روح اله محمدی میرزایی؛ شادمهر میردار
دوره 10، شماره 2 ، خرداد 1396، ، صفحه 23-36
چکیده
هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات تمرینهای اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی دوندگان استقامت تیم ملّی بود.8 دونده مرد (سن1/3±4/24سال،قد2/4±5/180سانتی-متر،وزن4/3±7/66کیلوگرم، BMI0/1±5/20کیلوگرم بر متر مربع) همراه با تمرینهای اختصاصی به روش R2M در ارتفاع بالا و پایین به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنیها ...
بیشتر
هدف پژوهش حاضر بررسی اثرات تمرینهای اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر تغییرات عامل القایی هایپوکسی دوندگان استقامت تیم ملّی بود.8 دونده مرد (سن1/3±4/24سال،قد2/4±5/180سانتی-متر،وزن4/3±7/66کیلوگرم، BMI0/1±5/20کیلوگرم بر متر مربع) همراه با تمرینهای اختصاصی به روش R2M در ارتفاع بالا و پایین به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. از آزمودنیها آزمون 3000متر و نمونههای خونی قبل و 24ساعت بعد از هر مسابقه انجام شد. برنامه تمرینی شامل تمرینات تداومی، تناوبی، هوازی و مقاومتی بود. دوندگان، به طور میانگین 16جلسه در هفته به مدت 81 روز زندگی در ارتفاع، تمرین در ارتفاع و تمرین در پایین در تمرینات حضور یافتند. برای سنجش میزان تغییرات HIF-1α، هر بار از ورید آنتیکوبیتال هر یک از آزمودنیها در حالت ناشتا، به صورت نشسته و حین استراحت 5 سیسی خون گرفته شد. برای تحلیل دادهها از تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر در سطح معنیداریP≤0.05 استفاده شد. اثر زمان منجر به کاهش معناداری زمان دوی 3000متر از قبل تا بعد از تمرین شد. تغییرات معناداری در HIF-1α مشاهده نگردید (P≤0.05). به طور کلی به نظر میرسد استفاده از تمرینهای اختصاصی در شرایط هایپوکسی و نورموکسی از طریق تغییرات مستقل از بیانژن HIF-1 α در طول تمرین با تغییر در متابولیسم سلولی، موجب کاهش زمان دوی 3000 متر در ارتفاعات پایینتر میگردد.
