اثر تمرین استقامتی ،پلایومتریک و موازی بر ویژگی های بیوانرژیک و مهارتهای بازیکنان فوتبال مرد

نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

1 دانشگاه آزاد اسلامی

2 دانشگاه تربیت مدرس

3 دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر تمرین استقامتی،پلایومتریک و موازی بر ویژگی های بیوانرژیک و مهارتی بازیکنان فوتبال مرد انجام شد. روش تحقیق: بیست و نه فوتبالیست با میانگین سن 72/4 ± 42/25 سال ، قد 1/7 ± 6/177 سانتی متر و توده بدن 6/177 ± سانتی متر و توده بدن 59/6 ± 2/73 کیلو گرم به روش نمونه گیری تصادفی در سه گروه استقامتی(10- n) پلایومتریک (10- n)و موازی (9-n)قرار گرفتند. تمرین استقامتی شامل4 نوبت دویدن4 دقیقه ای با شدت 90-95 درصد ضربان قلب بیشینه با 3 دقیقه استراحت فعال بین نوبت ها بود. تمرین پلایومتریک شامل 9 حرکت جهشی و پرتابی در 3 نوبت با 10 تکرار بود که با شدت پایین تا بیشینه انجام شد. تمرین موازی شامل اجرای هر دو تمرین استقامتی و پلایومتریک در یک جلسه بود که ابتدا تمرین پلایومتریک و سپس تمرین استقامتی اجرا شد.تمرینات به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه اجرا شد. قبل و بعد از دوره تمرین،آزمون های 1600 متر برای توان هوازی بیشینه،پرش عمودی وRAST برای توان بی هوازی و مور- کریستین برای مهارت های فوتبال اجرا شد. از آزمون های t استیودنت ،تحلیل واریانس یک طرفه وLSD برای تحلیل داده ها استفاده گردید. نتایج: نشان داد توان هوازی بیشینه در گروه استقامتی، پلایومتریک و موازی به طور معنی داری افزایش یافت پرش عمودی در گروه های پلایومتریک و موازی افزایش معنی دار داشت،همچنین در این گروه ها میانگین و اوج توان بی هوازی افزایش و شاخص خستگی کاهش معنی داری نشان داد.ولی دغییر معنی داری در هیچ یک از این متغیرها در گروه استقامتی دیده نشد. همچنین تغییر معنی داری در کیفیت مهارت های شوت زدن و در بیل کردن در هیچ یک از گروه ها دیده نشد. نتیج گیری: به نظر می رسد تمرین موازی پلایومتریک و استقامتی به تنها بر ویژگی های بیو انرژیک و مهارتی اثر منفی ندارد. بلکه موجب افزایش معنی دارmax₂ VOو میانگین توان بی هوازی و کاهش معنی دار شاخص خستگی نسبت به تمرینات پلایومتریک و استقامتی صرف شده است.

کلیدواژه‌ها


عنوان مقاله [English]

The effects of endurance, plyometric and concurrent training on bio-energetic and skill characteristics of male soccer players

چکیده [English]


Purpose: The purpose of this study was to determine the effects of endurance, plyometric and concurrent
training (combination of plyometric and endurance training) on the bio-energetic and skill characteristics of
male soccer players. Methods: To this end 29 male soccer players with average age of 25.42 ± 4.72 yr,
height of 177.60 ± 7.10 cm and body mass of 73.20 ± 6.59 kg were randomly assigned and divided into
three groups of endurance (n=10), plyometric (n=10) and concurrent (n=9). The endurance training consisted
of 4×4 min interval running at 90-95% of maximal heart rate, with a 3 min jogging in between. The
plyometric training consisted of 9 explosive jumping and throwing exercises in 3 sets with 10 repetitions
which subjects done with low to maximal intensity. The concurrent training consisted of both plyometric and
endurance training at one session that plyometric training performed first. All training program performed for
8 week and 3 times a week. The subjects performed 1600m run test for VO2max, RAST and vertical jump
height for anaerobic power and Mor-Cherestian test for skill characteristics before and after training period.
Results: The analysis of data before and after training programs using T-test, ANOVA and LSD showed
that: In all of the three groups VO2max increased significantly. In plyometric and concurrent training groups,
peak and average anaerobic power increased and the fatigue index decreased, significantly. No changes were
found in this variable in endurance group. Also, no changes were found in dribbling and shooting skills in all
of the groups after the training program. Conclusions: In this study utilizing concurrent plyometric and
endurance training not only had no negative influence on bio-energetic and skills characteristics, but this can
also improves their VO2max, average anaerobic power and fatigue index more than along of plyometric and
endurance training (p;0/05).

کلیدواژه‌ها [English]

  • Concurrent training
  • Bio-energetics
  • Soccer skills
  • تاریخ دریافت: 27 اردیبهشت 1394
  • تاریخ بازنگری: 20 خرداد 1403
  • تاریخ پذیرش: 11 دی 1399
  • تاریخ اولین انتشار: 11 دی 1399
  • تاریخ انتشار: 01 مرداد 1388