مرتضی ناصری کوشکی؛ امیر حسین حقیقی؛ محمدرضا حامدی نیا
دوره 8، شماره 2 ، آذر 1394، ، صفحه 1265-1275
چکیده
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود. روش‌ها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) ...
بیشتر
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود. روش‌ها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) و تمرین مقاومتی توانی (14 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به تعداد 3 جلسه در هفته و برای مدت 6 هفته انجام شد. عملکرد جسمانی شامل پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت جابجایی (9 و 18 متر)، و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال، قبل از اجرای تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با استفاده از آزمونهای ویژه اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون های شاپیرو ویلک، t مستقل و t همبسته در سطح معنی‌داری (05/0P<)، تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد هر دو روش تمرینی میتواند باعث افزایش پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت (9 و 18 متر) و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال (زمان ایده آل، زمان واقعی، پرش ایدهآل و پرش واقعی) در بازیکنان والیبال شود (05/0P<). بین دو گروه در هیچیک از شاخصهای فوق تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید (05/0P<). نتیجه گیری: در مجموع میتوان گفت بازیکنان والیبال میتوانند برای بهبود عملکرد جسمانی خود از هردو برنامه تمرینات پلایومتریک و مقاومتی-توانی استفاده کنند.
Amir Hossein Haghighi؛ Morteza Nasery Koshki؛ Mohammad Reza Hamedinia
دوره 8، شماره 2 ، آذر 1394
چکیده
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود.روش ها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) ...
بیشتر
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود.روش ها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) و تمرین مقاومتی توانی (14 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به تعداد 3 جلسه در هفته و برای مدت 6 هفته انجام شد. عملکرد جسمانی شامل پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت جابجایی (9 و 18 متر)، و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال، قبل از اجرای تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با استفاده از آزمونهای ویژه اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون های شاپیرو ویلک، t مستقل و t همبسته در سطح معنی‌داری P<0.05، تجزیه و تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد هر دو روش تمرینی میتواند باعث افزایش پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت (9 و 18 متر) و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال (زمان ایده آل، زمان واقعی، پرش ایدهآل و پرش واقعی) در بازیکنان والیبال شود (P<0.05). بین دو گروه در هیچیک از شاخصهای فوق تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید (P<0.05).نتیجه گیری: با این حال، با توجه به نتایج مطالعه، بازیکنان والیبال بهتر است از تمرینات پلایومتریک جهت بهبود سرعت (9 و 18 متر)، چابکی، زمان واقعی و زمان ایده آل و از تمرینات مقاومتی توانی جهت بهبود پرش عمودی، پرش اسپک، پرش واقعی و پرش ایدهآل استفاده کنند.
محمداسماعیل افضل‌پور؛ طوبی عنایتی زاده؛ سعید ایل بیگی
دوره 7، شماره 1 ، اردیبهشت 1393
چکیده
مقدمه: هر چند تمرینات پلایومتریک ماهیتا آسیب‌رسان هستند، اما به دلیل اهمیتی که دارند میتوان از روش‌هایی مانند حرکات کششی برای کاهش خطر آسیب‌های بالقوه آن استفاده کرد. هدف: هدف از این تحقیق، بررسی و مقایسه تاثیر کشش-های ایستا، پویا و ترکیبی بر لاکتات خون و کوفتگی عضلانی تاخیری به ترتیب، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از اجرای یک جلسه تمرین ...
بیشتر
مقدمه: هر چند تمرینات پلایومتریک ماهیتا آسیب‌رسان هستند، اما به دلیل اهمیتی که دارند میتوان از روش‌هایی مانند حرکات کششی برای کاهش خطر آسیب‌های بالقوه آن استفاده کرد. هدف: هدف از این تحقیق، بررسی و مقایسه تاثیر کشش-های ایستا، پویا و ترکیبی بر لاکتات خون و کوفتگی عضلانی تاخیری به ترتیب، بلافاصله، 24 و 48 ساعت پس از اجرای یک جلسه تمرین حاد پلایومتریک است. روش شناسی: 46 پسر تمرین‌نکرده با میانگین سنی 1.05±16.62 سال، قد 5.64±169.89 سانتی‌متر، وزن 5.04±56.73 کیلوگرم، و نمایه‌ی توده‌ی بدنی 1.64±19.72 کیلوگرم بر متر‌مربع؛ بهطور تصادفی در یکی از گروه‌های کشش ایستا، پویا ، ترکیبی و بدون‌کشش قرار گرفتند. پس از اجرای 1±7 دقیقه حرکات کششی توسط گروه‌های کشش، پروتکل تمرین پلایومتریک توسط همه‌ی گروهها بهطور مشابه اجرا شد. لاکتات خون قبل و بلافاصله پس از تمرین؛ و کوفتگی عضلانی قبل از تمرین، 24 و 48 ساعت پس از تمرین با استفاده از پرسشنامه 10 امتیازی رابینسون سنجیده شدند. آزمونهای t وابسته، تحلیل واریانس(ANOVA) و توکی در سطح معناداری 0.05> p، جهت تجزیه و تحلیل آماری دادهها مورد بهره‌برداری قرار گرفتند. هرچند غلظت لاکتات خون در هر چهار گروه پس از تمرین، افزایش معنی‌داری را نشان داد، اما این افزایش در گروه کشش پویا بهطور معنی‌داری در مقایسه با گروه بدون کشش، پایین‌تر بود (2./.P=). کوفتگی عضلانی تاخیری 24 و 48 ساعت پس از تمرین نسبت به قبل از آن، افزایش معنی‌داری یافت. تفاوتی در کوفتگی عضلانی آزمودنیهای چهار گروه، 24 ساعت پس از تمرین مشاهده نشد، اما 48 ساعت پس از تمرین این شاخص در گروه کشش پویا بطور معنی‌داری پایین‌تر بود (1./.P=).نتیجه گیری: بهطور کلی، در مقایسه با کشش ایستا و ترکیبی، استفاده از کشش پویا قبل از تمرین پلایومتریک با تولید لاکتات خون و کوفتگی عضلانی کمتری همراه خواهد بود.
بهمن میرزایی؛ نوید لطفی؛ حسین رستم خانی؛ حمدالله هادی
دوره 2، شماره 2 ، مرداد 1388
چکیده
هدف تحقیق: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین پلایومتریک و بی تمرینی پس از آن بر تغییرات رابطه نیرو- سرعت بود روش تحقیق: 40 دانشجوی فعال با میانگین و انحراف استاندارد سن 3/2±24 سال . وزن 6/5±75 کیلوگرم و قد 3/8±176 سانتی متر بطور داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. آزمودنیها به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. سرعت انقباض عضله و فعالیت ...
بیشتر
هدف تحقیق: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین پلایومتریک و بی تمرینی پس از آن بر تغییرات رابطه نیرو- سرعت بود روش تحقیق: 40 دانشجوی فعال با میانگین و انحراف استاندارد سن 3/2±24 سال . وزن 6/5±75 کیلوگرم و قد 3/8±176 سانتی متر بطور داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. آزمودنیها به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. سرعت انقباض عضله و فعالیت الکتریکی عضله به ترتیب بوسیله دستگاه های بیودکس و الکترو میوگراف (EMG) اندازه گیری شد. گروه کنترل فعالیت های روزانه خود را انجام دادند و آزمودنیهای گروه تجربی به مدت شش هفته در یک برنامه تمرین پلایومتریک شرکت کردند. پس از جمع آوری دادهها در سه مرحله پیش از آزمون، پس از تمرین و پس از دوره بیتمرینی، از آزمونهای آماریtمستقل،آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی برای مطالعه اختلاف پیش آزمون، پس از دوره تمرین و پس از دوره بی تمرینی استفاده شد.نتایج: افزایش معناداری درEMG ثبت شده آزمودنیها در دوره های پس از تمرین در حرکات با سرعت های مختلف و کاهش EMG پس از بی تمرینی در حرکات آهسته و متوسط مشاهده شد 05/0>P در گروه کنترل تغییر معنی داری در نتایج EMG در پیش آزمون،پس آزمون 1 و پس آزمون 2 مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر میرسد کاهش فعالیت الکتریکی عضله متعاقب دوره بی تمرینی به مقادیر پیش از تمرین، به علت پایین بودن شدت حرکت در این دوره باشد زیرا انجام حرکات با حداکثر سرعت موجب شد تا سازگاریهای فیزیولوژیک ناشی از تمرین حفظ شوند. در این حالت فعالیت الکتریکی ثبت شده بدون تغییر و برابر با داده های پس از تمرین باقی ماند
