سهراب قلعه گیر؛ جواد وکیلی؛ مصطفی خانی؛ کریم آزالی علمداری
چکیده
زمینه و هدف: microRNA (miRNA) دستة جدیدی از شاخص‌های زیستی‌اند که در سطح سلولی و مسیرهای پیام‌رسانی در تغییرات ساختاری و عملکردی قلبی درگیرند. همچنین تمرینات تناوبی شدید (HIIT) شامل وهله‌های فعالیت ورزشی نسبتاً شدید با مدت زمان کوتاه است که با دوره‌های بازیافت فعال یا غیرفعال از یکدیگر جدا شده‌اند، می‌تواند سبب بهبود آمادگی قلبی-تنفسی ...
بیشتر
زمینه و هدف: microRNA (miRNA) دستة جدیدی از شاخص‌های زیستی‌اند که در سطح سلولی و مسیرهای پیام‌رسانی در تغییرات ساختاری و عملکردی قلبی درگیرند. همچنین تمرینات تناوبی شدید (HIIT) شامل وهله‌های فعالیت ورزشی نسبتاً شدید با مدت زمان کوتاه است که با دوره‌های بازیافت فعال یا غیرفعال از یکدیگر جدا شده‌اند، می‌تواند سبب بهبود آمادگی قلبی-تنفسی و متغیرهای فیزیولوژیک متناظر با آن در افراد سالم شود. ازاین‌رو پژوهش حاضر در نظر دارد اثر هشت هفته تمرین تناوبی با شدید را بر بیان بافتی miR-1 و miR-21 در بافت بطن چپ قلب موش‌های صحرایی نر بالغ نژاد ویستار بررسی کند.مواد و روش‌ها: بدین‌منظور در یک طرح پژوهشی تجربی، 20 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار انتخاب و به‌طور تصادفی در دو گروه همگن ۱۰ سری شامل کنترل سالم (C) و سالم با تمرین تناوبی شدید (T) تقسیم شدند. بر این اساس موش‌های صحرایی به مدت هشت هفته و در پنج روز هفته تحت برنامة تمرین تناوبی شدید (HIIT) روی نوار گردان الکترونیکی هوشمند قرار گرفتند. HIIT با شدت 85-90 درصد سرعت بیشینه در 6-12 وهلة دودقیقه‌ای و با تناوب‌های استراحت فعال سه‌دقیقه‌ای با شدت 30 درصد VO2max اعمال شد. در انتهای قرارداد مطالعه، تمامی موش‌های صحرایی ۴۸ ساعت پس از آخرین مداخله به روش بدون درد برای بررسی تغییرات بیان miRNA-1، miRNA-21 روش PCR در بافت بطن چپ قلب بی‌هوش و جراحی شدند. برای بررسی طبیعی بودن توزیع داده‌ها از آزمون شاپیرو-ویلک و برای آزمون فرضیه‌ها از تحلیل واریانس دوراهه در سطح معناداری 05/0≥ P با نرم‌افزار آماری SPPS26 استفادهشد.نتایج: بیان نسبی miRNA-21 گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به‌طور معناداری بیشتر بود. درحالی‌که بیان miRNA-1 گروه تمرین به‌طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود (05/0 >P).نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد در سطح بافت قلبی تغییرات بیان miRNA-21 و miRNA-1 با مسیرهای پیام‌رسانی به‌روز سازگاری‌های مرتبط با تمرینات ورزشی در ارتباط است.
حسین عابد نظری؛ مرضیه مزرعه خطیری؛ سجاد احمدی زاد
دوره 5، شماره 1 ، اردیبهشت 1391
چکیده
هدف: هدف این پژوهش تعیین تغییرات گرلین پلاسما به دنبال12 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط در موش‌های نر صحرایی و همچنین بررسی ارتباط بین تغییرات گرلین تام پلاسما با تغییرات هورمون‌های انسولین، رشد وکورتیزول بود. روش‌ها: برای انجام این تحقیق تعداد 20 سر موش به دو گروه کنترل(9=n) و تمرین(11=n) تقسیم شدند. موش‌های گروه تمرین به مدت 12 هفته، یک ...
بیشتر
هدف: هدف این پژوهش تعیین تغییرات گرلین پلاسما به دنبال12 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط در موش‌های نر صحرایی و همچنین بررسی ارتباط بین تغییرات گرلین تام پلاسما با تغییرات هورمون‌های انسولین، رشد وکورتیزول بود. روش‌ها: برای انجام این تحقیق تعداد 20 سر موش به دو گروه کنترل(9=n) و تمرین(11=n) تقسیم شدند. موش‌های گروه تمرین به مدت 12 هفته، یک برنامه تمرین استقامتی با شدت متوسط دویدن روی نوارگردان بدون شیب (به مدت 60 دقیقه با سرعتm/min 25 معادل Vo2max%65 برای 5 جلسه در هفته) را اجرا نمودند. بعد از اتمام دوره تمرین و به فاصله 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین نمونه‌های خون جمع آوری شد و برای اندازه‌گیری گرلین، گلوکز، انسولین، هورمون رشد و کورتیزول تحلیل شدند. داده-های دو گروه با استفاده از t مستقل مقایسه شدند. نتایج: سطوح گرلین پلاسما در گروه کنترل 85/25±68/86 پیکوگرم بر میلی‌لیتر بود.این مقدار درگروه تمرین به مقدار41/5±72/59 پیکوگرم بر میلی‌لیتر کاهش داشت و از نظر آماری معنی‌دار بود (0001/0>P و 9/6 = t). با این حال، 12 هفته تمرین استقامتی تاثیر معنی‌داری بر وزن موش‌ها (80/0=p ،258/ 0=t) سطوح گلوکز(262/0=p ،15/1=t)، انسولین(1/0=p , 73/1=t) و هورمون رشد(97/0=p ,75/1- =t) وکورتیزول (084/0=p,82/1- =t) نداشت .نتایج ضریب همبستگی نیز ارتباط معنی داری را بین گرلین وگلوکز، انسولین، هورمون رشد وکورتیزول نشان نداد (05/0p>). بحث و نتیجه‌گیری : نتیجه پژوهش حاضر نشان داد که 12 هفته دویدن بر روی نوارگردان با شدت متوسط منجر به کاهش معنی‌دار سطوح پلاسمایی گرلین در موش‌های نر صحرایی شد و تاثیر معنی‌داری بر سطوح متغیرهای دیگر و رابطه بین آنها نشان نداد. می‌توان نتیجه گرفت تغییرات گرلین می‌تواند تابعی از عوامل دیگر مانند مدت و شدت تمرین و ناشتایی همراه با کاهش معنی‌دار وزن باشد و نیز تغییرات گرلین و هورمون رشد را می‌توان مستقل از هم دانست.
