حسین زهرایی؛ مهدی مقرنسی؛ محمداسماعیل افضل پور؛ حامد فنایی
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش‌های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش‌ها: پس از القای موش‌ها به سندروم متابولیک، به‌منظور اجرای برنامه، موش‌ها (32n=) به‌طور تصادفی به چهار گروه (8n=) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، ...
بیشتر
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش‌های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش‌ها: پس از القای موش‌ها به سندروم متابولیک، به‌منظور اجرای برنامه، موش‌ها (32n=) به‌طور تصادفی به چهار گروه (8n=) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، شنای تداومی و شنای تناوبی شدید (مبتلا به سندروم متابولیک) تقسیم شدند. برنامه‌های شنای تداومی و تناوبی شدید به‌ترتیب با 65 درصد و تقریباً معادل 100 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه اجرا شد. اندازه‌گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) با روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر انجام گرفت.نتایج: شنای تداومی و تناوبی شدید سبب کاهش معنادار سطح سرمی گلوکز (001/0P=) شد، ولی تغییر معناداری در مقاومت به انسولین (77/0P=) و کمرین بافت کبد (228/0P=) ایجاد نشد. تنها شنای تناوبی شدید سبب کاهش معنادار کمرین بافت چربی احشایی (0001/0P=) و وزن موش‌ها (029/0P=) شد.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تمرینات شنای تداومی و تناوبی شدید می‌تواند به‌عنوان رویکردی پیشگیرانه در بهبود مقاومت به انسولین و سندروم متابولیک مورد توجه قرار گیرد، اما اجرای آن به‌صورت تناوبی شدید، اثربخش‌تر خواهد بود. نتیجه‌گیری قطعی به پژوهش‌های بیشتری نیاز دارد.
