مقاله پژوهشی
علم تمرین
دیار محمد علی الباجلان؛ ناصر رستم زاده؛ داریوش شیخ الاسلامی وطنی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه‌ای مؤثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون‌ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی‌ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری‌های حاد و ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه‌ای مؤثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون‌ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی‌ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری‌های حاد و مزمن در سطح مقطع عضله می‌شود، بنابراین هدف این پژوهش بررسی پاسخ‌های هایپرتروفی و هورمونی به یک جلسه تمرین مقاومتی با دو شیوة متفاوت در مردان دوندة سرعتی بود.مواد و روش‌ها: بدین‌منظور ۴۵ داوطلب مرد دونده (سن ۱/۷ ± ۲۱ سال، وزن ۳۵/۴ ± ۵/۶۷ کیلوگرم و شاخص تودة بدن ۰۳/۱ ± ۲۲ کیلوگرم بر متر مربع) به‌صورت تصادفی در سه گروه 15 نفره (گروه تمرینی با بار زیاد، گروه تمرینی با بار کم و گروه کنترل) تقسیم شدند. شیوة تمرین شامل هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانة ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت‌بازو ماشین) هر حرکت سه نوبت با شدت۷۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار زیاد، هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانة ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت‌بازو ماشین)، هر حرکت سه نوبت با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار کم و بدون فعالیت برای گروه کنترل بود. ضخامت عضلات دوسر بازو و پهن خارجی و سطوح سرمی هورمون‌های کورتیزول، IGF-1 و تستوسترون در دو مرحله (پیش‌آزمون و نیم ساعت پس از یک جلسه تمرین) اندازه‌گیری شد. آزمون‌های شاپیروویلک و لوین به‌ترتیب برای تأیید طبیعی بودن توزیع داده‌ها و همگنی واریانس‌ها انجام گرفت.نتایج: نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که غلظت پلاسمایی تستوسترون (0۰5/۰=P)، IGF-1 (0۰4/۰=P)، کورتیزول (۰0۲/۰=P)،T/C (۰۰۱/۰>P)، ضخامت عضلة دوسر بازو (۰۰۱/۰>P) و ضخامت عضلة پهن جانبی (۰۰۱/۰>P) فقط در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به پیش‌آزمون افزایش یافت. همچنین نتایج آنوا و آزمون تعقیبی بن‌فرونی نشان داد که میانگین غلظت پلاسمایی تستوسترون، IGF-1، کورتیزول،T/C ، ضخامت عضلة دوسر بازو و عضلة پهن جانبی در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به گروه تمرینی با بار کم (۰۵/۰≥P) و گروه کنترل (0۵/۰≥P) در پس‌آزمون به‌طور معناداری بالاتر بود.نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه تغییر معناداری در سطح سرمی هورمون‌ها و هایپرتروفی ایجاد نکرد و به‌نظر می‌رسد که هایپرترفی ایجادشده پس از یک جلسه تمرین مقاومتی حاد با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (و با تکرارهایی تا رسیدن به خستگی) ناشی از تغییرات هورمونی به‌دلیل فشار متابولیک باشد.
مقاله پژوهشی
فیزیولوژی ورزشی (عمومی)
رقیه فخرپور؛ حمید یزدان شناس؛ بهلول قربانیان
چکیده
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تناوبی 30-20-10 بر سطح اسپکسین (spexin) سرم و نیمرخ لیپیدی مردان چاق بود تا بدین‌وسیله، تأثیر فعالیت بدنی بر افزایش اسپکسین و بهبود نیمرخ لیپیدی در مردان چاق سنجیده شود.مواد و روش‌ها: جامعة آماری پژوهش، 21 مرد چاق (میانگین سنی 06/9± 52/43 سال، وزن 42/16 ± 11/108 کیلوگرم، شاخص تودة بدنی 14/7 ± 42/35 ...
بیشتر
زمینه و هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین تناوبی 30-20-10 بر سطح اسپکسین (spexin) سرم و نیمرخ لیپیدی مردان چاق بود تا بدین‌وسیله، تأثیر فعالیت بدنی بر افزایش اسپکسین و بهبود نیمرخ لیپیدی در مردان چاق سنجیده شود.مواد و روش‌ها: جامعة آماری پژوهش، 21 مرد چاق (میانگین سنی 06/9± 52/43 سال، وزن 42/16 ± 11/108 کیلوگرم، شاخص تودة بدنی 14/7 ± 42/35 کیلوگرم بر متر مربع) بودند که داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند و به‌طور تصادفی در گروه تمرین (11 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته با تمرینات 30-20-10 شامل تمرینات تناوبی با شدت‌های تقریبی 30 ثانیه با شدت 30% ، 20 ثانیه با شدت 60 % و10 ثانیه با شدت 90-100% درصد ضربان قلب بیشینه انجام گرفت. این تمرینات یک‌دقیقه‌ای، پنج بار (پنج دقیقه) تکرار شد و پس از پنج بار تکرار، دو دقیقه استراحت کردند و مجدد پنج تکرار بعدی را شروع کردند و در سه تا چهار نوبت دویدن تکرار شد. در پایان مداخله، اسپکسین سرم و نیمرخ لیپیدی به روش الایزا اندازه‌گیری شد. تغییرات درون‌گروهی با استفاده از آزمون t وابسته بررسی شد. در تحلیـل داده‌ها در طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل از آزمون آنکوا استفاده شد که در آن نمرات پیش‌آزمون به‌عنوان Covariate به‌کار رفت. تحلیل‌های آماری در سطح آماری 05/0P ≤ انجام گرفت. نتایج: با بررسی نتایج پژوهش مشخص شد که تمرینات تناوبی 30-20-10 سبب افزایش معنادار میزان اسپکسین در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل شد (010/0= P). همچنین تمرینات تناوبی 30-20-10 موجب کاهش معنادار در میزان متغیرهای TG (001/0= P)، LDL-C (001/0P=)، کلسترول (001/0= P) و افزایش معناداری بر HDL-C (001/0= P) شد. بر پایة نتایج مشخص شد، بین کلسترول و تغییرات سطوح سرمی اسپکسین مردان میانسال چاق همبستگی معناداری وجود دارد (004/0= P). همین‌طور بین تغییرات سطوح سرمی اسپکسین و تغییرات برخی از شاخص‌های آنتروپومتریکی مانند شاخص تودة بدنی (05/0= P) و نسبت دور کمر به دور لگن (005/0= P) مردان میانسال چاق همبستگی معناداری مشاهده شد.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش، افزایش معنادار اسپکسین سرم و HDL-Cو کاهش معنادار کلسترول، تری‌گلیسیرید و LDL-C، می‌توان نتیجه گرفت که هشت هفته تمرینات تناوبی 30-20-10، بر سطوح عوامل ذکرشده در مردان میانسال چاق، تأثیرگذار است و شاید سبب افزایش سطوح سرمی اسپکسین و بهبود نیمرخ لیپیدی در این افراد شود.
علمی - پژوهشی
فیزیولوژی ورزشی (عمومی)
زهرا رضائی؛ پروین فرزانگی؛ هاجر عباس زاده
چکیده
زمینه و هدف: اندومتریوز یک بیماری التهابی وابسته به استروژن است که 5-10 درصد زنان را در سن باروری تحت تأثیر قرار می‌دهد. در پاتوژنز بیماری اندومتریوز مسیرهای سلولی گوناگونی درگیرند. یکی از این مسیرها اتوفاژی است. اتوفاژی یک فرایند برنامه‌ریزی‌شده از نظر ژنتیکی و تکاملی حفاظت‌شده است که پروتئین‌های سلولی با عمر طولانی و ارگانل‌ها ...
بیشتر
زمینه و هدف: اندومتریوز یک بیماری التهابی وابسته به استروژن است که 5-10 درصد زنان را در سن باروری تحت تأثیر قرار می‌دهد. در پاتوژنز بیماری اندومتریوز مسیرهای سلولی گوناگونی درگیرند. یکی از این مسیرها اتوفاژی است. اتوفاژی یک فرایند برنامه‌ریزی‌شده از نظر ژنتیکی و تکاملی حفاظت‌شده است که پروتئین‌های سلولی با عمر طولانی و ارگانل‌ها را تخریب می‌کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرینات هوازی و مصرف ویتامین B6 و امگا3 بر بیان ژن‌های مرتبط با اتوفاژی ناشی از اندومتریوز در موش‌های ماده بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش تجربی، از 40 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار با سن حدود هشت هفته استفاده شد. موش‌ها پس از انتقال به محیط آزمایشگاه و پس از دو هفته آشنایی با محیط جدید و ایجاد اندومتریوز، به‌صورت تصادفی و به تعداد مساوی پنج سر موش در هر گروه، به گروه‌های کنترل-سالم، اندومتریوز، شم، اندومتریوز+تمرین، اندومتریوز+B6، اندومتریوز+امگا3، اندومتریوز+تمرین+B6، اندومتریوز+تمرین+ امگا3 جایگزین شدند. مدت زمان تمرین در آب، روزانه ۳۰ دقیقه تا پایان مدت تمرین بود. دو هفته پس از ایجاد مدل اندومتریوز، مکمل امگا3 با دوز 2 میلی‌لیتر در کیلوگرم به گروه‌های اندومتریوز+امگا3 و اندومتریوز+تمرین+ امگا3 و مکمل ویتامین B6 به میزان kg/mg 60 وزن بدن موش‌های صحرایی به گروه‌های آندومتریوز+B6 و آندومتریوز+تمرین+B6 به‌صورت روزانه و به شکل گاواژ خورانده شد. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل داده‌ها از تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد میزان بیان ژن‌های LC3-1 و LC3-II در گروه اندومتریوز نسبت به گروه کنترل-سالم به‌طور معناداری بیشتر بود (0001/0>P) و مقادیر بیان ژن‌هایLC3-1 و LC3-II گروه‌های اندومتریوز+تمرین، اندومتریوز+امگا3، آندومتریوز+B6، آندومتریوز+تمرین +B6 و اندومتریوز+تمرین+امگا3 نسبت به گروه اندومتریوز به‌طور معناداری کمتر بود (0001/0>P). مقادیر آن‌ها در گروه اندومتریوز+تمرین+ B6و اندومتریوز+تمرین+امگا3 نسبت به گروه‌های دیگر به‌طور معنادار کمتر بود (0001/0>P). همچنین نتایج نشان داد میزان بیان ژن‌های FOXO3 و LC3-II/I در گروه اندومتریوز نسبت به گروه کنترل-سالم به‌طور معناداری کمتر بود (0001/0>P). میزان بیان ژن‌های FOXO3 و I LC3-II/ گروه‌های اندومتریوز+تمرین، اندومتریوز+امگا3، آندومتریوز+B6، آندومتریوز+تمرین +B6 و اندومتریوز+تمرین+امگا3 نسبت به گروه اندومتریوز به‌طور معناداری بیشتر بود (05/0>P). مقادیر آن‌ها در گروه اندومتریوز+تمرین+ B6و اندومتریوز+تمرین+ امگا3 نیز نسبت به گروه‌های دیگر به‌طور معناداری بیشتر بود (0001/0>P).نتیجه‌گیری: به‌طور کلی نتایج پژوهش حاضر بیانگر آن است که افزایش بیان ژن‌های اتوفاژی که در اندومتریوز ایجاد شده، می‌تواند با فعالیت ورزشی منظم هوازی مانند شنا و مکمل امگا3 و B6 مهار شود. شاید اختلال آسیب‌شناختی ایجادشده در اتوفاژی با انجام فعالیت ورزشی و مکمل امگا3 و B6 از طریق کاهش تنظیمی بیان ژن‌های LC3-I ، LC3-II و افزایش بیان ژن‌های FOXO و نسبت LC3-I / LC3-II در بهبود اندومتریوز کمک‌کننده باشد.
مقاله پژوهشی
فیزیولوژی ورزشی (عمومی)
زهرا صبری؛ مژگان احمدی
چکیده
زمینه و هدف: اختلال شناختی ناشی از افزایش سن در بسیاری از کشورها به یکی از شایع‌ترین تهدیدهای سلامتی تبدیل شده است. مسیرهای پیام‌رسانی، تعدیل‌کننده‌های مهم انواع فرایندهای فیزیولوژیکی و آسیب‌شناختی‌اند و فعال شدن غیرطبیعی برخی از مسیرهای پیام‌رسانی می‌تواند در پیشرفت بیماری در سنین بالا نقش داشته باشد. اهداف پیام‌رسانی درون‌سلولی ...
بیشتر
زمینه و هدف: اختلال شناختی ناشی از افزایش سن در بسیاری از کشورها به یکی از شایع‌ترین تهدیدهای سلامتی تبدیل شده است. مسیرهای پیام‌رسانی، تعدیل‌کننده‌های مهم انواع فرایندهای فیزیولوژیکی و آسیب‌شناختی‌اند و فعال شدن غیرطبیعی برخی از مسیرهای پیام‌رسانی می‌تواند در پیشرفت بیماری در سنین بالا نقش داشته باشد. اهداف پیام‌رسانی درون‌سلولی در پاسخ به تمرین به‌عنوان معیاری برای فرایندهای سلولی که در پی شرایط خاص رخ می‌دهند، به‌شدت بررسی شده است. مشخص شده است که تمرین موجب افزایش نوروژنز از طریق القای عوامل عصبی در هیپوکمپ می‌شود که با بهبود عملکرد شناختی همراه است. از آنجایی که تمرین بلندمدت می‌تواند اختلال ناشی از افزایش سن در نوروژنز هیپوکمپ را بهبود بخشد، پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرین تناوبی شنا با شدت بالا بر محتوای پروتئین‌های CREB و ERK بافت هیپوکمپ در موش‌های صحرایی سالمند انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: در این تحقیق تجربی، 12 سر موش صحرایی نر نژاد اسپراگ‌داولی سالمند (20 ماه سن و میانگین وزن 300-450 گرم) در دو گروه کنترل (شش سر موش) و تمرین تناوبی شنا با شدت بالا (شش سر موش) قرار گرفتند. موش‌های صحرایی گروه تمرین، تمرین تناوبی شنا با شدت بالا (HIIT)، شامل 14 نوبت 20 ثانیه‌ای شنا با 10 ثانیه استراحت بین هر نوبت را انجام دادند. برنامة ورزشی به مدت شش هفته (سه روز در هفته یک روز در میان) انجام گرفت. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین، موش‌های صحرایی بی‌هوش شدند و بلافاصله با استفاده از تیغ جراحی جمجمه شکافته شده و مغز با احتیاط خارج شد. مغز سالم توسط تیغ جراحی دقیقاً از وسط به دو نیم تقسیم شد و با توجه به مختصات هیپوکمپ به کمک اطلس پاک سینوس هیپوکمپ از دستگاه لمبیک جدا شد. محتوای پروتئین متصل‌شونده به عنصر پاسخگو بهcAMP (CREB) و کیناز تنظیم‌شده با پیام خارج‌سلولی 1 و 2 (ERK1/2) بافت هیپوکمپ به روش وسترن بلات اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی مستقل در سطح معناداری 05/0 P< تجزیه‌وتحلیل شدند.
نتایج: نتایج نشان داد محتوای پروتئین ERK و CREBهیپوکمپ موش‌های صحرایی سالمند پس از شش هفته تمرین به‌طور معناداری (به‌ترتیب 03/0P= و 001/0P=) بیشتر از موش‌های صحرایی تمرین‌نکرده بود.
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج، تمرینات تناوبی شنا با شدت بالا به افزایش معنادار محتوای پروتئین متصل‌شونده به عنصر پاسخگو بهcAMP و کیناز تنظیم‌شده با پیام خارج‌سلولی 1 و 2 بافت هیپوکمپ در موش‌های صحرایی سالمند منجر می‌شود. بنابراین شاید تمرینات تناوبی با شدت بالا بتواند به بهبود عوامل درگیر در توانایی شناختی طی سالمندی کمک کند.
علمی - پژوهشی
فیزیولوژی ورزشی (عمومی)
محمود تاجیک خاوه؛ محمد رحمانی؛ علی صمدی
چکیده
زمینه و هدف: در جوامع امروزی افراد زیادی از اختلال عملکرد دستگاه تناسلی و ناباروری رنج می‌برند. عوامل گوناگونی مانند کم‌تحرکی، برخی بیماری‌ها و مصرف داروها می‌توانند در بروز اختلال باروری نقش داشته باشند و سبب کاهش توان تولید مثلی شوند. از سازوکارهای اصلی اختلال تولید مثل تولید بنیان‌های آزاد و افزایش فشار اکسایشی در بافت بیضه ...
بیشتر
زمینه و هدف: در جوامع امروزی افراد زیادی از اختلال عملکرد دستگاه تناسلی و ناباروری رنج می‌برند. عوامل گوناگونی مانند کم‌تحرکی، برخی بیماری‌ها و مصرف داروها می‌توانند در بروز اختلال باروری نقش داشته باشند و سبب کاهش توان تولید مثلی شوند. از سازوکارهای اصلی اختلال تولید مثل تولید بنیان‌های آزاد و افزایش فشار اکسایشی در بافت بیضه است. تمرین تناوبی سرعتی (SIT) از کارامدترین انواع تمرینات ورزشی از نظر زمانی نسبت به سایر شیوه‌های فعالیت ورزشی است که برای ارتقای میزان فعالیت بدنی و ورزشی می‌تواند به‌کار رود. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر SIT بر وضعیت اکسایشی- ضداکسایشی بیضه و شاخص‌های عملکرد تولید مثلی موش‌های آزمایشگاهی بزرگ بود.مواد و روش‌ها: در این پژوهش تجربی 16 سر موش بالغ نر آزمایشگاهی بزرگ نژاد ویستار به‌طور تصادفی به گروه‌های کنترل و فعالیت ورزشی تقسیم شدند. سپس گروه فعالیت ورزشی به مدت هشت هفته، هفته‌ای سه جلسه تمرین کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرین، بیضة موش‌ها پس از بی‌هوشی برداشته و به آزمایشگاه منتقل شد و فعالیت آنزیم‌های سوپراکسید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)، ظرفیت تام ضداکسایشی (TAC) و مقادیر مالون‌دی‌آلدهید (MDA) و همچنین شاخص‌های عملکرد تولید مثلی مهم در بافت بیضه شامل شاخص تمایز لوله‌ای (TDI)، شاخص اسپرمیوژنز (SI) و ضریب تجمعی (RI) تعیین شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی مستقل در سطح آلفای 05/0 تجزیه‌وتحلیل شد.نتایج: تحلیل داده‌ها نشان داد میزان MDA بافت بیضة گروه تمرین نسبت به گروه کنترل در حد معناداری بیشتر بود (001/0P˂). بین دو گروه از نظر فعالیت SOD و مقادیر TAC بافت بیضه تفاوت معناداری وجود نداشت؛ ولی میزان فعالیت GPX در گروه تمرین در حد معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (05/0P˂). همچنین تعداد سلول‌های لیدیگ، TDI و RI در گروه تمرین در حد معناداری نسبت به گروه کنترل کمتر بود (05/0P˂)؛ ولی از نظر SI بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0˃P).نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی سرعتی ممکن است فشار اکسایشی را در بافت بیضه افزایش دهد و با تأثیر منفی بر شاخص‌های مهم اسپرماتوژنیک در بیضه، سبب ایجاد اختلال در عملکرد تولید مثلی شود. انجام پژوهش‌های بیشتر در این زمینه با کنترل عوامل اثرگذار و متغیرهای تمرینی (شدت، مدت و حجم تمرین) توصیه می‌شود.
