروه HIIT و MICT در سطوح bcl2و پارکین رت‌های چاق وجود نداشت (05/0<P).نتیجهگیری: با توجه به نتایج، به نظر میرسد که HIIT و MICT میتوانند به کاهش تخریب و اختلال میتوکندری در عضله اسکلتی طی چاقی کمک کنند.
مژگان احمدی؛ آسیه عباسی دلویی؛ سعیده شادمهری؛ ندا آقایی بهمن بگلو
دوره 11، شماره 1 ، بهمن 1397، ، صفحه 139-152
چکیده
هدف: هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر وضعیت اکسیدان، آنتیاکسیدان و نیمرخ لیپیدیدر دختران چاق بود.روشها: سی دختر چاق )سن 5±30 سال، قد 2±60/1 سانتیمتر و شاخص توده بدنی 33-31 کیلوگرم بر مجذور متر( انتخابو بهطور تصادفی به سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروههای تجربی، تمرین هوازی روی تردمیل ...
بیشتر
هدف: هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر وضعیت اکسیدان، آنتیاکسیدان و نیمرخ لیپیدیدر دختران چاق بود.روشها: سی دختر چاق )سن 5±30 سال، قد 2±60/1 سانتیمتر و شاخص توده بدنی 33-31 کیلوگرم بر مجذور متر( انتخابو بهطور تصادفی به سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروههای تجربی، تمرین هوازی روی تردمیل با شدت60 تا 75 درصد ضربان قلب ذخیره و تمرین مقاومتی با شدت 55 تا 75 درصد یک تکرار بیشینه به مدت هشت هفته انجام دادند.نمونههای خون آزمودنیها 48 ساعت قبل و بعد از پروتکل تمرینی و 12 ساعت ناشتایی جمعآوری شد. تحلیل دادهها با استفادهاز آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح 05/0≤P انجام شد.نتایج: تمرین هوازی موجب کاهش معنیدار سطوح مالوندیآلدئید و افزایش معنیدار سوپراکسیددیسموتاز و ظرفیتآنتیاکسیدانی تام پالسما در دختران چاق شد )05/0≤P )با اینوجود، بین اثر هشت هفته فعالیت هوازی و مقاومتی بر نیتریکاکساید پالسما در دختران چاق تفاوت معناداری وجود نداشت )069/0=P .)نتیجهگیری: بهنظر میرسد تمرین هوازی میتواند موجب ایجاد تغییرات قابلتوجه در دستگاه اکسایشی و ضداکسایشی بدن شودو با تعدیل نیمرخ لیپیدی، خطر بیماری قلبی عروقی در افراد چاق را کاهش دهد.واژههای کلیدی: تمرین، اکسیدان، آنتیاکسیدان، نیمرخ لیپیدی، دختران چاق.
آسیه عباسی دلویی؛ احمد عبدی؛ رضا اسحاقی؛ مژگان احمدی؛ محمد علی کهن پور
دوره 10، شماره 1 ، آذر 1396، ، صفحه 21-30
چکیده
هدف:هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی برسطوح سرمی GLP-1، DPP-4 و مقاومت انسولین در مردان چاق بود. روش تحقیق: 20 مرد چاق (سن01/2±76/29سال، قد 07/0±79/1متر، وزن 69/5±24/108کیلوگرم، شاخصتوده بدنی 18/1±49/33کیلوگرم بر متر مربع) بهطور تصادفی به 2گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. فعالیت مقاومتی شامل 6ایستگاه با شدت 55-75درصد یک تکرار بیشینه، ...
بیشتر
هدف:هدف از این پژوهش، تعیین تاثیر یک دوره تمرین مقاومتی برسطوح سرمی GLP-1، DPP-4 و مقاومت انسولین در مردان چاق بود. روش تحقیق: 20 مرد چاق (سن01/2±76/29سال، قد 07/0±79/1متر، وزن 69/5±24/108کیلوگرم، شاخصتوده بدنی 18/1±49/33کیلوگرم بر متر مربع) بهطور تصادفی به 2گروه تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. فعالیت مقاومتی شامل 6ایستگاه با شدت 55-75درصد یک تکرار بیشینه، سه روز در هفته و به مدت 8هفته بود. نمونهگیری خون در دو مرحله قبل و بعد از 8هفته (48ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی) بعد از 12ساعت ناشتایی گرفته شد. دادهها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس در اندازهگیری مکرر در سطح 05/0P≤ تحلیلشد. یافتهها:سطوح سرمی GLP-1 گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل بهطور معنادار افزایش یافت(P=0.027). گلوکز خون و سطوح سرمی DPP-4گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل بهطور معنادار کاهش یافت(P=0.019 و P=0.003). اما مقاومت به انسولین گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل تغییر معنادای نداشت(P=0.49). نتیجهگیری:احتمالا یک دوره تمرین مقاومتی، باعث افزایش معنادار GLP-1 و کاهش معنادار DPP-4 شده و این تغییرات با کاهش اشتها و تنظیم متابولیسم گلوکز در مردان چاق همراه است، اما احتمالا یا بر مقاومت به انسولین تاثیر معنادار ندارد و یا نیازمند طول مدت بیشتری از تمرین مقاومتی جهت مشاهده تفاوت معنادار در این شاخص میباشد.
