بیوشیمی و متابولیسم
محمد جواد جلالی؛ رزیتا فتحی؛ خدیجه نصیری؛ ابوالفضل اکبری
چکیده
زمینه و هدف: کم‌تحرکی و در مقابل آن تمرین جزء عوامل مرتبط با شاخص‌های آسیب کبدی به‌شمار می‌روند. با وجود این هنوز نقش بسیاری از تمرین‌های ورزشی به‌ویژه تمرینات تناوبی و مقاومتی و مصرف برخی مکمل‌های غذایی از جمله اسپیرولینا بر عوامل ایمنی و التهابی کاملاٌ شناخته نشده است؛ بنابراین هدف از این پژوهش تعیین اثر هشت هفته مکمل‌دهی اسپیرولینا ...
بیشتر
زمینه و هدف: کم‌تحرکی و در مقابل آن تمرین جزء عوامل مرتبط با شاخص‌های آسیب کبدی به‌شمار می‌روند. با وجود این هنوز نقش بسیاری از تمرین‌های ورزشی به‌ویژه تمرینات تناوبی و مقاومتی و مصرف برخی مکمل‌های غذایی از جمله اسپیرولینا بر عوامل ایمنی و التهابی کاملاٌ شناخته نشده است؛ بنابراین هدف از این پژوهش تعیین اثر هشت هفته مکمل‌دهی اسپیرولینا و تمرین مقاومتی و تناوبی هوازی بر فعالیت بافت کبد و بیان ژن CXCL1 در بافت عضلة موش‌های صحرایی نر بود.مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی، 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن پنج هفته و میانگین وزن 6/24 ± 4/246 گرم به‌طور تصادفی به شش گروه تمرین تناوبی + مکمل اسپیرولینا، تمرین مقاومتی+ مکمل اسپیرولینا، کنترل+ مکمل اسپیرولینا، تمرین تناوبی+ سالین، تمرین مقاومتی+ سالین، کنترل+ سالین تقسیم شدند. بر این اساس، مقدار مکمل اسپیرولینا در گروه‌های مصرفی مکمل اسپیرولینا 500 میلی‌گرم بر کیلوگرم وزن بدن بود. گروه تمرین تناوبی به مدت هشت هفته و هر هفته پنج جلسه تمرین کردند. همچنین گروه تمرین مقاومتی با بار فزاینده سه جلسه در هفته فعالیت را اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین، حیوانات در گروه‌های مورد آزمایش با ترکیب کتامین زایلازین بی‌هوش شدند و نمونة خون از ورید تحتانی گرفته شد و به‌سرعت بافت عضلة چهارسررانی نمونه‌برداری شد. میزان بیان ژن CXCL1در عضلة چهارسررانی و آنزیم‌های کبدی به‌عنوان شاخص عملکرد کبد در سرم اندازهگیری شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌های آماری با استفاده از تحلیل واریانس یکسویه انجام گرفت (05/0P£).نتایج: یافتهها نشان داد که پس از هشت هفته تمرین تناوبی و مقاومتی با بار فزاینده، در عضلة چهارسر رانی میزان بیان ژن CXCL1 گروه کنترل بیشتر بود، ولی تفاوت معناداری مشاهده نشد. همچنین، میزان آنزیم‌های کبدی به‌طور معناداری نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. همچنین نتایج نشان داد که مصرف اسپیرولینا به‌همراه تمرینات هوازی تناوبی و مقاومتی می‌تواند شاخص‌های عملکرد کبدی را در مقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری تغییر دهد. با این همه بیان ژن CXCL1 در گروه‌های مصرف‌کنندة اسپیرولینا و تمرینات هوازی و مقاومتی در بخشی با گروه کنترل تغییر معناداری نشان نداد.نتیجهگیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان داد که مصرف اسپیرولینا و انجام تمرینات هوازی تناوبی و مقاومتی می‌تواند شاخص‌های عملکردی کبد و بیان ژن CXCL1 در بافت عضلة چهارسررانی را تا حدی تعدیل کند. این نتایج نشان می‌دهد که مصرف اسپیرولینا می‌تواند در بروز پاسخ‌های سازگاری مرتبط با آسیب‌های متابولیکی درگیر باشد.
معصومه باقرسلیمی؛ رزیتا فتحی؛ عابدین خسروی؛ آمنه بحرینی؛ اباذر شیرازی
دوره 10، شماره 2 ، خرداد 1396، ، صفحه 37-46
چکیده
هدف: اسپکسین پپتید جدیدی است که در تنظیم رفتار تغذیه، وزن، متابولیسم انرژی و برداشت اسیدهای چرب به درون سلولهای چربی نقش دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک جلسه فعالیتورزشی تناوبی هوازی بر سطوحسرمیاسپکسین بود. روش: یازده مرد جوان فعال (سن 3.63±24.00 سال، شاخصتودهبدنی 2.00±22.98 کیلوگرمبرمترمربع) در این مطالعه شرکت نمودند. ...
بیشتر
هدف: اسپکسین پپتید جدیدی است که در تنظیم رفتار تغذیه، وزن، متابولیسم انرژی و برداشت اسیدهای چرب به درون سلولهای چربی نقش دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تأثیر یک جلسه فعالیتورزشی تناوبی هوازی بر سطوحسرمیاسپکسین بود. روش: یازده مرد جوان فعال (سن 3.63±24.00 سال، شاخصتودهبدنی 2.00±22.98 کیلوگرمبرمترمربع) در این مطالعه شرکت نمودند. فعالیتورزشی شامل 2 سری (10ثانیه×6) رکابزدن با حداکثر سرعت و 10 دقیقه استراحت فعال (رکابزدن با شدت %75-%65 حداکثرضربانقلب) بود. نمونههایخونی در وضعیتناشتا، قبل (30 دقیقه بعداز صرفصبحانه حدود 365 کیلوکالری)، بلافاصله، 15، 30 و 45 دقیقه بعد از فعالیت ورزشی جمعآوری شد. از آنالیز واریانس با اندازهگیریهای مکرر و آزمونتعقیبی بونفرونی برای بررسی تغییرات متغیرها در بازههای زمانی مختلف و از ضریبهمبستگی پیرسون برای بررسی ارتباط بین متغیرها استفاده شد. یافتهها: باوجود تغییر سطوح برخی از متابولیتها نظیر گلوکز، انسولین، لاکتات، TG و LDL-C در این پژوهش، تغییر معنیداری در سطوح سرمی اسپکسین در هیچ یک از بازههای زمانی اندازهگیری شده، مشاهدهنشد (0.05p>). در حالت ناشتا و بلافاصله پس از فعالیت ورزشی، ارتباط معنیداری بین سطوح اسپکسین و سایر متابولیتها یافت نشد (0.05p>) اما در 30 دقیقه پس از صرف صبحانه، سطوحاسپکسین همبستگی منفی و معنیداری با TG (0.032=p و 0.645- =r) و در طول دوره ریکاوری همبستگی مثبت و معنیداری با HDL-C (0.041=p و 0.357+ =r) و همبستگی منفی و معنیداری با انسولین داشت (0.023=p و 0.672- =r). نتیجهگیری: به نظر میرسد که تعادل منفی انرژی ناشی از یک جلسه فعالیتورزشی تناوبی هوازی، احتمالاً برای القای تغییر سطوح سرمی اسپکسین کافی نبودهاست.
