ملیحه اردکانی زاده؛ لیلا وصالی اکبرپور
چکیده
هدف: در مطالعات پیشین، بین رگزایی و فشار اکسایشی رابطه‌ای عنوان شده است؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ اثر دو پروتکل متوسط و طولانیمدت بر رگزایی بطن چپ موشهای صحرایی نر انجام گرفت. روش‌ها: تعداد 18 سر موش نر صحرایی (20±210 گرم) به‌صورت تصادفی به سه گروه همتای کنترل، شنای متوسط و طولانیمدت تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به ...
بیشتر
هدف: در مطالعات پیشین، بین رگزایی و فشار اکسایشی رابطه‌ای عنوان شده است؛ بنابراین، پژوهش حاضر با هدف مقایسۀ اثر دو پروتکل متوسط و طولانیمدت بر رگزایی بطن چپ موشهای صحرایی نر انجام گرفت. روش‌ها: تعداد 18 سر موش نر صحرایی (20±210 گرم) به‌صورت تصادفی به سه گروه همتای کنترل، شنای متوسط و طولانیمدت تقسیم شدند. گروه‌های تمرینی به مدت 10 هفته و 5 روز در هفته در آب 32 درجۀ سانتی‌گراد شنا کردند. در هر جلسه گروه متوسط یک ساعت و گروه طولانی سه ساعت شنا کردند. یک روز پس از پایان تمرین، بافت بطن چپ قلب جدا شد و برای سنجش بیان ژن‌های عامل رشد اندوتلیال عروقی B، عامل رشد فیبروبلاست B، آنژیوپویتین 1و2 و ماتریکس متالوپروتئیناز 2 از روش real-time PCR استفاده شد. تفاوت‌ها با روش آنوا یکطرفه، و مقایسۀ گروه‌ها از طریق آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0p< انجام گرفت.نتایج: مقادیر بیان ژن‌های عامل رشد اندوتلیال عروقی B، آنژیوپویتین 1و2، و ماتریکس متالوپروتئیناز 2 در گروه طولانیمدت در مقایسه با هر دو گروه کنترل و متوسط، و در گروه متوسط نیز در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری یافت، اما بیان ژن عامل رشد فیبروبلاست B فقط در گروه متوسط در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری داشت (001/0=P).نتیجه‌گیری: با توجه به افزایش معنادار نیتریک اکسید، می‌توان رخداد فرایند رگزایی در گروه طولانیمدت را به فشار برشی، و در گروه متوسط به افزایش معنادار مالون دی‌آلدئید، به فشار اکسایشی نسبت داد.
