فیزیولوژی ورزشی (عمومی)
ساعد دستان؛ سعید نقیبی؛ مریم وطن دوست
چکیده
زمینه و هدف: گسترش بافت چربی به میزان آنژیوژنز آن بستگی دارد و فعالیتهای ورزشی بر عوامل آنژیوژنیک گوناگون در این بافت تأثیرگذارند. با گسترش بافت چربی و آدیپوژنز، شبکة مویرگی متراکم و بسته در این بافت تشکیل میشود که میتواند عوامل آنژیوژنیک را سرکوب کند. در صورت وجود شبکة مویرگی گسترده و عوامل آنژیوژنیک مانند VEGF-A در این بافت، میتوان ...
بیشتر
زمینه و هدف: گسترش بافت چربی به میزان آنژیوژنز آن بستگی دارد و فعالیتهای ورزشی بر عوامل آنژیوژنیک گوناگون در این بافت تأثیرگذارند. با گسترش بافت چربی و آدیپوژنز، شبکة مویرگی متراکم و بسته در این بافت تشکیل میشود که میتواند عوامل آنژیوژنیک را سرکوب کند. در صورت وجود شبکة مویرگی گسترده و عوامل آنژیوژنیک مانند VEGF-A در این بافت، میتوان از گسترش بافت چربی پیشگیری کرد. هدف از این تحقیق، بررسی و مقایسة اثر انواع تمرینات استقامتی بر بیان ژنهای آنژیوژنیک عامل رشد اندوتلیال عروق (VEGF-A) و ترومبوسپوندین-1 (TSP-1) بافت چربی زیرجلدی موشهای صحرایی بود.مواد و روشها: در این پژوهش تجربی، ۳۲ سر موش صحرایی نر ویستار با سن هشت هفته و وزن 33 ± 237 گرم بهصورت تصادفی به چهار گروه مساوی کنترل، تمرین هوازی تداومی فزاینده با شدت بالا (HIT)، تمرین هوازی تداومی با شدت متوسط (MIT) و تمرین هوازی تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. تمرینات روی نوار گردان شامل هشت هفته و پنج جلسه در هفته بود، بهطوریکه تمرین HIT شامل دویدن با سرعت ۲۰ متر بر دقیقه یا با شدت 65 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، با شیب فزایندة تدریجی به مدت 30 دقیقه بود. تمرین MIT شامل دویدن با شدت 65 درصد VO2max به مدت 37 دقیقه بود و تمرین HIIT شامل چهار وهله تناوب شدید با زمان چهار دقیقه دویدن با شدت ۹۰ تا ۱۰۰ درصد VO2max و چهار وهله تناوب کم شدت با زمان سه دقیقه با ۵۰ تا ۶۰ درصد VO2max (رویهمرفته ۲۸ دقیقه) بود. در نهایت، 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، بافت چربی زیرجلدی جدا و بیان ژنهای VEGF-A و TSP-1 در بافت چربی زیرجلدی با روش RT-qPCR اندازهگیری شد. دادههای حاصل با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی توکی تجزیهوتحلیل و سطح معناداری 05/0>P در نظر گرفته شد.نتایج: یافتهها نشان داد که هر سه مداخلة تمرینی موجب افزایش معنادار بیان ژن VEGF-A در بافت چربی زیرجلدی شد، ولی تنها تمرین HIT بهطور معناداری بیان TSP-1 را در این بافت کاهش داد (05/0P˂). همچنین افزایش بیان VEGF-A در پی تمرین HIT در مقایسه با HIIT بهطور معناداری بیشتر بود (05/0P˂).نتیجهگیری: با توجه به یافتههای این تحقیق، تمرین هوازی تداومی پرشدت و فزاینده، شاید مطلوبترین روش تمرینی برای افزایش رگزایی در بافت چربی زیرپوستی بهشمار رود. این نوع تمرینات، با بهبود خونرسانی به بافت چربی میتوانند در کاهش تودة چربی مؤثر واقع شوند.
قمر میرزایی امیرآبادی؛ محمدرضا اسد؛ مصطفی رحیمی
دوره 11، شماره 2 ، شهریور 1397، ، صفحه 97-108
چکیده
هدف: چاقی زمینه ساز بروز بیماریهای مختلفی است و رشد بافت چربی با تغییرات عروق زایی آن ارتباط دارد. مطالعات نشانداده اند تمرین های مختلف ورزشی میتوانند در تنظیم عروق زایی بافت چربی اثرگذار باشند؛ بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسیتأثیر دو شیوه تمرین تناوبی شدید ) HIIT ( و تمرین تداومی با شدت متوسط ) MICT ( بر بیان ژن عامل رشد فیبروبلاستی ) FGF-2 ...
بیشتر
هدف: چاقی زمینه ساز بروز بیماریهای مختلفی است و رشد بافت چربی با تغییرات عروق زایی آن ارتباط دارد. مطالعات نشانداده اند تمرین های مختلف ورزشی میتوانند در تنظیم عروق زایی بافت چربی اثرگذار باشند؛ بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسیتأثیر دو شیوه تمرین تناوبی شدید ) HIIT ( و تمرین تداومی با شدت متوسط ) MICT ( بر بیان ژن عامل رشد فیبروبلاستی ) FGF-2 )در بافت چربی احشایی و زیرپوستی در موشهای صحرایی نر نژاد ویستار تعیین شد.روش ها: روش مطالعه حاضر از نوع تجربی بود. نمونه آماری شامل 24 سر موش صحرایی نر ویستار )سن 8 هفتگی و محدودهوزنی 220 - 250 گرم( بودند که به طور تصادفی به گروه های اصلی کنترل پایه، کنترل 8 هفته، تمرین HIIT و تمرین MICT تقسیمشدند. گروه های تمرین ورزشی به مدت 8 هفته و هر هفته 5 جلسه تمرین دویدن روی نوار گردان جوندگان انجام دادند. گروهMICT به مدت 15 تا 60 دقیقه و با شدت 50 تا 75 % اکسیژن مصرفی بیشینه تمرین کردند. گروه HIIT ، 4 تا 8 تناوب یک دقیقه ایبا شدت 70 تا 100 % اکسیژن مصرفی بیشینه و تناوب های استراحت فعال با شدت 50 تا % 70 اکسیژن مصرفی بیشینه را اجراکردند. بافت چربی احشایی و زیرپوستی، 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین برداشته و سنجش بیان ژن FGF-2 با روش Real time PCR انجام شد.نتایج: نتایج نشان داد که پس از 8 هفته فعالیت ورزشی تداومی با شدت متوسط و تناوبی شدید، میزان بیان ژن FGF-2 در بافتچربی زیرپوستی و بافت چربی احشایی به ترتیب افزایش و کاهش داشت، هرچند این تغییرات معنی دار نبودند ) 05 / 0P> .)نتیجه گیری: بر اساس یافته های تحقیق، به نظر میرسد باوجود عدم تأثیر معنی دار فعالیت ورزشی بر بیان ژن FGF-2 ، پاسخمتفاوت بافت چربی زیرپوستی و احشایی به فعالیت ورزشی، احتمالاً نشان دهنده فعالیت متفاوت آنژیوژنیک این دو بافت باشد.هرچند عوامل مختلف و متعددی در این فرآیند مشارکت دارند که بررسی های بیشتر در این زمینه را می طلبد.