بیوشیمی و متابولیسم
سعید دباغ نیکوخصلت؛ رامین امیرساسان؛ مصطفی خانی؛ مرتضی نیک خصال
چکیده
زمینه و هدف: مجموعة پروتئینی mTOR در پاسخ به تمرینات مقاومتی با رویکردی هیستولوژیکی افزایش و در تمرینات هوازی با رویکردی سوختوسازی کاهش مییابد. این تغییرات در شرایط ابتلا به دیابت نوع دو و همراه با تمرینات ورزشی میتواند قابل بحث باشد. بدینمنظور لحاظ کردن تمریناتی مانند تمرین تناوبی شدید با دارا بودن ویژگیهای هوازی و بیهوازی ...
بیشتر
زمینه و هدف: مجموعة پروتئینی mTOR در پاسخ به تمرینات مقاومتی با رویکردی هیستولوژیکی افزایش و در تمرینات هوازی با رویکردی سوختوسازی کاهش مییابد. این تغییرات در شرایط ابتلا به دیابت نوع دو و همراه با تمرینات ورزشی میتواند قابل بحث باشد. بدینمنظور لحاظ کردن تمریناتی مانند تمرین تناوبی شدید با دارا بودن ویژگیهای هوازی و بیهوازی و از طرفی مداخلة دیابت نوع دو میتواند تعامل احتمالی mTOR همراه با شاخصهای گلایسمیک و هیستوپاتولوژیکی قلب را به تصویر بکشد. ازاینرو پژوهش حاضر برای تعیین تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر p-mTOR، T-mTOR و فیبروز بافت قلبی و مقاومت به انسولین موشهای صحرایی دیابتیشده از طریق تزریق استرپتوزوسین انجام گرفت.مواد و روشها: 20 سر موش صحرایی نر بالغ سفید نژاد ویستار در چهار گروه (5n=) کنترل سالم، کنترل دیابتی، تمرین سالم و تمرین دیابتی قرار گرفتند. قرارداد تمرین تناوبی شدید پنج جلسه در هفته و به مدت هشت هفته روی نوار گردان صورت گرفت. آزمون تحلیل واریانس یکراهه در سطح معناداری 05/0P< بهمنظور تجزیهوتحلیل آماری استفاده شد.نتایج: هشت هفته تمرین تناوبی شدید به تغییرات معنادار در p-mTOR و T-mTOR بافت قلبی موشهای مبتلا به دیابت نوع دو منجر نشد (05/0P>)؛ با این حال، سبب کاهش معنادار مقادیر مقاومت به انسولین (2/31 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی) و فیبروز بافت قلبی (6/51 درصد نسبت به گروه کنترل دیابتی) موشهای مبتلا به دیابت نوع دو شد (05/0P<).نتیجهگیری: با توجه به نتایج بهنظر میرسد هشت هفته تمرین تناوبی شدید برای مشاهدة افزایش مقادیر mTOR بافت قلبی در موشهای سالم کافی، ولی در موشهای مبتلا به دیابت نوع دو ناکافی است. همچنین احتمالاً کاهش میزان فیبروز بافت قلبی موشهای مبتلا به دیابت نوع دو، دستکم در طول هشت هفته تمرین تناوبی شدید، مستقل از mTOR بافت قلبی عمل میکند.