آسیه دهقانی؛ احسان زارعیان؛ خسرو ابراهیم
دوره 11، شماره 2 ، شهریور 1397، ، صفحه 25-38
چکیده
هدف: مطالعات نشان میدهند فعالیت ورزشی تأثیر مثبتی بر برخی از جنبه های شناخت دارد. عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز( BDNF ( ازجمله شاخص های مؤثر در بیان عملکرد شناختی است که به تازگی در تحقیقات حوزۀ سلامت بررسی شده است. اطلاعات چندانیدر مورد چگونگی تأثیر هم زمان برنامۀ تمرینی ورزش و همچنین دوره های بی تمرینی بر توجه و BDNF موجود نیست؛ بنابراین ...
بیشتر
هدف: مطالعات نشان میدهند فعالیت ورزشی تأثیر مثبتی بر برخی از جنبه های شناخت دارد. عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز( BDNF ( ازجمله شاخص های مؤثر در بیان عملکرد شناختی است که به تازگی در تحقیقات حوزۀ سلامت بررسی شده است. اطلاعات چندانیدر مورد چگونگی تأثیر هم زمان برنامۀ تمرینی ورزش و همچنین دوره های بی تمرینی بر توجه و BDNF موجود نیست؛ بنابراین پژوهشحاضر باهدف تعیین تأثیر تمرینات هوازی و بی تمرینی متعاقب آن بر BDNF و توجه ممتد در دختران کم تحرک انجام شد .روش ها: دوازده دانشجوی دختر کم تحرک )با میانگین سنی 92 / 1 ± 90 / 23 (، به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند.این افراد تمرینات خود را بر اساس پروتکل تمرین هوازی شروع کرده و به مدت 4 هفته ادامه دادند. در سه مرحلۀ پیش آزمون، پایان4 هفته تمرین و پس از 4 هفته بی تمرینی، آزمون پاسات و نمونه گیری خونی انجام شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از تحلیلواریانس با اندازه گیری مکرر و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.نتایج: تمرین ورزشی منجر به افزایش معنادار در توجه ممتد شد ) 05 / 0 > P(. سطح BDNF سرم در اثر تمرین به طور معنی دارکاهش یافت ) 05 / 0 > P ( که پس از 4 هفته بی تمرینی، سطوح هر دو متغیر به مقادیر اولیه خود بازگشتند . بااین حال، همبستگیبین تغییرات آزمون توجه ممتد و بیان BDNF معنیدار نبود ) 85 / 0 = P .)نتیجه گیری: نتایج نشان داد فعالیت ورزشی میتواند منجر به بهبود توجه ممتد دختران کم تحرک شود که با سازگاری در سطوحBDNF سرمی همراه است؛ اگرچه این سازگاری ها در دوره بی تمرینی از بین می روند.
سعید فاضلی فر؛ خسرو ابراهیم
دوره 4، شماره 2 ، اردیبهشت 1390
چکیده
هدف: هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرینات ورزشی همزمان (استقامتی، قدرتی) و بی تمرینی بر میزان لپتین و انسولین پلاسما در کودکان چاق بود. روش‌شناسی: 24 نفر از پسران چاق (با شاخص توده بدنی بیشتر از 28 و دامنه سنی 11 تا 13 سال) داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه ...
بیشتر
هدف: هدف تحقیق حاضر، بررسی اثر تمرینات ورزشی همزمان (استقامتی، قدرتی) و بی تمرینی بر میزان لپتین و انسولین پلاسما در کودکان چاق بود. روش‌شناسی: 24 نفر از پسران چاق (با شاخص توده بدنی بیشتر از 28 و دامنه سنی 11 تا 13 سال) داوطلبانه به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی (12 نفر) و کنترل (12 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرینات استقامتی و مقاومتی را انجام دادند. شدت، حجم و مدت تمرینات به تدریج و فزاینده افزایش یافت. پس از پایان 12 هفته تمرینات ورزشی از گروه تجربی خواسته شد تا به شیوه زندگی کمتحرک قبلی خود برای 4 هفته آینده بدون فعالیت ورزشی برگردند (مرحله بی تمرینی). در شرایط مشابه خونگیری و سنجش ترکیب بدن در گروه تجربی در 3 مرحله(پیش آزمون، پس از برنامه تمرینی و بعد از بی تمرینی) و در گروه کنترل در 2 مرحله (پیش آزمون و پس از برنامه تمرینی) انجام شد. نتایج: یافتههای تحقیق نشان میدهد که 12هفته تمرینات استقامتی و مقاومتی موجب کاهش معنیدار سطوح لپتین و انسولین در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد (05/0P
ولی اله دبیدی روشن؛ معصومه حیدری فیروزجایی
دوره 3، شماره 1 ، اردیبهشت 1389
چکیده
هدف تحقیق: برای مطالعه پاسخ فاز حاد و ظرفیت ضد اکسایشی پس از 8 هفته تمرین استقامتی و 4 هفته بی تمرینی و ارتباط بین آنها، 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 3 ماهه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی و زیرگرو ه های مربوطه تقسیم شدند. روش تحقیق: پروتکل تمرینی ابتدا به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته با سرعت 15 تا 22 متر در دقیقه و مدت 25 تا 64 دقیقه ...
بیشتر
هدف تحقیق: برای مطالعه پاسخ فاز حاد و ظرفیت ضد اکسایشی پس از 8 هفته تمرین استقامتی و 4 هفته بی تمرینی و ارتباط بین آنها، 48 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 3 ماهه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی و زیرگرو ه های مربوطه تقسیم شدند. روش تحقیق: پروتکل تمرینی ابتدا به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته با سرعت 15 تا 22 متر در دقیقه و مدت 25 تا 64 دقیقه اجرا شد. آنگاه پروتکل بی تمرینی به مدت 4 هفته اعمال شد.خون گیری به دنبال 12 ساعت ناشتایی و در پایان هفته های 8 و 12 با شرایط کاملا مشابه انجام شد. ظرفیت ضداکسایشی تام به روش FRAP و a1 آنتی تریپسین به روش نفلومتری اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های t مستقل، آنالیز واریانس در اندازه گیر یهای مکرر و ضریب همبستگی پیرسون در سطح05/0>P تحلیل شد.نتایج: نتایج نشان داد 8 هفته تمرین باعث افزایش معنی دار ظرفیت ضداکسایشی تام(001/0=P) و کاهش معنی دار a1 آنتی تریپسین (001/0=P)و بی تمرینی منجر به کاهش معنی دار ظرفیت ضداکسایشی تام(003/0=P)) و افزایش معنی دار a1 آنتی تریپسین (002/0=P) در گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل شد. به علاوه، بین این شاخ صها ارتباط منفی معنی داری وجود دارد(05/0>P ) نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها می توان گفت تمرین منظم ورزشی باعث سازگاری در پاس خهای التهابی می شود که ممکن است با تغییرات تعادل اکسایشی/ ضد اکسایشی به نفع عوامل ضد اکسایشی مرتبط باشد. به علاوه، بی تمرینی م یتواند اثرات ناش ی از تمرین استقامتی را بر شاخ صهای مرتبط با مرحله حاد معکوس نماید.
عباسعلی گائینی؛ فهیمه کاظمی؛ جواد مهدی آبادی
دوره 3، شماره 2 ، اردیبهشت 1389
چکیده
هدف تحقیق: هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر دو شیوه تمرین هوازی تداومی و تناوبی و بی تمرینی بر سازگاری های عضله قلب بود. روش تحقیق: بیست مرد غیر ورزشکار به طور داوطلبانه و تصادفی به دو گروه هوازی تداومی ( 10 نفر) و هوازی تناوبی ( 10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 8 هفته، هفته ای 3 روز با 70 درصد ضربان قلب بیشینه بود. گروه تداومی 45 دقیقه به طور ...
بیشتر
هدف تحقیق: هدف از این تحقیق مقایسه تأثیر دو شیوه تمرین هوازی تداومی و تناوبی و بی تمرینی بر سازگاری های عضله قلب بود. روش تحقیق: بیست مرد غیر ورزشکار به طور داوطلبانه و تصادفی به دو گروه هوازی تداومی ( 10 نفر) و هوازی تناوبی ( 10 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی شامل 8 هفته، هفته ای 3 روز با 70 درصد ضربان قلب بیشینه بود. گروه تداومی 45 دقیقه به طور مداوم و گروه تناوبی 5 مرحله 9 دقیقه ای که مابین آ نها 4 دقیقه استراحت غیرفعال بود، می دویدند. پس از 8 هفته تمرین، آزمودنی ها 4 هفته بی تمرینی داشتند. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون تی وابسته استفاده شد. نتایج: با روش اکوکاردیوگرافی، بین قطر پایان دیاستولی بطن چپ،(EDD) قطر پایان سیستولی بطن چپ(ESD)درصد کوتاه شدن الیاف عضلات بطن چپ (%FS)درصد کسر تزریقی بطن چپ ،(%EF) ضخامت دیواره خلفی بطن چپ (PWT) قطر دهلیز چپ (LA)قطر دهانه آئورت،(AO)ضربان قلب ،(HR)فشار خون سیستولی(SBP)و فشار خون دیاستولی(DBP)پس از 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی نسبت به قبل از تمرین تفاوت غیر معنی داری(05/0P)بین DBP,SBP.HR.AO.AO.PWT.EF0/0.FS0/0.ESD.EDD پس از 4 هفته بی تمرینی نسبت به 8 هفته تمرین تداومی و تناوبی تفاوت غیر معنی داری (05/0P)نتیجه گیری: دو شیوه تمرین هوازی تداومی و تناوبی و بی تمرینی تقریباً بر سازگاری های عضله قلب تأثیر یکسانی می گذارند.
بهمن میرزایی؛ نوید لطفی؛ حسین رستم خانی؛ حمدالله هادی
دوره 2، شماره 2 ، مرداد 1388
چکیده
هدف تحقیق: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین پلایومتریک و بی تمرینی پس از آن بر تغییرات رابطه نیرو- سرعت بود روش تحقیق: 40 دانشجوی فعال با میانگین و انحراف استاندارد سن 3/2±24 سال . وزن 6/5±75 کیلوگرم و قد 3/8±176 سانتی متر بطور داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. آزمودنیها به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. سرعت انقباض عضله و فعالیت ...
بیشتر
هدف تحقیق: هدف مطالعه حاضر، بررسی اثر یک دوره تمرین پلایومتریک و بی تمرینی پس از آن بر تغییرات رابطه نیرو- سرعت بود روش تحقیق: 40 دانشجوی فعال با میانگین و انحراف استاندارد سن 3/2±24 سال . وزن 6/5±75 کیلوگرم و قد 3/8±176 سانتی متر بطور داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت کردند. آزمودنیها به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. سرعت انقباض عضله و فعالیت الکتریکی عضله به ترتیب بوسیله دستگاه های بیودکس و الکترو میوگراف (EMG) اندازه گیری شد. گروه کنترل فعالیت های روزانه خود را انجام دادند و آزمودنیهای گروه تجربی به مدت شش هفته در یک برنامه تمرین پلایومتریک شرکت کردند. پس از جمع آوری دادهها در سه مرحله پیش از آزمون، پس از تمرین و پس از دوره بیتمرینی، از آزمونهای آماریtمستقل،آنالیز واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی توکی برای مطالعه اختلاف پیش آزمون، پس از دوره تمرین و پس از دوره بی تمرینی استفاده شد.نتایج: افزایش معناداری درEMG ثبت شده آزمودنیها در دوره های پس از تمرین در حرکات با سرعت های مختلف و کاهش EMG پس از بی تمرینی در حرکات آهسته و متوسط مشاهده شد 05/0>P در گروه کنترل تغییر معنی داری در نتایج EMG در پیش آزمون،پس آزمون 1 و پس آزمون 2 مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر میرسد کاهش فعالیت الکتریکی عضله متعاقب دوره بی تمرینی به مقادیر پیش از تمرین، به علت پایین بودن شدت حرکت در این دوره باشد زیرا انجام حرکات با حداکثر سرعت موجب شد تا سازگاریهای فیزیولوژیک ناشی از تمرین حفظ شوند. در این حالت فعالیت الکتریکی ثبت شده بدون تغییر و برابر با داده های پس از تمرین باقی ماند
