فاطمه نورزاد؛ فرشته شهیدی؛ مجتبی صالح پور
چکیده
هدف: دیابت، اختلال متابولیکی است که از طریق هایپرگلایسمی مشخص می‌شود و نقش مهمی در ایجاد آپوپتوز قلبی دارد. شواهد حاکی از آن است که تمرینات ورزشی می‌توانند برخی از مسیرهای پیام‌رسانی مربوط به آپوپتوز را تحت تأثیر قرار دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2 به BAX بر موش‌های ...
بیشتر
هدف: دیابت، اختلال متابولیکی است که از طریق هایپرگلایسمی مشخص می‌شود و نقش مهمی در ایجاد آپوپتوز قلبی دارد. شواهد حاکی از آن است که تمرینات ورزشی می‌توانند برخی از مسیرهای پیام‌رسانی مربوط به آپوپتوز را تحت تأثیر قرار دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2 به BAX بر موش‌های صحرایی دیابتی نر نژاد ویستار است.روش‌ها: در این تحقیق تجربی، 25 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 200 تا 250 گرمی به‌طور تصادفی به پنج گروه: تمرین هوازی (6n=)، تمرین مقاومتی (6n=)، شم (6n=)، کنترل (4n=) و سالم (3n=) تقسیم شدند. موش‌های صحرایی با مصرف رژیم غذایی پرچرب به مدت شش هفته و پس از شش هفته تزریق تک‌دوز استرپتوزوتوسین به مقدار 30 میلی‌گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند. موش‌های صحرایی گروه هوازی به مدت چهار هفته و هفته‌ای پنج جلسه روی نوار گردان و موش‌های صحرایی گروه مقاومتی به مدت چهار هفته و هفته‌ای شش جلسه با استفاده از نردبان به تمرین پرداختند.نتایج: تفاوت میزان پروتئین BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و مقدار آن در گروه مقاومتی نسبت به هوازی کمتر بود (014/0=P). تفاوت نسبت BCL-2 به BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و در گروه مقاومتی بیشتر از گروه هوازی بود (05/0=P). همچنین میزان شاخص مقاومت به انسولین در گروه هوازی (005/0=P) و در گروه مقاومتی (004/0=P) پس از تمرین کاهش بیشتری نسبت به قبل تمرین داشت و این اختلاف معنادار بود.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد هم تمرین مقاومتی و هم تمرین هوازی در کاهش میزان شاخص مقاومت به انسولین اثرگذارند و در مقایسۀ بین دو تمرین هوازی و مقاومتی، تمرین مقاومتی بیشتر در کاهش عوامل آپوپتوزی اثر بیشتری دارد و با افزایش شدت تمرین، میزان SIRT1 افزایش می‌یابد و سبب مهار عوامل آپوپتوزی می‌شود.
