علیرضا رضائی؛ عباسعلی گائینی؛ سیروس چوبینه؛ رضا نوری
چکیده
زمینه و هدف: شناسایی و تجزیه‌وتحلیل اجزایی که در به تأخیر انداختن پیری و افزایش طول عمر نقش دارند، بسیار ضروری است. سیرتوئین‌ها از تنظیم‌کننده‌های اصلی بقای سلولی و طول عمر هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته فعالیت ورزشی HIIT شنا و مکمل رزوراترول بر مقدار SIRT3 در بافت بطن چپ قلب موشهای صحرایی پیر بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش، ...
بیشتر
زمینه و هدف: شناسایی و تجزیه‌وتحلیل اجزایی که در به تأخیر انداختن پیری و افزایش طول عمر نقش دارند، بسیار ضروری است. سیرتوئین‌ها از تنظیم‌کننده‌های اصلی بقای سلولی و طول عمر هستند. هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر شش هفته فعالیت ورزشی HIIT شنا و مکمل رزوراترول بر مقدار SIRT3 در بافت بطن چپ قلب موشهای صحرایی پیر بود. مواد و روش‌ها: در این پژوهش، 30 سر موش صحرایی 20 ماهه (پیر) نر نژاد ویستار تصادفی به پنج گروه (کنترل (C)، گروه تمرین (EX)، گروه تمرین+مکمل (EXR)، گروه مکمل (R) و گروه حلال (M)) تقسیم شدند. گروه EX، تمرین HIIT شنا را به مدت شش هفته انجام دادند. گروه C، تمرین نمی‌کردند. گروه R، فقط مکمل رزوراترول دریافت کردند. گروه EXR، تمرین HIIT شنا را همراه با دریافت رزوراترول انجام دادند. گروه M فقط حلال دریافت کردند. SIRT3 با استفاده از روش آزمایشگاهی وسترن بلات سنجیده شد. داده‌های حاصله توسط آزمون آماری تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی تجزیه‌وتحلیل شدند.نتایج: پس از شش هفته، تفاوت معناداری بین میانگین میزان پروتئین SIRT3 در پنج گروه مشاهده شد. بنابراین، آزمون تعقیبی توکی نشان داد که مقدار SIRT3 در گروه EX و EXR در مقایسه با گروه C، R و M، به‌طور معناداری بیشتر بود (001/0P=)، اما این تفاوت بین دو گروه EX و EXR معنادار نبود (05/0P>). همچنین، مقدار SIRT3 در گروه R به‌طور معناداری در مقایسه با گروه C و M بیشتر بود.نتیجه‌گیری: افزایش SIRT3، نشان‌دهندة دخیل بودن این پروتئین در مسیرهای سوخت‌وسازی، دفاع ضداکسایشی و بهبود وضعیت سلول است. همچنین می‌توان از تمرین تناوبی شدید همراه با مصرف مکمل رزوراترول برای تعدیل فشار اکسایشی و تأخیر روند پیری و سالمندی بهره برد.
سهیل بیگلری؛ عباسعلی گائینی
دوره 11، شماره 2 ، شهریور 1397، ، صفحه 109-116
چکیده
هدف: باوجود نقش مهم فرایند عضله زایی در بازسازی و رشد عضلۀ اسکلتی، تأثیر تمرین های تناوبی خیلی شدید ) HIIT ( بر عواملآن مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته HIIT بر عوامل مهم عضله زایی )عامل عضله زایی 5 ( MyF5 )و میوژنین( در عضلۀ دوقلوی موش های صحرایی است.روش ها: در این مطالعه، 16 موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 10 هفته و محدودۀ وزنی ...
بیشتر
هدف: باوجود نقش مهم فرایند عضله زایی در بازسازی و رشد عضلۀ اسکلتی، تأثیر تمرین های تناوبی خیلی شدید ) HIIT ( بر عواملآن مشخص نیست. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر هشت هفته HIIT بر عوامل مهم عضله زایی )عامل عضله زایی 5 ( MyF5 )و میوژنین( در عضلۀ دوقلوی موش های صحرایی است.روش ها: در این مطالعه، 16 موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 10 هفته و محدودۀ وزنی 25 ± 225 گرم، به صورت تصادفی بهدو گروه کنترل ) 8 = n ( و HIIT ( 8 = n ( تقسیم شدند. برنامۀ تمرین HIIT به مدت 40 دقیقه، سه روز در هفته و به مدت هشت هفتهاجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی، عضلۀ دوقلو استخراج و میزان بیان ژن MyF5 و میوژنین به روش Real time-PCR سنجیده شد. به منظور تجزیه وتحلیل آماری داده ها، از آزمون t مستقل استفاده شد.نتایج: بیان ژن MyF5 و میوژنین در گروه HIIT در مقایسه با گروه کنترل افزایش معناداری ) 05 / 0p˂ ( داشت. همچنین، وزن عضلۀدوقلو در گروه تمرینی در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار بالاتر بود ) 01 / 0p˂ .)نتیجه گیری: به نظر می‌رسد، HIIT منجر به افزایش بارز بیان ژن MyF5 ، میوژنین و وزن عضلۀ دوقلوی موش های صحرایی میشود.
مهدی روستائی؛ عباسعلی گائینی؛ محمد رضا کردی
دوره 9، شماره 1 ، آذر 1395، ، صفحه 1301-1306
چکیده
هدف از پژوهش حاضر، سنجش تفاوت بیان ژن میوستاتین در عضلات کند و تند انقباض رت‌های نر سالم پس از 8 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بود. روش تحقیق: به همین منظور، 12 سر رت نر ویستار به دو گروه کنترل(6=n) و تمرین (6=n) تقسیم شدند. تمرین تناوبی خیلی شدید شامل پنج روز در هفته و به مدت هشت هفته بود. هر جلسه از سه تناوب (چهار دقیقه ای با شدت 90 تا 100 درصدVO2max ...
بیشتر
هدف از پژوهش حاضر، سنجش تفاوت بیان ژن میوستاتین در عضلات کند و تند انقباض رت‌های نر سالم پس از 8 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید بود. روش تحقیق: به همین منظور، 12 سر رت نر ویستار به دو گروه کنترل(6=n) و تمرین (6=n) تقسیم شدند. تمرین تناوبی خیلی شدید شامل پنج روز در هفته و به مدت هشت هفته بود. هر جلسه از سه تناوب (چهار دقیقه ای با شدت 90 تا 100 درصدVO2max و دو دقیقه ای با شدت 50 تا 60 درصد VO2max) تشکیل میشد. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، عضله باز کننده طویل انگشتان و نعلی استخراج و میزان بیان ژن آنها با روش RT-PCR سنجیده شد. نتایج: تحلیل آماری با آزمون t مستقل نشان داد که مقادیر میوستاتین عضله نعلی و بازکننده طویل انگشتان در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل کاهش معناداری داشت (001/0 = p ). نتیجه گیری: نتایج تحقیق نشان داد که با استفاده از اجرای HIIT بیان میوستاتین در عضله EDL کاهشی چشمگیر (30% ) و در عضله نعلی کاهشی اندک ( 7% ) داشته است. در نتیجه پس از اجرای این پروتکل، بیان میوستاتین در عضلات تندانقباض نسبت به عضلات کندانقباض بیشتر سرکوب شده است.
عباسعلی گائینی؛ مونا دماوندی
دوره 9، شماره 1 ، آذر 1395، ، صفحه 1325-1332
چکیده
هدف تحقیق: فعالیت بدنی یک عامل مهم تقویت سیستم ایمنی و کاهش عوامل التهابی است که می‌تواند رشد را با تاثیر بر واسطه‌های آنابولیک و کاتابولیک، گسترش دهد. این مطالعه با هدف بررسی پاسخ‌های التهابی کودکان کوتاه قد مبتلا به ادیوپاتی به 2 هفته بی فعالیتی پس از یک دوره فعالیت بدنی انجام شد. روش تحقیق: این پژوهش نیمه تجربی در جامعه کودکان ...
بیشتر
هدف تحقیق: فعالیت بدنی یک عامل مهم تقویت سیستم ایمنی و کاهش عوامل التهابی است که می‌تواند رشد را با تاثیر بر واسطه‌های آنابولیک و کاتابولیک، گسترش دهد. این مطالعه با هدف بررسی پاسخ‌های التهابی کودکان کوتاه قد مبتلا به ادیوپاتی به 2 هفته بی فعالیتی پس از یک دوره فعالیت بدنی انجام شد. روش تحقیق: این پژوهش نیمه تجربی در جامعه کودکان مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان آتیه شهر تهران انجام شد . چهارده کودک مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتی (4 دختر و 10 پسر) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در گروه تجربی به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقیقه به فعالیت بدنی پرداختند. شدت فعالیت بدنی 40-60 درصد حداکثر تواتر قلبی بود. سطوح سرمی IL-6، TNF-α و IL-1β قبل و بعد از هشت هفته فعالیت بدنی و بعد از دو هفته بی فعالیتی سنجیده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی مستقل و اندازه گیری‌های مکرر تحلیل شدند. نتایج: یافته‌های مطالعه افزایش غیر معنی‌دار مقادیر IL-6 و کاهش غیر معنی‌دار مقادیر IL-1β را بعد از هشت هفته نشان داد (05/0<P). همچنین، مشخص شد پس از دو هفته بی فعالیتی، TNF-α و IL-1β کاهش غیر معنادار و IL-6 افزایش غیر معنادار داشتند(05/0<P). اختلاف مقادیر TNF-α بین گروه تجربی (69/1±1/14pg/ml) و کنترل(84/8±9/25pg/ml) پس از دو هفته بی فعالیتی معنادار بود (005/0(P=. بحث و نتیجه گیری: به نظر می‌رسد آثار مثبت فعالیت بدنی پس از دو هفته بی فعالیتی تا حدودی هنوز وجود دارد. بنابراین برای تعیین مدت لازم برای کاهش سایتوکاین‌های التهابی به انجام پژوهش‌هایی با دوره تمرین طولانی تر از 8 هفته نیاز می‌باشد.
عباسعلی گائینی؛ مونا دماوندی
دوره 9، شماره 1 ، آذر 1395
چکیده
هدف تحقیق: فعالیت بدنی می تواند رشد را با تاثیر بر واسطه های آنابولیک و کاتابولیک، گسترش دهد. این مطالعه با هدف بررسی پاسخ های التهابی کودکان کوتاه قد مبتلا به ادیوپاتی به 2هفته بی فعالیتی پس از یک دوره فعالیت بدنی انجام شد. روش تحقیق: این پژوهش در جامعه کودکان مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان آتیه شهر تهران انجام شد. 14کودک مبتلا ...
بیشتر
هدف تحقیق: فعالیت بدنی می تواند رشد را با تاثیر بر واسطه های آنابولیک و کاتابولیک، گسترش دهد. این مطالعه با هدف بررسی پاسخ های التهابی کودکان کوتاه قد مبتلا به ادیوپاتی به 2هفته بی فعالیتی پس از یک دوره فعالیت بدنی انجام شد. روش تحقیق: این پژوهش در جامعه کودکان مراجعه کننده به کلینیک غدد بیمارستان آتیه شهر تهران انجام شد. 14کودک مبتلا به کوتاه قدی ایدیوپاتی انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. آزمودنی ها به مدت هشت هفته و هر هفته سه جلسه و هر جلسه به مدت 60دقیقه به فعالیت بدنی پرداختند. شدت فعالیت بدنی 40-60 درصد حداکثر تواتر قلبی بود. سطوح سرمی IL-6، TNF-α و IL-1β قبل و بعد از هشت هفته فعالیت بدنی و بعد از دو هفته بی فعالیتی سنجیده شد.داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل و اندازه گیری های مکرر تحلیل شدند. نتایج: یافته های مطالعه افزایش غیر معنی دار مقادیرIL-6 و کاهش غیر معنی دار مقادیر IL-1β را بعد از هشت هفته نشان داد(05/0
گلنوش صدق روحی؛ عباسعلی گائینی؛ محمد رضا کردی؛ مهدی هدایتی؛ مریم زرکش؛ رعنا فیاض میلانی
دوره 7، شماره 2 ، اسفند 1393
چکیده
هدف:شناوری در آب سرد برای سرعت بخشیدن به بازیافت پس از تمرینات شدید و آسیب زا مورد توجه ورزشکاران قرارگرفته است. با توجه به اهمیت سلول های ماهواره ای و نقش پاسخ های التهابی در روند ترمیم، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شناوری در آب سرد پس از فعالیت ورزشی اسنتریک بر بیان ژن MyoD به عنوان شاخص فعال سازی سلول های ماهواره ای ،CK به عنوان شاخص ...
بیشتر
هدف:شناوری در آب سرد برای سرعت بخشیدن به بازیافت پس از تمرینات شدید و آسیب زا مورد توجه ورزشکاران قرارگرفته است. با توجه به اهمیت سلول های ماهواره ای و نقش پاسخ های التهابی در روند ترمیم، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شناوری در آب سرد پس از فعالیت ورزشی اسنتریک بر بیان ژن MyoD به عنوان شاخص فعال سازی سلول های ماهواره ای ،CK به عنوان شاخص غیر مستقیم آسیب و IL-6 و IL-10 بعنوان شاخص های التهابی در موش های نر بود. روش شناسی: 30 سر موش جوان سالم ونژاد ویستار (دامنه وزنی 10±300 گرم) به طور تصادفی درپنج گروه شش تایی به عنوان نمونه انتخاب شدند. طرح تحقیق تجربی بود و آزمودنی ها پروتکل فعالیت ورزشی اسنتریک به مدت 90 دقیقه را اجرا کردند. دو گروه دروهله های زمانی 3 و 48 ساعت بازیافت از فعالیت به همراه 10 دقیقه شناوری در آّب سرد و دو گروه با همان دوره های زمانی بازیافت بدون شناوری در آب سرد و یک گروه به عنوان کنترل بررسی شدند. تغییرات بیان ژن MyoD در عضله اسکلتی FHL و سطوح سرمی CK، IL-6 و IL-10در چهار گروه مقایسه شد. داده های بیان ژن با نرم افزار Rest و داده های سرمی با استفاده از آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد mRNA MyoD در گروه سه ساعت پس از فعالیت ورزشی اسنتریک همراه با شناوری در آب سرد افزایش یافت و سطوح IL-6 و IL-10 در این گروه نسبت به گروه سه ساعت بعداز فعالیت اسنتریک بدون شناوری در آب سرد کاهش معنی دار داشتند ولی تغییرات CK معنی دار نبود.تغییر معنی داری در mRNA MyoD و Ck, IL-6, IL-10 سرمی در 48 ساعت پس از فعالیت اسنتریک همراه با شناوری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق احتمالا استفاده از آب سرد در زمان بازیافت موجب فعال سازی سلول های ماهواره ای و کاهش پاسخ های التهابی درفاز اولیه آسیب پس از فعالیت ورزشی اسنتریک می شود.
علی اصغر فلاحی؛ مصطفی نجاتیان؛ عباسعلی گائینی؛ محمدرضا کردی
دوره 3، شماره 2 ، اردیبهشت 1389
چکیده
مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات هوازی تداومی و تناوبی و مقایسه اثر این دو تمر ین بر HRR بیماران بعد از CABG است. بدین منظور 33 بیمار POST CABG (سی مرد و سه زن )با میانگین سنی 50/9±33/58 سال و میانگین BMI: 55/3±05/27 کیلوگرم بر متر مربع گزینش شدند در 3 گروه تمرین هوازی تداومی با شدت 70تا 85 درصد ضربان قلب اوج، و برنامه گروه تمرین تناوبی شامل ...
بیشتر
مقدمه: هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات هوازی تداومی و تناوبی و مقایسه اثر این دو تمر ین بر HRR بیماران بعد از CABG است. بدین منظور 33 بیمار POST CABG (سی مرد و سه زن )با میانگین سنی 50/9±33/58 سال و میانگین BMI: 55/3±05/27 کیلوگرم بر متر مربع گزینش شدند در 3 گروه تمرین هوازی تداومی با شدت 70تا 85 درصد ضربان قلب اوج، و برنامه گروه تمرین تناوبی شامل 27 تا 44( با 3 تناوب 9 تا 15 دقیقه ای ) با شدت 75 تا 90 درصد ضربان قلب اوج بود. یافته ها نشان داد. هر دو برنامه ورزشی در مقایسه با گروه کنترل اثرات مثبت معنی داری بر ضربان قلب بازیافت( تداومی قبل: 45/8±58/13،بعد: 92/5±17/18،49%=P) ( تناوبی قبل: 16/12±66/14، بعد: 59/8±33/22،33%=P) و کنترل قبل:76/4±9/11، بعد87/13±50/12،279/0=P) به همراه داشتند. در مقایسه گروه ها تفاوت معنی داری بین HRR گروه ها بعد از انجام برنامه (30/0=P) بین گروه های تمرین تناوبی و کنترل (008/0=P) و تفاوت غیر معنی داری بین گروه های تمرینی تداومی و تناوبی(207/0=P) و تداومی و کنترل(115/0=P) را نشان داد نتایج: به صورت خلاصه این پژوهش نشان داد هر دو تمرین ورزشی تداومی و تناوبی HRR را در بیماران بعد از CABG بهبود بخشیدند و در مقایسه با تمرین تداومی تمرین تناوبی تاثیر بهتری بر HRR1 زنان و مردان با جراحی بایپس عروق کرونری داشت
عباسعلی گائینی؛ فهیمه کاظمی؛ جواد مهدی آبادی
دوره 3، شماره 2 ، اردیبهشت 1389
چکیده
هدف تحقیق: هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر دو شیوه تمرین هوازی تداومی و تناوبی و بی تمرینی بر سازگاری های عضله قلب بود. روش تحقیق: بیست مرد غیر ورزشکار به طور داوطلبانه و تصادفی به دو گروه هوازی تداومی ( 10 نفر) و هوازی تناوبی ( 10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 8 هفته، هفته ای 3 روز با 70 درصد ضربان قلب بیشینه بود. گروه تداومی 45 دقیقه به طور ...
بیشتر
هدف تحقیق: هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر دو شیوه تمرین هوازی تداومی و تناوبی و بی تمرینی بر سازگاری های عضله قلب بود. روش تحقیق: بیست مرد غیر ورزشکار به طور داوطلبانه و تصادفی به دو گروه هوازی تداومی ( 10 نفر) و هوازی تناوبی ( 10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 8 هفته، هفته ای 3 روز با 70 درصد ضربان قلب بیشینه بود. گروه تداومی 45 دقیقه به طور مداوم و گروه تناوبی 5 مرحله 9 دقیقه ای که مابین آ نها 4 دقیقه استراحت غیرفعال بود، می دویدند. پس از 8 هفته تمرین، آزمودنی ها 4 هفته بی تمرینی داشتند. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون تی وابسته استفاده شد. نتایج: با روش اکوکاردیوگرافی، بین قطر پایان دیاستولی بطن چپ،(EDD) قطر پایان سیستولی بطن چپ(ESD)درصد کوتاه شدن الیاف عضلات بطن چپ (%FS)درصد کسر تزریقی بطن چپ ،(%EF) ضخامت دیواره خلفی بطن چپ (PWT) قطر دهلیز چپ (LA)قطر دهانه آئورت،(AO)ضربان قلب ،(HR)فشار خون سیستولی(SBP)و فشار خون دیاستولی(DBP)پس از 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی نسبت به قبل از تمرین تفاوت غیر معنی داری(05/0P)بین DBP,SBP.HR.AO.AO.PWT.EF0/0.FS0/0.ESD.EDD پس از 4 هفته بی تمرینی نسبت به 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی تفاوت غیر معنی داری (05/0P)نتیجه گیری: دو شیوه تمرین هوازی تداومی و تناوبی و بی تمرینی تقریباً بر سازگاری های عضله قلب تأثیر یکسانی می گذارند.
مریم عرب اسدی؛ محمدرضا کردی؛ عباسعلی گائینی
دوره 2، شماره 1 ، آذر 1388
چکیده
هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر تمرین و ویبریشن (WBV) بر عوامل آمادگی جسمانی دختران دانشجوی فعال و غیر فعال بود. روش تحقیق :40 دانشجوی(20فعال و 20 غیرفعال) با میانگین سنی 53/1±62/21، قد 54/5±33/165، وزن 55/5±36/59و BMI 42/±33/21 به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. گروه فعال و غیرفعال هر کدام به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی(10=n)تقسیم شدند. برنامه ...
بیشتر
هدف از انجام این پژوهش تعیین تاثیر تمرین و ویبریشن (WBV) بر عوامل آمادگی جسمانی دختران دانشجوی فعال و غیر فعال بود. روش تحقیق :40 دانشجوی(20فعال و 20 غیرفعال) با میانگین سنی 53/1±62/21، قد 54/5±33/165، وزن 55/5±36/59و BMI 42/±33/21 به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. گروه فعال و غیرفعال هر کدام به صورت تصادفی به دو گروه مساوی تجربی(10=n)تقسیم شدند. برنامه تمرین WBV شامل سه هفته (3جلسه در هفته) بود که جلسات با 5 وهله یک دقیقه ای ( یک دقیقه تمرین WBV و یک دقیقه استراحت) آغاز و تا 8 وهله افزایش پیدا کرد. شدت این تمرین با فرکانس 40 هرتز و دامنه 10میلی متر تنظیم گردید. به منظور بررسی تاثیر تمرین WBV، 3 آزمون قدرت بیشینه اندام پایین تنه،استقامت عضلانی(پرش به طرفین)و انعطاف پذیری (خمش به سمت پایین)در ابتدا و پس از سه هفته تمرین انجام شد. داده های بدست آمده با استفاده از آمارهای توصیفی و استنباطی ANOVA، آزمون t همبسته و آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد و نتایج پژوهش نشان داد که سه هفته تمرین ویبریشن تاثیر معنی داری بر قدرت دانشجویان فعال و غیر فعال ( به ترتیب 001/0-Pو 006/0-P) استقامت عضلانی (به ترتیب029/0-P و 03/0-P) و انعطاف عضلات پایین تنه ( به ترتیب02/0-P و 02/0-P) داشته است و در گروه های کنترل فعال و غیرفعال هیچ تغییر معنی داری در عوامل مورد مطالعه حاصل نشد. بحث و نتیجه گیری: براساس یافته های این پژوهش می توان گفت که تمرین ویبریشن بر بهبود قدرت، انعطاف پذیری و استقامت عضلاتی دختران فعال و غیرفعال موثر است.
