نگین محمدی سرابله؛ وریا طهماسبی؛ محمد عزیزی؛ هادی عبدالله زاد
چکیده
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی منظم می‌تواند به کاهش التهاب منجر شود. از طرفی مکمل‌یاری سیر با توجه به تأثیرات گستردة آن از جمله اثر آن بر التهاب احتمال می‌رود در ترکیب با تمرینات مقاومتی اثرات هم‌افزایی داشته باشد. ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی به‌همراه مکمل‌یاری سیر بر سطوح سرمی CRP و مقاومت به انسولین ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی منظم می‌تواند به کاهش التهاب منجر شود. از طرفی مکمل‌یاری سیر با توجه به تأثیرات گستردة آن از جمله اثر آن بر التهاب احتمال می‌رود در ترکیب با تمرینات مقاومتی اثرات هم‌افزایی داشته باشد. ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین مقاومتی به‌همراه مکمل‌یاری سیر بر سطوح سرمی CRP و مقاومت به انسولین در زنان جوان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش‌ها: 48 زن سالم با دامنة سنی 20 تا 40 سال، به‌صورت تصادفی سادة بلوکی در چهار گروه تمرین مقاومتی+مکمل (سن=1/3±3/31 سال، شاخص توده بدنی = 7/2±2/28 کیلوگرم بر متر مربع)، تمرین مقاومتی+دارونما (سن=8/3±7/30 سال، =BMI 4/2±4/26 کیلوگرم بر متر مربع)، مکمل سیر (سن=5/2±9/27 سال، =BMI 9/3±7/ 26 کیلوگرم بر متر مربع) و دارونما (سن=8/3±7/29 سال، =BMI 3/3±8/28 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین به مدت هشت هفته برنامة تمرین مقاومتی فزایندة سه جلسه در هفته را شامل سه نوبت با 10 تکرار بیشینه با 1 دقیقه استراحت بین نوبت‌ها و حرکات انجام دادند. آزمودنی‌های گروه مکمل و دارونما روزانه دو قرص 500 میلی‌گرم سیر یا دارونما را در دو نوبت صبح و شب همراه با وعدة غذایی مصرف کردند. پیش و پس از هشت هفته تمرین و برنامة مکمل‌دهی، داده‌های آنتروپومتریکی و یک تکرار بیشینه (1-RM)، پروتئین واکنشگر C (CRP)، انسولین و گلوکز اندازه‌گیری و براساس آنها مقاومت به انسولین (IR) محاسبه شد. تغییرات نتایج قبل و بعد چهار گروه با تحلیل واریانس یکطرفه بررسی شد. در صورت مشاهدة معناداری آزمون تعقیبی بنفرونی به‌کار رفت.نتایج: کاهش معنادار در سطوح سرمی CRP، مقاومت به انسولین و گلوکز در گروه تمرین+مکمل در مقایسه با سایر گروه‌ها مشاهده شد (05/0>P). در مقابل سطوح انسولین تغییر معناداری را نشان نداد (05/0<P). در خصوص داده‌های ترکیب بدن نتایج با کاهش معنادار و شایان توجه تودة چربی و افزایش معنادار تودة بدون چربی همراه بود، به‌ویژه در گروه تمرین مقاومتی+سیر (05/0>P).نتیجه‌گیری: با اینکه داده‌های CRP و شاخص مقاومت به انسولین آزمودنی‌های پژوهش حاضر در دامنة طبیعی بودند و بدون خطر به‌نظر می‌رسید، در کل با توجه به نتایج پژوهش حاضر به‌نظر می‌رسد برنامة تمرین مقاومتی فزاینده به‌همراه مکمل‌یاری سیر تأثیر مضاعفی بر وضعیت شاخص التهابی CRP و مقاومت به انسولین زنان دارای اضافه وزن در مقایسه با هر کدام از آنها به‌تنهایی دارد.
محمد عزیزی؛ وریا طهماسبی؛ پیمان محمدی
چکیده
هدف: شیوع چاقی در دنیا به‌عنوان مشکل سلامتی به‌خوبی شناخته‌شده است، همچنین بیماری‌های مرتبط با چاقی مانند مقاومت به انسولین، دیابت نوع 2، سندروم متابولیک، پرفشار خونی و بیماری‌های قلبی- عروقی در دنیا گسترش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سطح آیریزین و مقاومت به انسولین در مردان ...
بیشتر
هدف: شیوع چاقی در دنیا به‌عنوان مشکل سلامتی به‌خوبی شناخته‌شده است، همچنین بیماری‌های مرتبط با چاقی مانند مقاومت به انسولین، دیابت نوع 2، سندروم متابولیک، پرفشار خونی و بیماری‌های قلبی- عروقی در دنیا گسترش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سطح آیریزین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن بود.روش‌ها: در پژوهش حاضر 14 آزمودنی غیرفعال به‌صورت تصادفی به دو گروه هایپوکسی (میانگین سن 63/1±22 سال و شاخص تودۀ بدنی 28/1 ±48/28 کیلوگرم بر متر مربع) و نورموکسی (میانگین سن 34/1± 14/22 سال و شاخص تودۀ بدنی 42/2 ±83/27 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته با تواتر 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه با شدت 60 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه در شرایط هایپوکسی (غلظت اکسیژن 14 درصد) و نورموکسی (غلظت اکسیژن 21 درصد) روی چرخ کارسنج تمرین کردند. نمونه‌های خونی 24 ساعت قبل و بعد از تمرین گرفته شد. از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری (05/0P≤) برای بررسی فرضیه‌های تحقیق استفاده شد.نتایج: داده‌های پژوهش افزایش معنادار سطح آیریزین را در دو شرایط هایپوکسی (12درصد) و نورموکسی (8 درصد) نشان داد (05/0P˂). درحالی‌که مقدار مقاومت به انسولین کاهش معناداری یافت (05/0P˂). همچنین تفاوت معناداری در مقدار آیریزین و مقاومت به انسولین در دو گروه مشاهده نشد (05/0P>). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش، تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی با ایجاد تغییرات در سطح آیریزین و مقاومت به انسولین، می‌تواند در پیشگیری و کاهش عوامل خطرزای همراه با اضافه وزن و چاقی مؤثر واقع شود.
وریا طهماسبی؛ سجاد احمدی زاد؛ فریبرز هوانلو؛ علی اشرف جمشیدی
دوره 5، شماره 2 ، مهر 1391
چکیده
چکیدههدف: با توجه به اهمیت پاسخهای حاد شاخصهای پلاکتی به انواع انقباض عضلانی که پاسخ های هورمونی و الگوهای فعال سازی عصبی-عضلانیمتفاوتی نیز دارند، مطالعه حاضر جهت بررسی پاسخ حاد شاخصهای پلاکتی به انواع مختلف انقباضات درون گرای هم تنش و هم جنبش پس از26 سال) دو جلسه فعالیت مقاومتی هم تنش و هم جنبش /9±١/ فعالیت و دوره ریکاوری 1 ساعته طراحی ...
بیشتر
چکیدههدف: با توجه به اهمیت پاسخهای حاد شاخصهای پلاکتی به انواع انقباض عضلانی که پاسخ های هورمونی و الگوهای فعال سازی عصبی-عضلانیمتفاوتی نیز دارند، مطالعه حاضر جهت بررسی پاسخ حاد شاخصهای پلاکتی به انواع مختلف انقباضات درون گرای هم تنش و هم جنبش پس از26 سال) دو جلسه فعالیت مقاومتی هم تنش و هم جنبش /9±١/ فعالیت و دوره ریکاوری 1 ساعته طراحی شد. روش شناسی: ده مرد سالم ( ٧بر روی عضلات چهار سر هر دو پا را با استفاده از دستگاه بایودکس 4 (MVIT70 با شدت حدود 40 % حداکثر گشتاور ارادی ایزومتریک (5) در قبل، بلافاصله بعد و انتهای 1 ساعت ml) پیشرفته انجام دادند، که هر جلسه با یک ساعت ریکاوری همراه بود. نمونه های خون سیاهرگیپهنای ،(MPV) میانگین حجم پلاکتی ،(PLC-R%) درصد پلاکت های بزرگ ،(PLT) ریکاوری گرفته شد و برای اندازه گیری شمارش پلاکتیو غلظت لاکتات مورد استفاده قرار گرفت. تغییرات حجم پلاسما با استفاده از مقادیر هماتوکریت و هموگلوبین در انتهای (PDW) توزیع پلاکتیو PDW ، تصحیح شده PLT هر جلسه فعالیت محاسبه شد. نتایج: اگرچه هر دو جلسه حاد بدون در نظر گرفتن نوع انقباض با افزایش معنادارپس از فعالیت و در دوره %PLC-R . این افزایش موقتی بود و در انتهای ریکاوری به سطوح قبل از فعالیت بازگشت .(P< همراه بود ( 0.05 MPVبا در نظر گرفتن نوع انقباض تفاوت معناداری MPV و PLC-R ، تصحیح شده PLT افزایش .(P> ریکاوری تغییر معناداری نشان نداد ( 0.05نتیجه گیری: .(P< تصحیح نشده بودند که تغییرات آنها در پاسخ به نوع انقباض متفاوت بود ( 0.05 PLT و PDW و تنها (P> نشان نداد ( 0.05در مقایسه با فعالیت هم جنبش درون گرا همراه بود و نتایج نشان داد پس PDW و PLT در کل فعالیت درون گرای هم تنش با سطوح بالاتری ازاز فعالیت هم جنبش درون گرا در حجم تمرینی یکسان در مقایسه با انقباض هم تنش میزان افزایش برخی شاخص های مهم پلاکتی وترومبوسیتوزیز کمتر است.
