حسام پارسا؛ مرتضی زارعی
چکیده
هدف: تحقیق حاضر به‌منظور بررسی تأثیر مکمل کراتین به‌تنهایی یا در حالت ترکیب با ورزش شنا بر مقاومت انسولینی، تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی نر چاق انجام گرفت.روش‌ها: 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (15±160 گرم)، به‌صورت تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند: کنترل، غذای پرچرب، مکمل کراتین، تمرین شنا و مکمل کراتین همراه با تمرین ...
بیشتر
هدف: تحقیق حاضر به‌منظور بررسی تأثیر مکمل کراتین به‌تنهایی یا در حالت ترکیب با ورزش شنا بر مقاومت انسولینی، تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی نر چاق انجام گرفت.روش‌ها: 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (15±160 گرم)، به‌صورت تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند: کنترل، غذای پرچرب، مکمل کراتین، تمرین شنا و مکمل کراتین همراه با تمرین شنا. برنامة تمرین شامل مدت دوازده هفته تمرین شنا بود که هر دو هفته یک‌بار زمان تمرین بیشتر می‌شد. در انتها موش‌های صحرایی تحت آزمون تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) قرار گرفتند و نمونه‌های خونی برای سنجش مقادیر TG, HDL و انسولین گرفته شد. همچنین عضلة نعلی طرف راست برای سنجش میزان پروتئین PGC-1α برداشته شد.نتایج: چاقی به‌تنهایی سبب افزایش مقاومت انسولین و کاهش تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی شد و مکمل کراتین به‌تنهایی تأثیری بر این تغییرات نداشت. تمرین به‌تنهایی سبب کاهش مقاومت انسولین و افزایش تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی چاق شد و مکمل کراتین همراه با تمرین تأثیر فزاینده بر تغییرات ذکرشده داشت. چاقی به کاهش بیان پروتئین PGC-1α و تمرین به افزایش سطح این پروتئین منجر شد. مکمل کراتین به‌تنهایی یا با ورزش تأثیری بر بیان این پروتئین نداشت (05/0P<). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر برای اولین بار نشان داد که ترکیب مکمل کراتین و تمرین شنا سبب بهبود کنترل گلایسمیک، کاهش مقاومت انسولین و افزایش کارایی انسولین در موش‌های صحرایی چاق شد. تمرین به افزایش بیان پروتئین PGC-1α انجامید، اما مکمل کراتین بر تغییرات این پروتئین تأثیر نداشت.
