مریم نورشاهی؛ سجاد احمدی زاد؛ فاطمه ایمانی؛ پونه دهقان
چکیده
هدف: سالمندی فرایند کاهش پیشروندة عوامل فیزیولوژیکی و عملکردی است. از تغییرات مهم این دوره، کاهش آنژیوژنز است. براساس نتایج تحقیقات بسیاری فعالیت‌های ورزشی می‌تواند از پیشرفت این عوامل جلوگیری کند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تأثیر فعالیت آیزوکینتیک درونگرا (شدت پایین) با محدودیت جریان خون بر مقدار VEGF سرم در مردان سالمند ...
بیشتر
هدف: سالمندی فرایند کاهش پیشروندة عوامل فیزیولوژیکی و عملکردی است. از تغییرات مهم این دوره، کاهش آنژیوژنز است. براساس نتایج تحقیقات بسیاری فعالیت‌های ورزشی می‌تواند از پیشرفت این عوامل جلوگیری کند. بنابراین هدف از این مطالعه بررسی تأثیر فعالیت آیزوکینتیک درونگرا (شدت پایین) با محدودیت جریان خون بر مقدار VEGF سرم در مردان سالمند فعال است.روش‌ها: بدین‌منظور 10 نفر از مردان سالم 60-80 سالة واجد شرایط، در یکی از پارک‌های تهران به‌صورت در دسترس (میانگین وزن 25/9±8/77 کیلوگرم، قد 92/2±9/175 سانتی‌متر، شاخص تودۀ بدنی 70/2±12/25 کیلوگرم بر مترمربع) انتخاب شدند. سپس برای به‌دست آوردن 50 درصد حداکثر فشار خون انسدادی برای جلسة محدودیت جریان خون به‌وسیلة دستگاه داپلر انجام گرفت. آزمودنی‌ها 4 نوبت فعالیت فلکشن و اکستنشن زانو را با 20 درصد یک تکرار بیشینه و با سرعت زاویه‌ای 30 درجه در ثانیه حرکت فلکشن و اکستنشن پا را به‌صورت کامل انجام دادند، به‌صورتی که ابتدا نوبت اول با 30 تکرار و 3 نوبت دیگر را با 15 تکرار و با 30 ثانیه استراحت بین هر نوبت اجرا کردند. قبل از شروع پروتکل، بلافاصله و دو ساعت پس از فعالیت خون‌گیری انجام گرفت و VEGF سرم به روش الایزا اندازه‌گیری شد. برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها پس از اطمینان از توزیع طبیعی آنها از آنووای مکرر 3×2 استفاده شد.نتایج: نتایج تجزیه‌وتحلیل داده‌ها نشان داد که سطوح سرمی VEGF، در پاسخ به فعالیت آیزوکنتیک درونگرا همراه با محدودیت جریان خون نسبت به فعالیت آیزوکنتیک درونگرا بدون محدودیت جریان خون، افزایش معناداری داشت (0/01=P).نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در افراد سالمند استفاده از روش محدودیت جریان خون با وجود پایین بودن شدت فعالیت بر مقدار VEGF سرم به‌عنوان یکی از عوامل رگ‌زایی در مردان سالمند فعال تأثیر بسزایی داشت.
اکبر نوری حبشی؛ سجاد احمدی زاد؛ مرتضی سلیمیان؛ هیوا رحمانی
دوره 11، شماره 2 ، شهریور 1397، ، صفحه 49-62
چکیده
هدف: فعالیت به ویژه با شدت بالا، باعث افزایش فعالیت و تجمع پلاکت در بیماران قلبی میشود. هدف از انجام این تحقیق بررسیتأثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا بر فعالیت و تجمع و میزان فسفریلاسیون 239VASPser پلاکتی در مردان مبتلابه بیماریقلبی- عروقی بود.روش ها: بیست بیمار قلبی CABG و PCI که از زمان جراحی آنان کمتر از سه ماه گذشته بود، به صورت داوطلبانه ...
بیشتر
هدف: فعالیت به ویژه با شدت بالا، باعث افزایش فعالیت و تجمع پلاکت در بیماران قلبی میشود. هدف از انجام این تحقیق بررسیتأثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا بر فعالیت و تجمع و میزان فسفریلاسیون 239VASPser پلاکتی در مردان مبتلابه بیماریقلبی- عروقی بود.روش ها: بیست بیمار قلبی CABG و PCI که از زمان جراحی آنان کمتر از سه ماه گذشته بود، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دوگروه 10 نفرۀ کنترل و تمرین تناوبی تقسیم شدند. یک هفته پس از اندازه گیری مشخصات تن سنجی و تعیین اوج اکسیژن مصرفی،آزمودنی ها به مدت 8 هفته و هفتهای 3 جلسه در تمرین های تناوبی شرکت کردند. هر جلسه شامل 40 دقیقه فعالیت بود. هفتهاول با شدت 75 به 15 شروع و هر دو هفته 5 % افزایش یافت. در دو هفته پایانی، شدت 90 به 30 درصد اوج اکسیژن مصرفیرسید. گروه کنترل در طول دوره، فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی اخذشد. نمونه ها برای اندازه گیری تجمع پلاکتی، پی- سلکتین و فسفریلاسیون 239VASPser آنالیز شدند. آزمون تی وابسته و مستقلبرای تحلیل آماری داده ها استفاده شد.نتایج: تجمع و پی- سلکتین پلاکتی گروه تمرین در پاسخ به ADP در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشت.فسفریلاسیون 239VASPser در پاسخ به NO در گروه تمرین، افزایش معنی داری یافت ) 05 / 0 نتیجه گیری: هشت هفته تمرین تناوبی باعث بهبود عوامل فعالیت و مهار پلاکتی در بیماران قلبی گردید. احتمالاً تمرین هایمنظم ورزشی با شدت بالا از طریق کاهش بیان CD62P و افزایش حساسیت به NO تولیدی در بافت پوششی رگ خونی، باعثبهبود عملکرد پلاکت شود.
