عباس قنبری نیاکی؛ روح الله حق شناس گتابی
چکیده
هدف: اثرات سازگاری با ورزش بر بهبود چرخه پورین نوکلئوتیدها اجتناب ناپذیر است و فعالیت بدنی موجب بهبود مسیر بازیافت پورین ها (salvage) میشود. تأثیر شیوه های مختلف تمرینی به ویژه نوع تناوبی خیلی شدید در فعالیتهای بسیار کوتاه مدت و دوره تمرینی کوتاه مدت به خوبی روشن نیست. پژوهش حاضر به منظور بررسی سازگاری احتمالی مسیر بازیافت ...
بیشتر
هدف: اثرات سازگاری با ورزش بر بهبود چرخه پورین نوکلئوتیدها اجتناب ناپذیر است و فعالیت بدنی موجب بهبود مسیر بازیافت پورین ها (salvage) میشود. تأثیر شیوه های مختلف تمرینی به ویژه نوع تناوبی خیلی شدید در فعالیتهای بسیار کوتاه مدت و دوره تمرینی کوتاه مدت به خوبی روشن نیست. پژوهش حاضر به منظور بررسی سازگاری احتمالی مسیر بازیافت پورینها از جمله آنزیم هیپوگزانتین –گوانین فسفوریبوزیل ترنسفراز (HGPRT)، هیپوگزانتین، گزانتین و همچنین اسید اوریک در یک دوره تمرینات تناوبی با شدت بالا طی دو هفته انجام شد.روشها: در این پژوهش نیمه تجربی، هجده مرد سالم تمرین نکرده (میانگین و انحراف استاندارد سن34/2 ±95/21 سال و شاخص توده بدنی84/2 ±95/22 کیلوگرم بر متر مربع) برای این پژوهش داوطلب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تمرین قرار گرفتند. تمرین شامل فعالیتهای 15 ثانیهای رکاب زدن با نهایت شدت بر روی چرخ ثابت و با استراحت 4 دقیقهای بین هر فعالیت بود که به مدت 2 هفته انجام شد. نمونه های خونی برای اندازه گیری متغیرهای ذکر شده، قبل از دوره و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین جمع آوری شد و دادهها با استفاده روش آماری تحلیل کوواریانس تحلیل و آلفا در سطح 05/0 پذیرفته شد.نتایج: افزایش معناداری در سطوح هیپو گزانتین (001/0P=)، گزانتین (001/0P=) و کاهش معنادار اسید اوریک (02/0P=) در گروه تمرین مشاهده شد و آنزیم HGPRT بین دو گروه تفاوت معنا داری نداشت (386/0p=).نتیجه گیری: نتایج نشان دهنده ی این بود که تمرینات تناوبی شدید موجب دفع بیشتر پایههای پورینی همانند هیپوگزانتین و گزانتین میشود و کاهش اسید اوریک استراحتی احتمالاً به علت افزایش ظرفیت ضداکسایشی آنها میباشد.
معصومه حاتمی؛ هیوا رحمانی
چکیده
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای انعقادی به پروتکل های مختلف فعالیت تناوبی در مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: تعداد 10مرد جوان ( شاخص توده بدنی 4/1±5/26 کیلوگرم/متر2) به عنوان آزمونی انتخاب شدند. بعد از تعیین حداکثر توان، آزمودنی ها در دو جلسه با فاصله یک هفته، پروتکل تناوبی با شدت 110% حداکثر توان ، 6 تکرار 30 ثانیه ای ...
بیشتر
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای انعقادی به پروتکل های مختلف فعالیت تناوبی در مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: تعداد 10مرد جوان ( شاخص توده بدنی 4/1±5/26 کیلوگرم/متر2) به عنوان آزمونی انتخاب شدند. بعد از تعیین حداکثر توان، آزمودنی ها در دو جلسه با فاصله یک هفته، پروتکل تناوبی با شدت 110% حداکثر توان ، 6 تکرار 30 ثانیه ای با استراحت های فعال 5/3 دقیقه ای و پروتکل تناوبی با شدت 85% حداکثر توان به صورت 6 تکرار 2 دقیقه ای با استراحت های فعال 2 دقیقه ای را اجرا کردند. قبل و بلافاصله بعد از هر پروتکل اندازه گیریها به عمل آمد. جهت بررسی آماری از آزمون تی مستقل و در سطح 05/0≥ P استفاده شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد یک جلسه فعالیت تناوبی با شدت بالا صرف نظر از نوع پروتکل تاثیر معنی داری بر مقادیر زمان پروترومبین نداشت (05/0P> )، اما بین پاسخ زمان پروترومبین به دو پروتکل تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0p <). یک جلسه فعالیت تناوبی با شدت بالا تاثیر معنی داری در متغیرهای زمان نسبی ترومبوپلاستین و فیبرینوژن نداشت (05/0P>)، بررسی تفاوت پاسخ این متغیرها به دو پروتکل نیز تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0P>).نتیجه گیری: هر چند شدت بالای فعالیت باعث افزایش نسبی فاکتورهای انعقادی و کاهش زمان انعقاد شد ولی نوع پروتکل بر این تغییرات موثر نبود؛ احتمالا این پروتکلها با تغییرات اندک در فیبرینوژن به عنوان یکی از پروتئین های التهابی مرحله حاد، می توانند به عنوان شیوه تمرینی مفیدی برای افراد غیرفعال در نظر گرفته شوند.
