سارا کربلایی فر؛ عباسعلی گایینی؛ محمدرضا کردی؛ رضا نوری؛ پدرام قربانی
چکیده
هدف: انفارکتوس میوکارد مرگ سلولی بخشی از عضلة قلب به‌علت ازبین‌رفتن جریان خون است. فرایند مولکولی افزایش تراکم مویرگی در پاسخ به فعالیت هنوز معلوم نیست. لذا، این پژوهش با هدف ارزیابی اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر MMP-9 و eNOS و نسبت VEGF به COL-18 در موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد انجام گرفت.
روش‌ها: 12 سرموش ...
بیشتر
هدف: انفارکتوس میوکارد مرگ سلولی بخشی از عضلة قلب به‌علت ازبین‌رفتن جریان خون است. فرایند مولکولی افزایش تراکم مویرگی در پاسخ به فعالیت هنوز معلوم نیست. لذا، این پژوهش با هدف ارزیابی اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر MMP-9 و eNOS و نسبت VEGF به COL-18 در موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد انجام گرفت.
روش‌ها: 12 سرموش صحرایی نر نژاد ویستار 10 هفته‌ای با وزن 250 تا 300 گرم در دو گروه تمرین تناوبی شدید (60 دقیقه دویدن تناوبی روی نوارگردان و هر تناوب شامل 4 دقیقه با شدت 85-90 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60 درصد VO2max، 4 روز در هفته و به‌مدت 6 هفته) و گروه کنترل (بدون مداخلة تمرین) قرار گرفتند. بعد از آن، موش‌های صحرایی به انفارکتوس میوکارد مبتلا شدند و بیان ژن‌های MMP-9و eNOS و VEGF و COL-18 با استفاده از PCR Real time بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS 18 به روش آماری t مستقل تجزیه‌وتحلیل شد (05/0P≤).
نتایج: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد مقادیر MMP-9 گروه تمرین تناوبی شدید (mg/ml 541/3) به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (mg/ml 002/1) (012/0=P) و مقادیر eNOS گروه تمرین تناوبی شدید (mg/ml 23/4) نیز به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (mg/ml 68/3) است (014/0=P)، اما افزایش نسب VEGF به COL-18 گروه تمرین تناوبی شدید (mg/ml 856/1) نسبت به کنترل (mg/ml 245/1) معنادار نیست (263/0=P).
نتیجه‌گیری: به‌طور کلی، 6 هفته تمرین تناوبی شدید باعث افزایش MMP-9 و eNOS و نسبت VEGF به COL-18 و بهبود عملکرد قلبی در موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار پس از وقوع انفارکتوس میوکارد می‌شود
شیما غلامعلی شاهی؛ اسکندر رحیمی؛ رضا نوری؛ مهرزاد مقدسی؛ عبدالرسول طالعی؛ صدیقه طهماسبی
دوره 3، شماره 2 ، اردیبهشت 1389
چکیده
هدف تحقیق: بررسی اثر 12 هفته پیاده روی بر شاخص های التهابی زنان یائسه مبتلا به سرطان سینه بود. روش تحقیق: 19 زن یائسه ی مبتلا به سرطان سینه بادامنه سنی 50 تا 65 سال(7/2±05/55)که جراحی، شیمی درمانی، پرتودرمانی را انجام داده وتحت هورمون درمانی با لتروزول قرارداشتند به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند؛ 11 نفر گروه آزمایش و 8 نفر گروه کنترل. گروه آزمایش ...
بیشتر
هدف تحقیق: بررسی اثر 12 هفته پیاده روی بر شاخص های التهابی زنان یائسه مبتلا به سرطان سینه بود. روش تحقیق: 19 زن یائسه ی مبتلا به سرطان سینه بادامنه سنی 50 تا 65 سال(7/2±05/55)که جراحی، شیمی درمانی، پرتودرمانی را انجام داده وتحت هورمون درمانی با لتروزول قرارداشتند به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند؛ 11 نفر گروه آزمایش و 8 نفر گروه کنترل. گروه آزمایش برنامه تمرینی شامل،25 تا 45 دقیقه پیاده روی با شدت 45 تا 65 درصد ضربان قلب هدف، 3 جلسه در هفته به مدت 12 هفته اجر ا نمودند . از گروه کنترل درخواست گردید طی این مدت در فعالیت ورزشی شرکت نکنند. پیش و پس از 12 هفته TNF-α ,IL-6 ،CRP شاخص های آنتروپومتریک(وزن بدنWC و WHR ،BMI)درصد چربی بدن وVO2peak آزمودنی ها اندازه گیری شد. اطلاعات به دست آمده از طریق آزمون تحلیل کوواریانسANCOVA ) مستقل و وابسته تجزیه و تحلیل شد. سطح معن یداری در این پژوهش(05/0≥P) بود.نتایج تحقیق: نتایج این پژوهش نشان دادVO2peak وزن بدن و BMI بین گروه کنترل و آزمایش بعد از 12 هفته به طور معنی دار تفاوت داشت(05/0≥P)با این حال،سطوح IL-6 در گروه آزمایش7/11 درصد و در گروه کنترل 1درصد کاهش یافت. وزن بدن و BMI در گروه آزمایش به ترتیب 3/3 و 2/3 درصد کاهش و در گروه کنترل به ترتیب 2/0 و 1 درصد افزایشVO2peak در گروه آزمایش افزایش و در گروه کنترل کاهش یافت. بحث و نتیجه گیری: از این پژوهش می توان چنین نتیجه گیری کرد که پیاده روی بر شاخص های التهابی زنان یائسه ی مبتلا به سرطان سینه اثر ندارد، اما باعث بهبود VO2peak وزن بدن و BMI می شود
