بیوشیمی و متابولیسم
علیرضا امتیاز؛ سید علیرضا حسینی کاخک؛ امیرحسین حقیقی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی با بار متغیر نوعی شیوۀ تمرینی است که با استفاده از مقاومت اضافی خارجی مانند زنجیر و نوارهای الاستیکی، به بهبود قدرت و عملکرد عضلانی کمک میکند. مقایسة اثر تمرینات مقاومتی با بار ثابت در برابر بار متغیر بر پاسخهای هورمونی کمتر بررسی شده است. ازاینرو در این پژوهش تأثیرات حاد و مزمن تمرین مقاومتی با بار متغیر ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی با بار متغیر نوعی شیوۀ تمرینی است که با استفاده از مقاومت اضافی خارجی مانند زنجیر و نوارهای الاستیکی، به بهبود قدرت و عملکرد عضلانی کمک میکند. مقایسة اثر تمرینات مقاومتی با بار ثابت در برابر بار متغیر بر پاسخهای هورمونی کمتر بررسی شده است. ازاینرو در این پژوهش تأثیرات حاد و مزمن تمرین مقاومتی با بار متغیر در مقابل تمرین مقاومتی با بار ثابت بر پاسخ هورمونهای تستوسترون، رشد و کورتیزول در مردان تمرینکرده بررسی شده است.مواد و روشها: 30 مرد جوان دارای تجربة تمرین مقاومتی برای این تحقیق انتخاب شدند و بهطور تصادفی در یکی از سه گروه، تمرین مقاومتی با بار متغیر، تمرین مقاومتی با بار ثابت و گروه کنترل قرار گرفتند. آزمودنیهای هر دو گروه تمرینی، تمرین را با شدت 65 تا 85 درصد 1RM در سه نوبت و به مدت ده هفته (سه جلسه در هفته) انجام دادند. برنامة تمرینی اغلب شامل انجام حرکات اصلی بالاتنه و پایینتنه و استراحت بین نوبتها و حرکات بهترتیب یک و دو تا سه دقیقه بود. افزونبر این، گروه تمرین مقاومتی با بار متغیر از زنجیر 5/7 کیلوگرمی بهعنوان بار مقاومت متغیر استفاده کردند. نمونههای بزاق برای سنجش غلظت هورمونهای تستوسترون، کورتیزول و رشد در پیش و پس از اولین جلسه (پاسخ حاد) و آخرین جلسه (پاسخ مزمن) جمعآوری و سپس به روش الایزا اندازهگیری شد. از روش آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی برای تجزیهوتحلیل دادهها استفاده شد و سطح معناداری نیز 05/0P£ در نظر گرفته شد.نتایج: نتایج حاکی از آن بود که در مورد اثر حاد، تنها تغییرات تستوسترون معنادار بود (003/0=P)، بهطوریکه افزایش معناداری در تستوسترون بزاقی در تمرین مقاومتی با بار متغیر در مقایسه با گروه تمرین مقاومتی با بار ثابت (001/0=P) و گروه کنترل (003/0=P) مشاهده شد. ولی در سطح کورتیزول (64/0=P)، هورمون رشد (52/0=P) و نسبت تستوسترون به کورتیزول (49/0=P) تغییر معناداری مشاهده نشد. در مورد پاسخ سازگاری نیز بین گروهها اختلاف معناداری در تستوسترون بزاقی (377/0=P)، کورتیزول (570/0=P)، هورمون رشد (200/0=P) و نسبت تستوسترون به کورتیزول (91/0=P) مشاهده نشد.نتیجهگیری: نتایج نشان داد که یک جلسه تمرین مقاومتی با بار متغیر نسبت به بار ثابت موجب افزایش هورمون تستوسترون بلافاصله پس از تمرین میشود، ولی ده هفته تمرین مقاومتی با بار ثابت و متغیر تأثیری بر مقادیر هورمونهای تستوسترون، کورتیزول و رشد ندارد. بهنظر میرسد چنانچه تمرینات مقاومتی با بار متغیر با حجم یا شدت بالاتر انجام گیرند، پاسخهای هورمونی بیشتری در پاسخ به تمرین اتفاق بیفتد و در نتیجه اثربخشی این تمرینات بیشتر شود.
مرتضی ناصری کوشکی؛ امیر حسین حقیقی؛ محمدرضا حامدی نیا
دوره 8، شماره 2 ، آذر 1394، ، صفحه 1265-1275
چکیده
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود. روشها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) ...
بیشتر
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود. روشها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) و تمرین مقاومتی توانی (14 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به تعداد 3 جلسه در هفته و برای مدت 6 هفته انجام شد. عملکرد جسمانی شامل پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت جابجایی (9 و 18 متر)، و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال، قبل از اجرای تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با استفاده از آزمونهای ویژه اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون های شاپیرو ویلک، t مستقل و t همبسته در سطح معنیداری (05/0P<)، تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد هر دو روش تمرینی میتواند باعث افزایش پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت (9 و 18 متر) و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال (زمان ایده آل، زمان واقعی، پرش ایدهآل و پرش واقعی) در بازیکنان والیبال شود (05/0P<). بین دو گروه در هیچیک از شاخصهای فوق تفاوت معنیداری مشاهده نگردید (05/0P<). نتیجه گیری: در مجموع میتوان گفت بازیکنان والیبال میتوانند برای بهبود عملکرد جسمانی خود از هردو برنامه تمرینات پلایومتریک و مقاومتی-توانی استفاده کنند.
Amir Hossein Haghighi؛ Morteza Nasery Koshki؛ Mohammad Reza Hamedinia
دوره 8، شماره 2 ، آذر 1394
چکیده
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود.روش ها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) ...
بیشتر
هدف: روشهای تمرینی مختلف میتواند تاثیرات متفاوتی بر عملکرد جسمانی ورزشکاران داشته باشد. هدف تحقیق حاضر مقایسه اثرات برنامههای تمرینی پلایومتریک و مقاومتی توانی بر عملکرد جسمانی بازیکنان والیبال بود.روش ها: 27 بازیکن مرد تیم والیبال فولاد شهرستان اسفراین داوطلب شدند. این افراد بهطور تصادفی در دو گروه تمرینی پلایومتریک (13 نفر) و تمرین مقاومتی توانی (14 نفر) قرار گرفتند. تمرینات به تعداد 3 جلسه در هفته و برای مدت 6 هفته انجام شد. عملکرد جسمانی شامل پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت جابجایی (9 و 18 متر)، و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال، قبل از اجرای تمرینات و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین با استفاده از آزمونهای ویژه اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمون های شاپیرو ویلک، t مستقل و t همبسته در سطح معنیداری P<0.05، تجزیه و تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد هر دو روش تمرینی میتواند باعث افزایش پرش عمودی، پرش اسپک، چابکی، سرعت (9 و 18 متر) و آزمون عملکردی تلاش تکراری والیبال (زمان ایده آل، زمان واقعی، پرش ایدهآل و پرش واقعی) در بازیکنان والیبال شود (P<0.05). بین دو گروه در هیچیک از شاخصهای فوق تفاوت معنیداری مشاهده نگردید (P<0.05).نتیجه گیری: با این حال، با توجه به نتایج مطالعه، بازیکنان والیبال بهتر است از تمرینات پلایومتریک جهت بهبود سرعت (9 و 18 متر)، چابکی، زمان واقعی و زمان ایده آل و از تمرینات مقاومتی توانی جهت بهبود پرش عمودی، پرش اسپک، پرش واقعی و پرش ایدهآل استفاده کنند.
امیرحسین حقیقی؛ پروانه اصغری اردیزی؛ سید علیرضا حسینی کاخک
دوره 4، شماره 2 ، اردیبهشت 1390
چکیده
هدف از این تحقیق، بررسی اثر مصرف مکمل کافئین بر توان بیهوازی، زمان رسیدن به واماندگی و عملکرد ورزشی در دختران رزمیکار بود. روششناسی: تعداد 13 دختر رزمیکار با میانگین سنی 78/2±46/21 سال، قد 16/8±161سانتیمتر و وزن 17/7±54/52 کیلوگرم، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقیق متقاطع بود و آزمودنیها در سه حالت کنترل، مصرف مکمل کافئین (5 ...
بیشتر
هدف از این تحقیق، بررسی اثر مصرف مکمل کافئین بر توان بیهوازی، زمان رسیدن به واماندگی و عملکرد ورزشی در دختران رزمیکار بود. روششناسی: تعداد 13 دختر رزمیکار با میانگین سنی 78/2±46/21 سال، قد 16/8±161سانتیمتر و وزن 17/7±54/52 کیلوگرم، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقیق متقاطع بود و آزمودنیها در سه حالت کنترل، مصرف مکمل کافئین (5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و دارونما (پودر نشاسته بهصورت کپسول) قرار گرفتند. سپس آزمودنیها، آزمون 30 ثانیه وینگیت را جهت محاسبه توان بیهوازی، آزمون بیشینه (90 درصد حداکثر ضربان قلب) روی نوارگردان برای اندازهگیری زمان واماندگی و آزمون شبیهسازی شدهی تکنیکهای رزمی را جهت محاسبه عملکرد ورزشی انجام دادند. دادهها با استفاده از آنالیز واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد که مصرف کافئین در مقایسه با کنترل و دارونما باعث افزایش معنادار زمان رسیدن به واماندگی گردید در حالی که بر توان بیهوازی و عملکرد ورزشی تاثیری نداشت. بحث و نتیجهگیری: در مجموع میتوان گفت دختران رزمیکار برای بهبود استقامت خود میتوانند از مکمل کافئین (5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، یک ساعت قبل ورزش) استفاده کنند اما در رابطه با تاثیر کافئین بر توان بیهوازی و عملکرد ورزشی در این ورزشکاران، به تحقیقات بیشتری نیاز است.