حسن عموزاده مهدیرجی؛ ولی اله دبیدی روشن؛ الهه طالبی گرکانی
دوره 5، شماره 1 ، اردیبهشت 1391
چکیده
مقدمه: مقاومت انسولینی در پاتولوژی دیابت نقش مهمی دارد. واسپین، آدیپوکین جدیدی است که در افزایش حساسیت انسولین و بهبود تحمّل گلوکز نقش دارد. اطلاعات اندکی در مورد تأثیر تمرین منظم ورزشی به ویژه تمرین مقاومتی بر غلظت واسپین وجود دارد. از این‌رو هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی دایره‌ای بر غلظت پلاسمایی واسپین، شاخص مقاومت ...
بیشتر
مقدمه: مقاومت انسولینی در پاتولوژی دیابت نقش مهمی دارد. واسپین، آدیپوکین جدیدی است که در افزایش حساسیت انسولین و بهبود تحمّل گلوکز نقش دارد. اطلاعات اندکی در مورد تأثیر تمرین منظم ورزشی به ویژه تمرین مقاومتی بر غلظت واسپین وجود دارد. از این‌رو هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی دایره‌ای بر غلظت پلاسمایی واسپین، شاخص مقاومت انسولینی و ارتباط آن‌ها در مردان بزرگسال مبتلا به بیماری دیابت نوع 2 می‌باشد. روش شناسی: 18 مرد بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 73/7 ± 50/48 سال، وزن 60/12±41/79 کیلوگرم) به طور تصادفی به گروه‌های تجربی (تعداد 10 نفر) و کنترل (تعداد 8 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی در برنامه تمرین مقاومتی (3 روز در هفته، برای 8 هفته) با شدت 50 تا 80 درصد یک تکرار بیشینه شرکت کردند. نمونه‌گیری خون قبل و بعد از دوره تمرینی در حالت ناشتا 12 ساعته انجام شد و سطوح واسپین، گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی با روش الایزا اندازه‌گیری شدند. پس از سنجش متغیرها و تحلیل آماری با استفاده از آزمون t مشخص شد که: نتایج: پس از 8 هفته تمرین مقاومتی، سطوح گلوکز، انسولین و مقاومت به انسولین در گروه تمرین مقاومتی نسبت به گروه کنترل، به‌طور معناداری کاهش یافتند (مقدار p به ترتیب برابر با 040/0، 021/0 و 011/0). در حالی‌که غلظت سرمی واسپین در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با گروه کنترل تغییر معناداری نشان نداد (380/0p=). هم-چنین ارتباط معناداری بین غلظت سرمی واسپین و گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی در بین دو گروه مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر حاکی از آن است که تمرین مقاومتی دایره‌ای می‌تواند به عنوان یک عامل موثر در بهبود حساسیت انسولینی در بیماران دیابتی نوع 2 به‌کار گرفته شود.
