تاثیر هیپوکسی تناوبی بر میزان انسولین، گرلین و حداکثر اکسیژن مصرفی در بیماران چاق مبتلا به دیابت نوع 2

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه کردستان

2 دانشگاه رازی

چکیده

هدف: قرار گرفتن در معرض ارتفاع و محیط هیپوکسی باعث کاهش وزن و انواع مختلف سازگاری‌های اندوکرینی می‌شود، که کشف مکانیسم‌های آن می‌تواند ابزار جدیدی را برای درمان چاقی و پیشگیری از دیابت در آینده فراهم کند. هدف از این تحقیق بررسی اثر هیپوکسی تناوبی بر میزان گرلین سرم ، انسولین ، قند خون حالت ناشتا و حداکثر اکسیژن مصرفی افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود. روش شناسی: 10 آزمودنی چاق و مبتلا به دیابت نوع 2، با میانگین شاخص توده بدن 4/2±02/32 کیلوگرم بر متر مربع، و دامنه سنی 50 تا 70 سال، داوطلب شرکت در پژوهش بودند. مداخله شامل 15 جلسه هیپوکسی تناوبی در 15 روز مداوم و در هر روز یک ساعت بود. گرلین ، انسولین و قند خون حالت ناشتا در 3 نوبت (پیش آزمون ، روز هفتم ، و پس آزمون) ، در حالی که BMI و Vo2max در 2 نوبت (پیش و پس آزمون) اندازه‌گیری شدند. حداکثر اکسیژن مصرفی به کمک آزمون تک مرحله ای راه رفتن روی تریدمیل برآورد گردید. غلظت های سرمی گرلین و انسولین به کمک کیت های الایزا اندازه گیری شدند. غلظت گلوکز خون نیز با روش کالری متری مورد سنجش قرار گرفت. جهت بررسی متغیرهای تحقیق از روش های آماری t همبسته ، و آنالایز واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. نتایج: نتایج تحقیق حاضر نشان داد قرارگیری در معرض هیپوکسی تناوبی کوتاه مدت (7 روز) و میان مدت (15 روز) تاثیر معنی دار بر سطوح سرمی هورمون های گرلین ، انسولین ، گلوکز و همچنین شاخص توده بدن ندارد. اما، تغییرات Vo2max معنی دار بود (002/0= p). نتیجه‌گیری: یافته‌های تحقیق حاضر بیانگر آن است که هیپوکسی تناوبی علیرغم تأثیر مثبت بر Vo2max ، باعث تغییر غلظت هورمون‌های انسولین ، گرلین و نمایه توده بدن در افراد دیابتی نمی‌شود.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The effect of intermittent hypoxia on insulin and ghrelin concentrations and VO2max in obese patients with type2 diabetes

چکیده [English]


Purpose: Exposure to altitude and hypoxia environment cause to weight loss and variety of endocrine adaptations, that found this mechanisms could be a new tool for the treatment of obesity and diabetes prevention in the future. The aim of this study was to investigate the effects of intermittent hypoxia on serum ghrelin, insulin, fast blood sugar and VO2max in obese patients with type 2 diabetes. Methods: 10 obese subjects with type II diabetes, mean BMI: 32.02 ± 2.4 kg/m2 and the age range 50 to 70 years, volunteered to participate in the study. The intervention consisted of fifteen sessions of intermittent hypoxia, each day one hour, for fifteen consecutive days. Ghrelin, fast blood sugar and insulin were measured three times (pretest, 7th day, and posttest), while, BMI and VO2max in the pre and post-tests were evaluated. VO2max was estimated using single stage treadmill walking test. Serum concentrations of insulin and ghrelin were measured using ELISA kits. Blood glucose was measured by the calorimetric method. Paired t test and ANOVA with repeated measures were used to evaluate changes in indicators. Results: The results showed that short-term (7 days) and medium term (15 days) of intermittent hypoxia exposure does not effect on serum levels of ghrelin, glucose and insulin hormones, as well as body mass index. But, significant change was seen in VO2max (P<0.002). Conclusion: The findings of this study indicate that despite intermittent hypoxia positive effect on Vozmax, changes in serum insulin and ghrelin hormones and BMI in diabetic patients was not significant.

کلیدواژه‌ها [English]

  • hypoxia
  • diabetes
  • ghrelin
  • maximal oxygen uptake
  • تاریخ دریافت: 27 اردیبهشت 1394
  • تاریخ بازنگری: 29 خرداد 1403
  • تاریخ پذیرش: 11 دی 1399
  • تاریخ اولین انتشار: 11 دی 1399
  • تاریخ انتشار: 01 اردیبهشت 1392