میثم ترابی؛ بهمن میرزایی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین منظم ورزشی از قوی‌ترین کنترل‌کننده‌های بیماری دیابت نوع2 است که بیشتر آثار ناشی از آن بر سلول‌ها، به‌وسیلة تغییر در سایتوکاین‌ها ایجاد می‌شود. فتوئین آ به‌عنوان یک هپاتوکاین، با تأثیرات شناخته‌شده در سوخت‌وساز کربوهیدرات، متأثر از تمرین ورزشی و احتمالاً شدت آن در افراد سالم است. هدف از پژوهش حاضر مقایسة دو ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین منظم ورزشی از قوی‌ترین کنترل‌کننده‌های بیماری دیابت نوع2 است که بیشتر آثار ناشی از آن بر سلول‌ها، به‌وسیلة تغییر در سایتوکاین‌ها ایجاد می‌شود. فتوئین آ به‌عنوان یک هپاتوکاین، با تأثیرات شناخته‌شده در سوخت‌وساز کربوهیدرات، متأثر از تمرین ورزشی و احتمالاً شدت آن در افراد سالم است. هدف از پژوهش حاضر مقایسة دو نوع تمرین تناوبی شدید و تداومی متوسط بر برخی متغیرهای کنترل گلایسمیک و سطوح پلاسمایی فتوئین آ در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است.مواد و روش‌ها: بدین‌منظور 45 مرد مبتلا به دیابت نوع 2 (سن و شاخص توده بدنی به‌ترتیب 2/4±9/45 سال و 5/2±5/30 کیلوگرم بر متر مربع) به‌صورت تصادفی به سه گروه کنترل، تمرین تناوبی شدید (HIIT) و تمرین تداومی متوسط (MICT) تقسیم شدند. برنامة تمرینی گروه HIIT، شامل چهار تناوب چهاردقیقه‌ای فعالیت روی چرخ کارسنج ثابت با شدت 85 تا 95 درصد ضربان قلب ذخیره بود که با تناوب‌های سه‌دقیقه‌ای استراحت فعال از هم جدا شده بودند. همچنین تمرین گروه MICT، به‌صورت 47 دقیقه رکاب زدن با شدت 60 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره بود.نتایج: در هر دو گروه HIIT و MICT، کاهش FBS و فتوئین آ معنادار بود (05/0> P)، ولی بین گروه‌های تمرینی تفاوتی وجود نداشت. به‌طور مشابه HOMA-IR و انسولین نیز در هر دو گروه HIIT و MICT به‌طور معناداری کاهش یافت (05/0 >P) و میزان کاهش این دو عامل در گروه HIIT بیشتر از گروه MICT بود (05/0 >P). نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین HIIT و MICT احتمالاً می‌توانند موجب کنترل بهتر شاخص‌های گلایسمیک شوند و سطوح پلاسمایی فتوئین آ را کاهش دهند که با توجه به افزایش اولیة آن در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، رویداد مطلوبی به‌نظر می‌رسد. با این حال، در این پژوهش تفاوتی بین دو نوع تمرین در کاهش فتوئین آ مشاهده نشد.
