طاهره حضوری؛ محمد فشی؛ حمیدا.. حسنلویی
چکیده
زمینه و هدف: آمادگی هوازی از جمله عوامل اثرگذار بر موفقیت قایقران‌ها در رشتة روئینگ بوده و نیازمند استفاده از شیوه‌های کارامد تمرینی است. تمرینات پلاریزه بر مبنای توزیع شدت تمرین می‌تواند راهبردی مناسب در این زمینه باشد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر چهار هفته تمرین پلاریزه بر آمادگی هوازی و عملکرد قایقرانان حرفه‌ای ...
بیشتر
زمینه و هدف: آمادگی هوازی از جمله عوامل اثرگذار بر موفقیت قایقران‌ها در رشتة روئینگ بوده و نیازمند استفاده از شیوه‌های کارامد تمرینی است. تمرینات پلاریزه بر مبنای توزیع شدت تمرین می‌تواند راهبردی مناسب در این زمینه باشد. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر چهار هفته تمرین پلاریزه بر آمادگی هوازی و عملکرد قایقرانان حرفه‌ای بود.مواد و روش‌ها: 20 ورزشکار (10 خانم و 10 مرد) با بیش از دو سال سابقة پاروزنی حرفه‌ای، به دو گروه توزیع شدت تمرین پلاریزه )75-80 درصد حجم تمرین معادل 18 جلسه تمرین در ناحیة یک با 75-55 درصد ضربان قلب بیشینه، 10-5 درصد از حجم تمرین معادل هشت جلسه تمرین در ناحیة دو با 87-81 درصد ضربان قلب بیشینه و 20-15 درصد از حجم تمرین معادل چهار جلسه تمرین با 88-100 درصد ضربان قلب بیشینه) و توزیع شدت تمرینات سنتی (20 درصد تمرینات در ناحیة یک معادل 7 جلسه در ماه، 50 درصد در ناحیة دو شامل 12 جلسه در ماه و 30 درصد در ناحیة سه شامل 5 جلسه) تقسیم شدند و تمرینات خود را طی چهار هفته (هر هفته شش جلسه تمرین، سه جلسه پاروزنی + یک جلسه کارسنج + دو جلسه دویدن) پیگیری کردند. پیش و پس از دورة تمرینی اکسیژن مصرفی بیشینه، نسبت تبادل تنفسی، لاکتات خون، زمان 2000 و 1000 متر ارزیابی شد. از آزمون تحلیل واریانس تکراری با عامل بین‌گروهی برای بررسی داده‌های پژوهش استفاده شد (05/0P≤).نتایج: براساس نتایج تحقیق حاضر، عملکرد 2000 متر در هر دو گروه پلاریزه و سنتی به‌طور معناداری بهبود یافت (0001/0>P). این بهبود 56/5 درصد کاهش بیشتر در زمان 2000 متر بود که نشان‌دهندة اثر بیشتر این روش تمرینی است. اگرچه عملکرد 1000 متر پس از چهار هفته تمرین پلاریزه و سنتی مشابه بود (37/0= P)، اکسیژن مصرفی بیشینه (14/0= P) و نسبت تبادل تنفسی (21/0= P) در هر دو گروه تفاوت معناداری را نشان نداد. درصد چربی در هر دو گروه به‌طور معناداری کاهش یافت (001/0= P).نتیجه‌گیری: با وجود عدم تفاوت برخی شاخص‌های فیزیولوژیکی در تحقیق حاضر، چهار هفته تمرین پلاریزه و سنتی با بهبود عملکرد و شاخص‌های فیزیولوژیک قایقرانان همراه شد که این بهبود در عملکرد 2000 متر که رقابت اصلی این ورزشکاران است، با تمرینات پلاریزه بیشتر بود (حدود 6 درصد). به‌نظر می‌رسد الگوی توزیع شدت تمرین پلاریزه می‌تواند روش مؤثرتری نسبت به تمرینات سنتی در جهت توسعة ویژگی‌های عملکرد هوازی ورزشکاران قایقرانی باشد.
