سجاد احمدی زاد؛ محمد پورکیانی؛ محمودرضا تقی زاده؛ هیوا رحمانی؛ فرشاد امامی
چکیده
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی‌های آنتروپومتریک، تیپ بدنی و آمادگی جسمانی نفرات برتر دوازدهمین المپیاد ورزشی کشور و مقایسۀ ویژگی‌های آن‌ها با قهرمانان ملی در رشته‌های مربوطه به‌منظور تعیین تفاوت‌های بین ورزش قهرمانی در سطح دانشگاهی و ملی بود.روش‌ها: از نفرات و تیم‌های برتر (اول تا سوم) رشته‌های ورزشی مختلف برای شرکت در پژوهش ...
بیشتر
هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی ویژگی‌های آنتروپومتریک، تیپ بدنی و آمادگی جسمانی نفرات برتر دوازدهمین المپیاد ورزشی کشور و مقایسۀ ویژگی‌های آن‌ها با قهرمانان ملی در رشته‌های مربوطه به‌منظور تعیین تفاوت‌های بین ورزش قهرمانی در سطح دانشگاهی و ملی بود.روش‌ها: از نفرات و تیم‌های برتر (اول تا سوم) رشته‌های ورزشی مختلف برای شرکت در پژوهش دعوت به‌عمل آمد. آزمودنی‌های داوطلب پس از حضور در آزمایشگاه تحت بررسی‌های ترکیب بدنی، آنتروپومتریک و نوع پیکری قرار گرفتند. قابلیت‌های جسمانی شامل انعطاف‌پذیری، توان بی‌هوازی با لاکتیک، توان بی‌هوازی بی‌لاکتیک و توان هوازی نیز اندازه‌گیری شد. پس از جمع‌آوری داده‌ها به تفکیک جنسیت با هنجار ملی قهرمانان که توسط کمیتة ملی المپیک تهیه شده بود، مقایسه شدند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل آماری از تی- تک‌نمونه در سطح 05/0≥P استفاده شد.نتایج: بهترین عملکرد در قابلیت‌های جسمانی در پسران متعلق به کشتی آزاد و فرنگی بوده است. همچنین در بخش دختران در انعطاف‌پذیری و توان بی‌هوازی با لاکتیک رشتة بدمینتون، در ارگوجامپ رشتة والیبال و در اکسیژن مصرفی بیشینه رشتة دوومیدانی بهترین عملکردها را داشتند. مقایسة نتایج با هنجار ملی نشان داد هم از نظر قابلیت‌های جسمانی (05/0>P) و هم نوع پیکری (05/0>P) ورزشکاران ملی در سطح مطلوب‌تری نسبت به ورزشکاران برتر المپیاد دانشجویی قرار دارند.نتیجه‌گیری: می‌توان گفت ورزشکاران دانشگاهی در سطح بسیار پایین‌تری از نظر قابلیت‌های جسمانی، ترکیب بدنی و نوع پیکری قرار دارند و نمی‌توانند پشتوانة مناسبی برای ورزش ملی کشور باشند و ورزش دانشگاهی به برنامه‌ریزی دقیقی به‌منظور افزایش سطح آمادگی جسمانی و فیزیولوژیکی دانشجویان قهرمان رشته‌های مختلف و کم کردن فاصلة آن‌ها با قهرمانان ملی نیاز دارد.
معصومه حاتمی؛ هیوا رحمانی
چکیده
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای انعقادی به پروتکل های مختلف فعالیت تناوبی در مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: تعداد 10مرد جوان ( شاخص توده بدنی 4/1±5/26 کیلوگرم/متر2) به عنوان آزمونی انتخاب شدند. بعد از تعیین حداکثر توان، آزمودنی ها در دو جلسه با فاصله یک هفته، پروتکل تناوبی با شدت 110% حداکثر توان ، 6 تکرار 30 ثانیه ای ...
بیشتر
هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای انعقادی به پروتکل های مختلف فعالیت تناوبی در مردان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: تعداد 10مرد جوان ( شاخص توده بدنی 4/1±5/26 کیلوگرم/متر2) به عنوان آزمونی انتخاب شدند. بعد از تعیین حداکثر توان، آزمودنی ها در دو جلسه با فاصله یک هفته، پروتکل تناوبی با شدت 110% حداکثر توان ، 6 تکرار 30 ثانیه ای با استراحت های فعال 5/3 دقیقه ای و پروتکل تناوبی با شدت 85% حداکثر توان به صورت 6 تکرار 2 دقیقه ای با استراحت های فعال 2 دقیقه ای را اجرا کردند. قبل و بلافاصله بعد از هر پروتکل اندازه گیریها به عمل آمد. جهت بررسی آماری از آزمون تی مستقل و در سطح 05/0≥ P استفاده شد.یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد یک جلسه فعالیت تناوبی با شدت بالا صرف نظر از نوع پروتکل تاثیر معنی داری بر مقادیر زمان پروترومبین نداشت (05/0P> )، اما بین پاسخ زمان پروترومبین به دو پروتکل تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0p <). یک جلسه فعالیت تناوبی با شدت بالا تاثیر معنی داری در متغیرهای زمان نسبی ترومبوپلاستین و فیبرینوژن نداشت (05/0P>)، بررسی تفاوت پاسخ این متغیرها به دو پروتکل نیز تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0P>).نتیجه گیری: هر چند شدت بالای فعالیت باعث افزایش نسبی فاکتورهای انعقادی و کاهش زمان انعقاد شد ولی نوع پروتکل بر این تغییرات موثر نبود؛ احتمالا این پروتکلها با تغییرات اندک در فیبرینوژن به عنوان یکی از پروتئین های التهابی مرحله حاد، می توانند به عنوان شیوه تمرینی مفیدی برای افراد غیرفعال در نظر گرفته شوند.
اکبر نوری حبشی؛ سجاد احمدی زاد؛ مرتضی سلیمیان؛ هیوا رحمانی
دوره 11، شماره 2 ، شهریور 1397، ، صفحه 49-62
چکیده
هدف: فعالیت به ویژه با شدت بالا، باعث افزایش فعالیت و تجمع پلاکت در بیماران قلبی میشود. هدف از انجام این تحقیق بررسیتأثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا بر فعالیت و تجمع و میزان فسفریلاسیون 239VASPser پلاکتی در مردان مبتلابه بیماریقلبی- عروقی بود.روش ها: بیست بیمار قلبی CABG و PCI که از زمان جراحی آنان کمتر از سه ماه گذشته بود، به صورت داوطلبانه ...
بیشتر
هدف: فعالیت به ویژه با شدت بالا، باعث افزایش فعالیت و تجمع پلاکت در بیماران قلبی میشود. هدف از انجام این تحقیق بررسیتأثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا بر فعالیت و تجمع و میزان فسفریلاسیون 239VASPser پلاکتی در مردان مبتلابه بیماریقلبی- عروقی بود.روش ها: بیست بیمار قلبی CABG و PCI که از زمان جراحی آنان کمتر از سه ماه گذشته بود، به صورت داوطلبانه انتخاب و به دوگروه 10 نفرۀ کنترل و تمرین تناوبی تقسیم شدند. یک هفته پس از اندازه گیری مشخصات تن سنجی و تعیین اوج اکسیژن مصرفی،آزمودنی ها به مدت 8 هفته و هفتهای 3 جلسه در تمرین های تناوبی شرکت کردند. هر جلسه شامل 40 دقیقه فعالیت بود. هفتهاول با شدت 75 به 15 شروع و هر دو هفته 5 % افزایش یافت. در دو هفته پایانی، شدت 90 به 30 درصد اوج اکسیژن مصرفیرسید. گروه کنترل در طول دوره، فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی اخذشد. نمونه ها برای اندازه گیری تجمع پلاکتی، پی- سلکتین و فسفریلاسیون 239VASPser آنالیز شدند. آزمون تی وابسته و مستقلبرای تحلیل آماری داده ها استفاده شد.نتایج: تجمع و پی- سلکتین پلاکتی گروه تمرین در پاسخ به ADP در مقایسه با گروه کنترل کاهش معنی داری داشت.فسفریلاسیون 239VASPser در پاسخ به NO در گروه تمرین، افزایش معنی داری یافت ) 05 / 0 نتیجه گیری: هشت هفته تمرین تناوبی باعث بهبود عوامل فعالیت و مهار پلاکتی در بیماران قلبی گردید. احتمالاً تمرین هایمنظم ورزشی با شدت بالا از طریق کاهش بیان CD62P و افزایش حساسیت به NO تولیدی در بافت پوششی رگ خونی، باعثبهبود عملکرد پلاکت شود.
سجاد احمدی زاد؛ مجید ملکی؛ نسیم نادری؛ هیوا رحمانی؛ اکبر نوری حبشی؛ مرتضی سلیمیان؛ سارا لطفیان
دوره 9، شماره 1 ، آذر 1395، ، صفحه 1355-1364
چکیده
هدف: پلاکت‌ها نقش مهمی را در علت شناسی بیماری‌های قلبی عروقی بازی می‌کنند. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا و تداومی بر سطح پایه بیان پی سلکتین و شاخص‌های پلاکتی در بیماران قلبی-عروقی بود. روش شناسی: به همین منظور تعداد 30 بیمار قلبی CABG و PCI به صورت داوطلبانه انتخاب و در سه گروه 10 نفره کنترل، تمرین تداومی ...
بیشتر
هدف: پلاکت‌ها نقش مهمی را در علت شناسی بیماری‌های قلبی عروقی بازی می‌کنند. هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا و تداومی بر سطح پایه بیان پی سلکتین و شاخص‌های پلاکتی در بیماران قلبی-عروقی بود. روش شناسی: به همین منظور تعداد 30 بیمار قلبی CABG و PCI به صورت داوطلبانه انتخاب و در سه گروه 10 نفره کنترل، تمرین تداومی و تمرین تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. آزمودنی‌های دو گروه تمرین به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه تمرین ورزشی داشتند. زمان هر جلسه 40 دقیقه بود که فعالیت تناوبی شامل گرم کردن، 8 تکرار 4 دقیقهای فعالیت (2 دقیقه فعالیت باشدت 90 درصد و 2 دقیقه استراحت فعال با شدت 30 درصد) و سرد کردن بود تمرین تداومی شامل 30 دقیقه فعالیت با شدت 60 درصد اوج اکسیژن مصرفی بود. گروه کنترل طی دوره تمرین هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه‌های خونی قبل و بعد از هشت هفته گرفته شده و برای اندازه گیری پی سلکتین به روش فلوسیتومتری و شاخص‌های پلاکتی آنالیز شد. از تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی و رگرسیون خطی چندگانه برای تحلیل آماری داده‌ها استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد بین تغییرات پی سلکتین در سه گروه تفاوت معنی‌دار وجود دارد (013/0=P). با مراجعه به آزمون تعقیبی بانفرونی مشاهده شد که بین تغییرات قبل و بعد از دروه تمرینی گروه کنترل و تمرین تناوبی تفاوت معتی داری وجود دارد (011/0=P). اما تغییرات شاخص‌های پلاکتی در سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0P>). بحث و نتیجه گیری: براساس یافته‌های تحقیق حاضر می‌توان نتیجه گیری نمود که هشت هفته فعالیت ورزشی منجر به کاهش پی سلکتین میشود که این کاهش تحت تاثیر نوع فعالیت می‌باشد و با توجه به تاثیر بیشتر تمرین تناوبی در مقایسه با تمرین تداومی در بیماران قلبی-عروقی، می‌توان از تمرینات تناوبی نیز در برنامه بازتوانی این بیماران استفاده کرد.
hiwa rahmani
دوره 9، شماره 1 ، آذر 1395
چکیده
هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا و تداومی بر سطح پایه بیان CD62Pو شاخص های پلاکتی در بیماران قلبی-عروقی بود. به همین منظور تعداد 30 بیمار قلبی CABG و PCI به صورت داوطلبانه انتخاب و در سه گروه 10 نفره کنترل، تمرین تداومی و تمرین تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه تمرین به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه ...
بیشتر
هدف از این تحقیق مقایسه تاثیر 8 هفته فعالیت تناوبی با شدت بالا و تداومی بر سطح پایه بیان CD62Pو شاخص های پلاکتی در بیماران قلبی-عروقی بود. به همین منظور تعداد 30 بیمار قلبی CABG و PCI به صورت داوطلبانه انتخاب و در سه گروه 10 نفره کنترل، تمرین تداومی و تمرین تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. آزمودنی های دو گروه تمرین به مدت 8 هفته و هفته ای سه جلسه تمرین ورزشی داشتند. طول هر جلسه 40 دقیقه بود که فعالیت تناوبی شامل گرم کردن، 8 تکرار 4 دقیقهای فعالیت (2 دقیقه فعالیت و 2 دقیقه استراحت فعال باشدت 90 به30) و سرد کردن بود تمرین تداومی شامل 30 دقیقه فعالیت با شدت 60 درصد اوج اکسیژن مصرفی بود. گروه کنترل طی دوره تمرین هیچگونه فعالیت ورزشی نداشتند. نمونه های خونی قبل و بعد از هشت هفته گرفته شده و برای اندازه گیری پی سلکتین و شاخص های پلاکتی آنالیز شد. از تحلیل واریانس مکرر با عامل بین گروهی و رگرسیون خطی چندگانه برای تحلیل آماری داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد بین تغییرات پی سلکتین در سه گروه تفاوت معنی دار وجود دارد (013/0=P). با مراجعه به آزمون تعقیبی مشاهده شد که بین تغییرات گروه کنترل و تمرین تناوبی تفاوت معتی داری وجود دارد (011/0=P). اما تغییرات شاخص های پلاکتی در سه گروه تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0P>). براساس یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گیری نمود که هشت هفته فعالیت ورزشی منجر به کاهش پی سلکتین می شود که این کاهش تحت تاثیر نوع فعالیت می باشد و با توجه به تاثیر بیشتر تمرین تناوبی در مقایسه با تمرین تداومی در بیماران قلبی-عروقی، می توان از تمرینات تناوبی نیز در برنامه بازتوانی این بیماران استفاده کرد.
هیوا رحمانی؛ سجاد احمدی زاد؛ مینو باسامی؛ مهدی هدایتی
دوره 6، شماره 1 ، اردیبهشت 1392
چکیده
هدف: هدف از این تحقیق بررسی تاثیر سن بر پاسخ سرمی ویسفاتین و مقاومت به انسولین به یک جلسه فعالیت استقامتی بود. روش شناسی: چهل و پنج آزمودنی مرد به سه گروه سنی 15 نفری جوان (20- 30 سال. 9/22BMI:)، میانسال (40-50 سال،9/25:BMI) و مسن (60-70 سال، 4/26:BMI) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در همه گروهها ، پس از تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی، 30 دقیقه فعالیت را با شدت 60 درصد توان ...
بیشتر
هدف: هدف از این تحقیق بررسی تاثیر سن بر پاسخ سرمی ویسفاتین و مقاومت به انسولین به یک جلسه فعالیت استقامتی بود. روش شناسی: چهل و پنج آزمودنی مرد به سه گروه سنی 15 نفری جوان (20- 30 سال. 9/22BMI:)، میانسال (40-50 سال،9/25:BMI) و مسن (60-70 سال، 4/26:BMI) تقسیم شدند. آزمودنی‌ها در همه گروهها ، پس از تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی، 30 دقیقه فعالیت را با شدت 60 درصد توان هوازی خود بر روی دوچرخه انجام دادند و متعاقب آن 30 دقیقه ریکاوری غیر فعال داشتند. سه نمونه خونی قبل از فعالیت، بلافاصله بعد از فعالیت و نیز پس از 30 دقیقه گرفته شد و برای اندازه‌گیری گلوکز، انسولین، اینترلوکین-6 ویسفاتین آنالیز شدند. مقاومت به انسولین نیز با استفاده از غلظت گلوکز و انسولین محاسبه گردید. جهت بررسی اثر سن بر پاسخ فاکتورهای مختلف از آنوای یک راهه مستقل استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که بین پاسخ سرمی ویسفاتین به فعالیت حاد استقامتی در گرو‌های سنی تفاوت معنی‌داری وجود دارد (001/0 =P) در حالی که تاثیر سن بر پاسخ گلوکز، انسولین، اینترلوکین -6 و شاخص مقاومت به انسولین به فعالیت معنی دار نبود (05/0P). بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق سن عامل موثری بر پاسخ سرمی ویسفاتین به فعالیت حاد استقامتی می‌باشد، و اینکه ویسفاتین در کاهش مقاومت به انسولین نقش ندارد بلکه احتمالا از طریق مسیرهای دیگری در تعادل انرژی نقش دارد.
