امیر هوشنگ منظمی؛ ظاهر اعتماد؛ افشین نظری؛ محسن محمدی
چکیده
هدف: فرایند رگ‌زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توأم با مصرف عصارۀ چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ‌زایی در موش‌های صحرایی نر دیابتی‌شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.
روش‌ها: در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر ...
بیشتر
هدف: فرایند رگ‌زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توأم با مصرف عصارۀ چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ‌زایی در موش‌های صحرایی نر دیابتی‌شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.
روش‌ها: در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر دیابتی‌شده با mg/kg 50 STZ با وزن تقریبی 180 تا 220 گرم و محدودۀ سنی 8 تا 10 هفته، به‌صورت تصادفی به چهار گروه 1. کنترل دیابتی، 2. دیابتی+مصرف دارچین، 3. دیابتی+تمرین استقامتی و 4. دیابتی+مصرف دارچین+تمرین استقامتی تقسیم شدند. به‌منظور بررسی اثر القای دیابت بر متغیرهای پژوهش شش سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. در ادامه گروه‌های 3 و 4 به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه 10-30 دقیقه، با سرعت 10-18 متر بر دقیقه به تمرین استقامتی پرداختند و گروه‌های 2 و 5 روزانه mg/kg 200 عصارۀ دارچین را به‌صورت گاواژ دریافت کردند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل یافته‌های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکراهه همراه با آزمون تعقیبی توکی در نرم‌افزار SPSS نسخۀ 22 استفاده شد (05/0≥P).
نتایج: سطوح بیان ژنی اندوتلین-1 (05/0≥p) و eNOS (05/0≥P) و در گروه کنترل دیابتی به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل سالم بود. سطوح eNOS و VEGF در گروه تمرین، گروه مصرف دارچین و گروه تمرین استقامتی+ دارچین تفاوت معناداری با گروه کنترل دیابتی نداشت (05/0≤P). اما سطوح اندوتلین-1 در گروه تمرین استقامتی+دارچین بالاتر از گروه کنترل دیابتی بود (05/0≥P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرین استقامتی با روش تحقیق حاضر و عصارۀ پوست دارچین با این مقدار اثر معناداری بر برخی نشانگرهای آنژیوژنز در بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت ندارد، هرچند با توجه به محدودیت اطلاعات در خصوص سازوکار اثر استروپتوزتوسین بر آنژیوژنز در بافت قلب تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
عاتکه السادات سعیدیان؛ رستم علیزاده؛ لیدا مرادی
چکیده
هدف: با توجه به رشد فزایندۀ چاقی و اضافه وزن در سال‌های اخیر، این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین هوازی در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر سطوح استراحتی VEGF و VO2max زنان دارای اضافه وزن / چاق انجام گرفت. روش‌ها: بدین‌منظور 24 زن دارای اضافه وزن (میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن به‌ترتیب 7/3 ±25/28 سال، 01/3±8/161 سانتی‌متر ...
بیشتر
هدف: با توجه به رشد فزایندۀ چاقی و اضافه وزن در سال‌های اخیر، این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تمرین هوازی در شرایط هایپوکسی نورموباریک و نورموکسی بر سطوح استراحتی VEGF و VO2max زنان دارای اضافه وزن / چاق انجام گرفت. روش‌ها: بدین‌منظور 24 زن دارای اضافه وزن (میانگین و انحراف استاندارد سن، قد و وزن به‌ترتیب 7/3 ±25/28 سال، 01/3±8/161 سانتی‌متر و 18/7±64/78 کیلوگرم) در گروه تمرین هایپوکسی نورموباریک به مدت 6 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین هوازی در چادر هایپوکسی را انجام دادند و گروه نورموکسی در زمانی معادل با زمان تمرین گروه هایپوکسی نورموباریک تمرین هوازی در شرایط نورموباریک داشتند. برنامۀ تمرین شامل 5 دقیقه گرم کردن، 20 دقیقه فعالیت با 60 درصد ضربان قلب بیشینه در هفتۀ اول بود و سپس هر هفته 5 دقیقه به مدت زمان فعالیت افزوده شد.نتایج: تغییرات وزن (165/0p=) و BMI (191/0p=) گروه هایپوکسی نورموباریک در مقایسه با نورموکسی معنادار نبود. ولی تغییرات درصد چربی (022/0p=) و دور کمر (031/0p) هنگام مقایسۀ دو گروه معنادار بود. تغییرات اکسیژن مصرفی بیشینه (008/0p=) و VEGF (001/0p <) تفاوت معناداری نشان داد. نتیجه‌گیری: افزایش بیشتر و معنادار سطوح استراحتی VEGF در شرایط هایپوکسی نورموباریک نشان‌دهندۀ اهمیت فعالیت بدنی در کاهش خطر بیماری‌های قلبی- عروقی و عملکرد اندوتلیال عروق در افراد دارای اضافه وزن است.
سارا کربلایی فر؛ عباسعلی گایینی؛ محمدرضا کردی؛ رضا نوری؛ پدرام قربانی
چکیده
هدف: انفارکتوس میوکارد مرگ سلولی بخشی از عضلة قلب به‌علت ازبین‌رفتن جریان خون است. فرایند مولکولی افزایش تراکم مویرگی در پاسخ به فعالیت هنوز معلوم نیست. لذا، این پژوهش با هدف ارزیابی اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر MMP-9 و eNOS و نسبت VEGF به COL-18 در موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد انجام گرفت.
روش‌ها: 12 سرموش ...
بیشتر
هدف: انفارکتوس میوکارد مرگ سلولی بخشی از عضلة قلب به‌علت ازبین‌رفتن جریان خون است. فرایند مولکولی افزایش تراکم مویرگی در پاسخ به فعالیت هنوز معلوم نیست. لذا، این پژوهش با هدف ارزیابی اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر مقادیر MMP-9 و eNOS و نسبت VEGF به COL-18 در موش‌های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد انجام گرفت.
روش‌ها: 12 سرموش صحرایی نر نژاد ویستار 10 هفته‌ای با وزن 250 تا 300 گرم در دو گروه تمرین تناوبی شدید (60 دقیقه دویدن تناوبی روی نوارگردان و هر تناوب شامل 4 دقیقه با شدت 85-90 درصد VO2max و 2 دقیقه بازیافت فعال با شدت 50-60 درصد VO2max، 4 روز در هفته و به‌مدت 6 هفته) و گروه کنترل (بدون مداخلة تمرین) قرار گرفتند. بعد از آن، موش‌های صحرایی به انفارکتوس میوکارد مبتلا شدند و بیان ژن‌های MMP-9و eNOS و VEGF و COL-18 با استفاده از PCR Real time بررسی شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزارSPSS 18 به روش آماری t مستقل تجزیه‌وتحلیل شد (05/0P≤).
نتایج: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد مقادیر MMP-9 گروه تمرین تناوبی شدید (mg/ml 541/3) به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (mg/ml 002/1) (012/0=P) و مقادیر eNOS گروه تمرین تناوبی شدید (mg/ml 23/4) نیز به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل (mg/ml 68/3) است (014/0=P)، اما افزایش نسب VEGF به COL-18 گروه تمرین تناوبی شدید (mg/ml 856/1) نسبت به کنترل (mg/ml 245/1) معنادار نیست (263/0=P).
نتیجه‌گیری: به‌طور کلی، 6 هفته تمرین تناوبی شدید باعث افزایش MMP-9 و eNOS و نسبت VEGF به COL-18 و بهبود عملکرد قلبی در موش‌های صحرایی نر نژاد ویستار پس از وقوع انفارکتوس میوکارد می‌شود
