حسن نقی زاده؛ فائزه حیدری
چکیده
زمینه و هدف: با توجه به اینکه تمرین و مصرف گیاهان دارویی با خاصیت ضداکسایشی تأثیر بسزایی بر وضعیت ردوکس افراد مبتلا به دیابت نوع دو دارد، بررسی اثر تعاملی تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به‌نظر می‌رسد. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های ...
بیشتر
زمینه و هدف: با توجه به اینکه تمرین و مصرف گیاهان دارویی با خاصیت ضداکسایشی تأثیر بسزایی بر وضعیت ردوکس افراد مبتلا به دیابت نوع دو دارد، بررسی اثر تعاملی تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین در افراد مبتلا به دیابت نوع دو ضروری به‌نظر می‌رسد. ازاین‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر دوازده هفته تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر شاخص‌های اکسایشی در مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود.مواد و روش‌ها: در این تحقیق نیمه‌تجربی دوسوکور که با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل انجام گرفت، 60 مرد مبتلا به دیابت نوع دو با چربی خون بالا (میانگین سن 05/2 ± 76/38 سال، قد 81/2 ± 53/169 سانتی‌متر، شاخص تودة بدنی 56/1 ± 09/31 کیلوگرم بر متر مربع) به‌طور تصادفی در چهار گروه تمرین تناوبی شدید، تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین، کورکومین و کنترل قرار گرفتند. مداخلة تمرینـی سه جلسه در هفته (شامل 10 مرحله تمرین، هر مرحله شامل 30 ثانیه با شدت 80 - 85 درصد ضربان قلب ذخیره و90 ثانیه استراحت فعال با شدت50 - 55 درصد ضربان قلب ذخیره) و مصرف 2100 میلی‌گرم کورکومین سه نوبت در روز بـه مـدت دوازده هفتـه انجـام گرفت. نمونه‌گیری در دو مرحله، پیش‌آزمون و پس‌آزمون به‌منظور سنجش غلظت پلاسمایی آنزیم پارااکسوناز-1، آنزیم سوپراکساید دسموتاز، آنزیم گلوتاتیون پراکسیداز و مالون دی آلدئید انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هــای شــاپیرو-ویلک، تحلیــل واریانــس یکراهه و کوواریانس دوراهه در سطح معناداری کمتر از 05/0 تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد اثر تعاملی تمرین و مصرف کورکومین سبب افزایش معناداری پارااکسوناز-1 (014/0P=)، سوپراکساید دسموتاز (0001/0 P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (023/0P=) و کاهش معناداری مالون دی‌آلدئید (0001/0P=) شد. همچنین اثر تمرین به‌تنهایی به‌طور معناداری سطوح سرمی پارااکسوناز-1 (010/0P=)، سوپراکساید دسموتاز (002/0P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (015/0P=) را افزایش و مالون دی‌آلدئید (0001/0P=) را کاهش داد. با این حال، اثر کورکومین به‌تنهایی سبب تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم‌های پارااکسوناز-1 (053/0P=)، سوپراکساید دسموتاز (092/0P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (055/0 P=) و مالون دی‌آلدئید (079/0P=) نشد. بیشترین افزایش معناداری از پیش‌آزمون تا پس‌آزمون در پارااکسوناز-1 (26/19 درصد، 0001/0P=)، سوپراکساید دسموتاز (37/18 درصد، 011/0P=)، گلوتاتیون پراکسیداز (20/17 درصد، 0001/0P=) و بیشترین کاهش معناداری در مالون دی‌آلدئید (47/24 درصد، 014/0P=) در گروه تمرین همراه با مصرف کورکومین مشاهده شد. بیشترین اندازة اثر بر پارااکسوناز-1 (86 درصد)، سوپراکساید دسموتاز (92 درصد)، گلوتاتیون پراکسیداز (81 درصد) و مالون دی‌آلدئید (88 درصد) اثر تعاملی تمرین و کورکومین بود. نتیجه‌گیــری: نتایج نشان داد که اثر تمرین به‌تنهایی با تغییرات معنادار در سطوح سرمی آنزیم‌های ضداکسایشی و شاخص مالون دی‌آلدئید همراه است، ولی اثر کورکومین با ایجاد تغییرات معنادار همراه نبود. در نهایت یافتة اصلی پژوهش حاضر دلالت بر این دارد که اثر تعاملی تمرین و کورکومین در مقایسه با اثر هر کدام به‌تنهایی، برای بهبود فعالیت دستگاه ضداکسایشی و پراکسیدانی بدن مردان چاق مبتلا به دیابت نوع دو مناسب‌تر است.
شیوا قدیر زاد؛ رقیه پوزش جدیدی؛ جبار بشیری؛ کریم آزالی علمداری
چکیده
زمینه و هدف: سرعت آسیب کلیه پس از انفارکتوس قلبی به‌سرعت افزایش می‌یابد، اما تمرینات هوازی و مکمل کورکومین پس از سکتة قلبی تأثیرات بسیار مثبتی بر کلیه و قلب دارند. همچنین رنالاز خون می‌تواند اطلاعات مناسبی از وضعیت سلامت هر دو اندام فراهم کند. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر سطوح رنالاز، کراتینین ...
بیشتر
زمینه و هدف: سرعت آسیب کلیه پس از انفارکتوس قلبی به‌سرعت افزایش می‌یابد، اما تمرینات هوازی و مکمل کورکومین پس از سکتة قلبی تأثیرات بسیار مثبتی بر کلیه و قلب دارند. همچنین رنالاز خون می‌تواند اطلاعات مناسبی از وضعیت سلامت هر دو اندام فراهم کند. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین هوازی و مکمل کورکومین بر سطوح رنالاز، کراتینین نیتروژن اورة خون (BUN) و آسیب توبولی کلیه در موش‌های صحرایی نر روش القایی سکتة قلبی بود.مواد و روش‌ها: 40 موش صحرایی نژاد ویستار به‌طور تصادفی به پنج گروه (هشت‌تایی) شامل سالم-کنترل، سکته-کنترل، سکته-تمرین، سکته-کورکومین و سکته-توأم (شامل تمرین و کورکومین) تقسیم شدند. سکتة قلبی از طریق تزریق ایزوپروترنول القا شد. تمرین طی هشت هفته به‌صورت پنج جلسه دویدن در هفته با شدت متوسط روی نوار گردان انجام گرفت و کورکومین نیز (mg/kg.day) 15 به‌صورت گاواژ مصرف شد. مقدار رنالاز خون به روش الایزا، مقدار کراتینین و نیتروژن اورة خون به روش آنزیمی و شدت آسیب بافتی به روش هیستولوژیک تعیین شدند و داده‌ها با تحلیل واریانس تکراهه (آزمون تعقیبی توکی) و آزمون خی‌دو در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند.نتایج: در گروه سکته کنترل، مقدار رنالاز (001/0P=)، کراتینین (001/0P=) و BUN(025/0P=) خون به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل سالم بود، اما در هر سه گروه مداخله شامل سکته-تمرین، سکته-کورکومین و سکته-توأم، مقدار این سه شاخص با گروه سالم کنترل تفاوت معناداری نداشت (05/0<P). با این حال، شدت آسیب کلیوی در هر سه گروه مداخله، به‌طور معناداری کمتر از گروه سکته کنترل بود (به‌ترتیب 007/0P=، 037/0P= و 001/0P=). همچنین در گروه توأم از هر دو گروه سکته-تمرین (006/0P=) و سکته-کورکومین (003/0P=) کمتر بود.نتیجه‌گیری: آثار سوء سکتة قلبی بر هر سه متغیر پس از هر سه مداخله، برطرف می‌شود. با این حال، تأثیر مداخلة توأم برای کاهش آسیب هیستولوژیک، در مقایسه با هر دو مداخلة تمرین هوازی و مصرف کورکومین قوی‌تر است.واژه های کلیدی: انفارکتوش قلبی، تمرین، کورکومین، آسیب کلیه.
