زهرا شکری؛ سعید نقیبی؛ علی برزگری
چکیده
زمینه و هدف: آسیب ترومای مغزی یکی از علت‌های مرگ‌ومیر و معلولیت در جهان در میان تمام آسیب‌های مرتبط با دستگاه عصبی مرکزی است. آسیب‌های تروماتیک مغزی (TBI) از مهم‌ترین علل مرگ‌ومیر در سنین زیر 40 سال است و درصد زیادی از مرگ‌های ناشی از تروما را شامل می‌شود. این آسیب به مجموعه‌ای از اتفاقات منجر می‌شود که تا حدی به ماهیت و محل آسیب بستگی ...
بیشتر
زمینه و هدف: آسیب ترومای مغزی یکی از علت‌های مرگ‌ومیر و معلولیت در جهان در میان تمام آسیب‌های مرتبط با دستگاه عصبی مرکزی است. آسیب‌های تروماتیک مغزی (TBI) از مهم‌ترین علل مرگ‌ومیر در سنین زیر 40 سال است و درصد زیادی از مرگ‌های ناشی از تروما را شامل می‌شود. این آسیب به مجموعه‌ای از اتفاقات منجر می‌شود که تا حدی به ماهیت و محل آسیب بستگی دارد. ضربه به سر به‌دلیل مرگ نورون‌ها در دستگاه لیمبیک و به‌ویژه هیپوکامپ، می‌تواند موجب نقصان عملکرد حافظه و یادگیری شود. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات ورزشی هوازی در طول زندگی بر حافظه و سایتوکاین IL-1beta در هیپوکامپ و پره‌فرونتال کورتکس موش‌های نر نژاد NMRI مبتلا به ترومای مغزی بود.مواد و روشها: بدین‌منظور، 40 سر موش آزمایشگاهی نر نژاد NMRI با سن تقریبی 20 روز و وزن 8 تا 9 گرم از انستیتو پاستور ایران تهیه و به چهار گروه غیرورزشی +mTBI ، گروه غیرورزشی، گروه ورزشی و گروه ورزشی+mTBI تقسیم شدند. موش‌ها از 28 روزگی تا 80 روزگی به مدت 8 هفته (56 روز) به انجام ورزش هوازی پرداختند. در انتهای هفتة هشتم پس از اتمام پروتکل ورزشی، القای مدل ترومای مغزی با روش سقوط وزنه اجرا شد. ده روز پس از القای mTBI، موش‌ها مورد سنجش حافظة فضایی از طریق آزمون رفتاری ماز وای قرار گرفتند. سایتوکاینIL-1β در هیپوکامپ و پرفرونتال کورتکس موش‌های مدل mTBI به روش الایزا بررسی شد. پس از بررسی وضعیت طبیعی داده‌ها از طریق آزمون شاپیرو-ویلک و بررسی همگنی واریانس‌ها از طریق آزمون لون، از تحلیل واریانس یکطرفه با آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 ≥P و نرم‌افزار SPSS نسخة 22 استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد که هشت هفته تمرینات ورزشی روی حافظة موش‌های مبتلا به ترومای مغزی تأثیر دارد (001/0=P). همچنین تمرینات هوازی روی سایتوکاین IL-1beta در هیپوکامپ موش‌های مبتلا به ترومای مغزی تأثیر دارد (03/0=P). افزون‌بر این مشاهده شد که تمرینات هوازی بر سایتوکاین IL-1beta در پره‌فرونتال کورتکس موش‌های مبتلا به ترومای مغزی تأثیر دارد (001/0=P). نتیجه‌گیری: نتایج مطلوب پژوهش احتمالاً ناشی از آثار سیستمی فعالیت ورزشی بر حفاظت عصبی و کاهش لنفوسیت‌هاست. با این حال برای بیان دقیق سازوکارهای اثربخشی به مطالعات بیشتری نیاز است. به‌نظر می‌رسد داشتن سبک زندگی فعال در طول زندگی می‌تواند به‌عنوان رویکردی مؤثر در کاهش عوارض ترومای مغزی به‌کار رود.
علی برزگری؛ شادمهر میردار؛ محمد رعنایی
چکیده
هدف: نیتروز آمین کتون مشتق از تنباکو ) NNK (، یکی از قویترین کارسینوژنهای تنباکو است که با تغییر در آزادسازیماکروفاژهای مرتبط با تومور ) TAM ( در القای سرطان ریه مؤثر است. هدف از این مقاله، تأثیر تمرین شنا و قرارگیریدر معرض نیتروز آمین کتون مشتق از تنباکو ) NNK ( بر پاسخ ایمونوهیستوشیمیایی ماکروفاژهای مرتبط با تومور درموشهای صحرایی است.روشها: ...
بیشتر
هدف: نیتروز آمین کتون مشتق از تنباکو ) NNK (، یکی از قویترین کارسینوژنهای تنباکو است که با تغییر در آزادسازیماکروفاژهای مرتبط با تومور ) TAM ( در القای سرطان ریه مؤثر است. هدف از این مقاله، تأثیر تمرین شنا و قرارگیریدر معرض نیتروز آمین کتون مشتق از تنباکو ) NNK ( بر پاسخ ایمونوهیستوشیمیایی ماکروفاژهای مرتبط با تومور درموشهای صحرایی است.روشها: بدین منظور 46 سر موش صحرایی نر بالغ ویستار به صورت تصادفی به پنج گروه تمرین، تمرین+ ،NNK، NNKحلال و کنترل دسته بندی شدند. گروه های تحت القای NNK به صورت زیر جلدی 1 بار در هفته و به میزان 5/ 12 میلیگرم بر کیلوگرم وزن بدن در 12 هفته NNK دریافت کردند. گروه های تمرین نیز به مدت 12 هفته به شنا زیر بیشینهپرداختند. بیان ماکروفاژهای مرتبط با تومور در بافت ریه با روش ایمونوهیستوشیمی اندازه گیری شد. با استفاده از تحلیلواریانس یک-طرفه و آزمون پیگیری توکی در سطح معنی داری 05 / P≥0 استفاده شد.نتایج : نتایج نشان داد که بیان ایمونوهیستوشیمیایی TAM در گروه تمرین نسبت به گروه P= 0/001( NNK (، بهطور معنیداری کمتر بود ) 92 %(. بیان ایمونوهیستوشیمیایی TAM نیز در گروه تمرین+ NNK نسبت به گروه NNKP=0/001( ( به طور معنیداری کمتر بود ) 92 %(. علاوه بر این، بیان ایمونوهیستوشیمیایی TAM در گروه NNK ، نسبتبه گروه حلال ) 001 / P= 0 ( به طور معنیداری بیشتر بود ) 766 %(.نتیجه گیری: به طور کلی میتوان اذعان داشت که تمرین ورزشی منظم هوازی زیر بیشینه، در مهار آثار التهابی ریه ناشیاز القای NNK با کاهش میزان فعالیت ماکروفاژهای مرتبط با تومور نقش مؤثری دارد.
