وحید ساری صرآف؛ رامین امیر ساسان؛ سعید نیکو خصلت؛ حجت اله برقبانی
دوره 5، شماره 1 ، اردیبهشت 1391
چکیده
هدف: در پژوهش حاضر تأثیر مصرف کوتاه مدت کافئین و ایبوپروفن بر شاخصهای درک درد (PPI)، درک فشار (RPE)، حداکثر تعداد تکرار (RM) و ضربان قلب (HR) در تمرینات قدرتی مقایسه شد. روش شناسی: برای این منظور، در یک تحقیق دوسویهکور، 15 مرد دانشگاهی (سن: 2±26 سال) شرکت کردند. هر جلسه تمرینی شامل چهار حرکت خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو و بازکردن زانو بود. ...
بیشتر
هدف: در پژوهش حاضر تأثیر مصرف کوتاه مدت کافئین و ایبوپروفن بر شاخصهای درک درد (PPI)، درک فشار (RPE)، حداکثر تعداد تکرار (RM) و ضربان قلب (HR) در تمرینات قدرتی مقایسه شد. روش شناسی: برای این منظور، در یک تحقیق دوسویهکور، 15 مرد دانشگاهی (سن: 2±26 سال) شرکت کردند. هر جلسه تمرینی شامل چهار حرکت خم کردن آرنج، پرس سینه، خم کردن زانو و بازکردن زانو بود. آزمودنیها در سه جلسه تمرینی مجزا یک ساعت پس از مصرف کافئین(6 میلیگرم بر کیلوگرم)، ایبوپروفن(400 میلیگرم) و یا دارونما به انجام تمرین پرداختند و در این تمرین آزمودنیها از هر حرکت سه دوره با شدت 12 تکرار بیشینه انجام دادند و در پایان هر دور تمرینی و نیز پس از پایان هر حرکت تمرینی، میزان RPE، PPI با استفاده از مقیاس های مربوطه و RM و HR اثبت شد. دادههای جمع آوری شده با روش آماری تحلیل واریانس(ANOVA) با اندازهگیریهای مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که مصرف کافئین در مقایسه با دارونما و ایبوپروفن باعث افزایش معنیدار در HR (باز کردن زانو و پرس سینه)، RM (درتمام حرکات) شد و از طرفی کاهش معنیدار RPE (خم کردن آرنج، پرسسینه، خمکردن زانو) و PPI(خمکردن آرنج، پرسسینه، خمکردن زانو) را سبب شد(05/0>P). ایبوپروفن نیز تنها باعث افزایش میزان PPI در حرکت بازکردن زانو شد(05/0>P) و در دیگر حرکات تأثیر معنیداری نداشت (05/0>P). بحث و نتیجه گیری: در نتیجه، مصرف کوتاه مدت کافئین عملکرد تمرینی را به طور معنیداری بهبود میبخشد، اما ایبوپروفن چنین اثری ندارد.
امیرحسین حقیقی؛ پروانه اصغری اردیزی؛ سید علیرضا حسینی کاخک
دوره 4، شماره 2 ، اردیبهشت 1390
چکیده
هدف از این تحقیق، بررسی اثر مصرف مکمل کافئین بر توان بیهوازی، زمان رسیدن به واماندگی و عملکرد ورزشی در دختران رزمیکار بود. روششناسی: تعداد 13 دختر رزمیکار با میانگین سنی 78/2±46/21 سال، قد 16/8±161سانتیمتر و وزن 17/7±54/52 کیلوگرم، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقیق متقاطع بود و آزمودنیها در سه حالت کنترل، مصرف مکمل کافئین (5 ...
بیشتر
هدف از این تحقیق، بررسی اثر مصرف مکمل کافئین بر توان بیهوازی، زمان رسیدن به واماندگی و عملکرد ورزشی در دختران رزمیکار بود. روششناسی: تعداد 13 دختر رزمیکار با میانگین سنی 78/2±46/21 سال، قد 16/8±161سانتیمتر و وزن 17/7±54/52 کیلوگرم، به طور داوطلبانه انتخاب شدند. طرح تحقیق متقاطع بود و آزمودنیها در سه حالت کنترل، مصرف مکمل کافئین (5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و دارونما (پودر نشاسته بهصورت کپسول) قرار گرفتند. سپس آزمودنیها، آزمون 30 ثانیه وینگیت را جهت محاسبه توان بیهوازی، آزمون بیشینه (90 درصد حداکثر ضربان قلب) روی نوارگردان برای اندازهگیری زمان واماندگی و آزمون شبیهسازی شدهی تکنیکهای رزمی را جهت محاسبه عملکرد ورزشی انجام دادند. دادهها با استفاده از آنالیز واریانس با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد که مصرف کافئین در مقایسه با کنترل و دارونما باعث افزایش معنادار زمان رسیدن به واماندگی گردید در حالی که بر توان بیهوازی و عملکرد ورزشی تاثیری نداشت. بحث و نتیجهگیری: در مجموع میتوان گفت دختران رزمیکار برای بهبود استقامت خود میتوانند از مکمل کافئین (5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن، یک ساعت قبل ورزش) استفاده کنند اما در رابطه با تاثیر کافئین بر توان بیهوازی و عملکرد ورزشی در این ورزشکاران، به تحقیقات بیشتری نیاز است.