حسین حاجی آقا بزرگی؛ حمید رجبی؛ حمیدرضا برزگرپور؛ رعنا فیاض میلانی
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر انجام فعالیت جسمانی زیربیشینه و فعالیت شناختی بهصورت همزمان بر شاخص‌های خستگی بود. دانشمندان معتقدند عملکرد استقامتی افراد به جسم و ذهن وابسته است. بنابراین احتمال می‌رود مسیرهای عصبی مشترکی بین فعالیت‌های جسمی و ذهنی وجود داشته باشد. روشها: بدین‌منظور 10 مرد ورزشکار (سن 2±20 سال، وزن 10±71 ...
بیشتر
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر انجام فعالیت جسمانی زیربیشینه و فعالیت شناختی بهصورت همزمان بر شاخص‌های خستگی بود. دانشمندان معتقدند عملکرد استقامتی افراد به جسم و ذهن وابسته است. بنابراین احتمال می‌رود مسیرهای عصبی مشترکی بین فعالیت‌های جسمی و ذهنی وجود داشته باشد. روشها: بدین‌منظور 10 مرد ورزشکار (سن 2±20 سال، وزن 10±71 کیلوگرم و قد 9±176سانتی‌متر) داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. آزمودنی‌ها در سه جلسة مجزا به فاصلة 72 ساعت در آزمایشگاه حضور یافتند. در جلسة اول طی روش فزاینده روی نوار گردان اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max) افراد تعیین شد. در دو جلسة بعد آزمودنی‌ها به مدت 45 دقیقه با شدت 70 درصد VO2max با فعالیت شناختی (مداخله) و بدون فعالیت شناختی (کنترل) روی نوار گردان دویدند. در حین اجرای فعالیت ضربان قلب و میزان درک فشار ثبت شد. پیش و پس از هر جلسه آزمون انقباض ارادی بیشینه انجام گرفت. قبل، پنج و 30 دقیقه پس از اجرای پروتکل برای اندازهگیری پرولاکتین و کورتیزول نمونة خونی جمع‌آوری شد. تحلیل آماری بین دو جلسه با استفاده از آزمون تی-وابسته و تحلیل واریانس دوراهه انجام گرفت.نتایج: براساس نتایج، تفاوت معناداری بین دو جلسه برای شاخص‌های پرولاکتین (668/0=P)، کورتیزول (52/0=P)، انقباض ارادی بیشینه (664/0=P)، درک تلاش (9/0=P) و ضربان قلب (34/0=P) وجود نداشت. نتیجهگیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که انجام فعالیت شناختی در حین فعالیت جسمانی زیربیشینه نمی‌تواند شاخص‌های خستگی را بیشتر از انجام فعالیت جسمانی زیربیشینه تنها تحت تأثیر قرار دهد، با وجود نتایج به‌دست‌آمده نمی‌توان اثر انجام فعالیت شناختی در حین فعالیت ورزشی بر شاخص‌های خستگی را نادیده گرفت. عواملی مانند نوع و مدت زمان انجام فعالیت شناختی و جسمانی از عواملی‌اند که باید مورد توجه قرار بگیرند.
رعنا فیاض میلانی
دوره 11، شماره 1 ، بهمن 1397، ، صفحه 85-96
چکیده
هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرین مقاومتی بهصورت معلق و ثابت بر مهارتهای فوتبالی کودکان پسربود.روشها: بدین منظور30 کودک )میانگین سنی 55/3±0/12 )که سابقه انجام تمرینهای مقاومتی را نداشتند اما بهطور منظمهفتهای سه جلسه در تمرینات فوتبال شرکت میکردند بهصورت تصادفی در سه گروه 10 نفره تمرینهای مقاومتی در سطوحمعلق، تمرینهای ...
بیشتر
هدف: هدف از این پژوهش، مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرین مقاومتی بهصورت معلق و ثابت بر مهارتهای فوتبالی کودکان پسربود.روشها: بدین منظور30 کودک )میانگین سنی 55/3±0/12 )که سابقه انجام تمرینهای مقاومتی را نداشتند اما بهطور منظمهفتهای سه جلسه در تمرینات فوتبال شرکت میکردند بهصورت تصادفی در سه گروه 10 نفره تمرینهای مقاومتی در سطوحمعلق، تمرینهای مقاومتی در سطوح ثابت و کنترل قرار گرفتند. پروتکل تمرین هشت هفتهای روی دو سطح معلق )با استفاده ازTRX )و ثابت با حرکات مشابه )با استفاده از وزن بدن(، و بر مبنای توصیههای ACSM برای تمرینهای مقاومتی کودکان بهصورتفزاینده طراحی شد. برای اندازهگیری مهارتهای فوتبالی، مجموعه آزمونهای فوتبالی مورکریستین مورداستفاده قرارگرفت. برایبررسی تاثیر نوع تمرین بر متغیرهای پژوهش، از آنالیز واریانس یکطرفه مستقل )با روش دلتا( استفاده شد.نتایج: نتایج پژوهش نشان داد مهارتهای فوتبالی بُرد شوت، دقت شوت، دقت پاس و دریبلینگ در گروه تمرین در سطوح معلقدر مقایسه با تمرین در سطوح ثابت افزایش معناداری داشت )05/0<P .)نتیجهگیری: با توجه به کمخطر، کمهزینه و مفرح بودن و بر اساس نتایج این پژوهش و پژوهشهای قبلی، مبنیبر کارایی بیشترتمرینهای مقاومتی معلق نسبت به تمرین با وزن بدن برای کودکان، میتوان از این تمرینها برای باال بردن مهارتهای فوتبالیکودکان استفاده کرد.
آی ناز پورمطهری؛ رعنا فیاض میلانی؛ احد عباسی
دوره 10، شماره 2 ، خرداد 1396، ، صفحه 78-96
چکیده
هدف: با توجه به پتانسیل بالای شکلپذیری عصبی در کودکان، یافتن بهترین روشهای تمرینی برای رسیدن به سازگاری های عصبی مناسب بسیار حائز اهمیت است. BDNFبه عنوان عضوی از خانواده نروتروفین ها، یکی از شاخص های رشد عصبی است که در پاسخ به فعالیت ورزشی افزایش می یابد .هدف اصلی این تحقیق بررسی اثر دو نوع تمرین مقاومتی ثابت و معلق بر سطوح BDNFبزاق ...
بیشتر
هدف: با توجه به پتانسیل بالای شکلپذیری عصبی در کودکان، یافتن بهترین روشهای تمرینی برای رسیدن به سازگاری های عصبی مناسب بسیار حائز اهمیت است. BDNFبه عنوان عضوی از خانواده نروتروفین ها، یکی از شاخص های رشد عصبی است که در پاسخ به فعالیت ورزشی افزایش می یابد .هدف اصلی این تحقیق بررسی اثر دو نوع تمرین مقاومتی ثابت و معلق بر سطوح BDNFبزاق کودکان نابالغ است.روش شناسی: 24 نفر از پسران نابالغ (میانگین سنی 55/0 3/12، مرحله 1 و2 از مقیاس تانر) در سه گروهِ تمرین مقاومتی معلق (TRX)، تمرین مقاومتی با وزن بدن (BWT)،و گروه کنترل(C) تقسیم شدند. گروه‌های تمرین، دو جلسه در هفته و به مدت هشت هفته به تمرین پرداختند. همه گروه‌ها سه روز در هفته در تمرینات منظم فوتبال شرکت می کردند. نمونه بزاق، قبل از شروع تمرینات و 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین جمع‌آوری و میزان BDNFبزاق با روش الایزا سنجیده شد. از آزمونِ آنوای یک طرفه با سطح معنی داری 55/0 برای مقایسه بین گروه‌ها استفاده شد.نتایج: با وجود اینکه اثر تمرین مقاومتی بر قدرت عضلات پایین تنه در گروه تجربی به خوبی مشاهده شد، غلظت BDNFبزاق تفاوت معنی داری در بین گروه‌ها نداشت (411/0=P ، 922/0=F ).بحث و نتیجه گیری: از آنجا که کودکان تحت تاثیر فرآیندهای رشد و بلوغ قرار دارند، به تغییرات ناشی از فعالیت ورزشی در نروتروفینها، حساسیت بیشتری دارند در نتیجه یافتههای مشابه میتواند به دلیل شرکت منظم همه گروه‌ها در تمرینات فوتبال باشد.
گلنوش صدق روحی؛ عباسعلی گائینی؛ محمد رضا کردی؛ مهدی هدایتی؛ مریم زرکش؛ رعنا فیاض میلانی
دوره 7، شماره 2 ، اسفند 1393
چکیده
هدف:شناوری در آب سرد برای سرعت بخشیدن به بازیافت پس از تمرینات شدید و آسیب زا مورد توجه ورزشکاران قرارگرفته است. با توجه به اهمیت سلول های ماهواره ای و نقش پاسخ های التهابی در روند ترمیم، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شناوری در آب سرد پس از فعالیت ورزشی اسنتریک بر بیان ژن MyoD به عنوان شاخص فعال سازی سلول های ماهواره ای ،CK به عنوان شاخص ...
بیشتر
هدف:شناوری در آب سرد برای سرعت بخشیدن به بازیافت پس از تمرینات شدید و آسیب زا مورد توجه ورزشکاران قرارگرفته است. با توجه به اهمیت سلول های ماهواره ای و نقش پاسخ های التهابی در روند ترمیم، هدف از این پژوهش بررسی تاثیر شناوری در آب سرد پس از فعالیت ورزشی اسنتریک بر بیان ژن MyoD به عنوان شاخص فعال سازی سلول های ماهواره ای ،CK به عنوان شاخص غیر مستقیم آسیب و IL-6 و IL-10 بعنوان شاخص های التهابی در موش های نر بود. روش شناسی: 30 سر موش جوان سالم ونژاد ویستار (دامنه وزنی 10±300 گرم) به طور تصادفی درپنج گروه شش تایی به عنوان نمونه انتخاب شدند. طرح تحقیق تجربی بود و آزمودنی ها پروتکل فعالیت ورزشی اسنتریک به مدت 90 دقیقه را اجرا کردند. دو گروه دروهله های زمانی 3 و 48 ساعت بازیافت از فعالیت به همراه 10 دقیقه شناوری در آّب سرد و دو گروه با همان دوره های زمانی بازیافت بدون شناوری در آب سرد و یک گروه به عنوان کنترل بررسی شدند. تغییرات بیان ژن MyoD در عضله اسکلتی FHL و سطوح سرمی CK، IL-6 و IL-10در چهار گروه مقایسه شد. داده های بیان ژن با نرم افزار Rest و داده های سرمی با استفاده از آزمون t مستقل تجزیه و تحلیل شد. نتایج: نتایج نشان داد mRNA MyoD در گروه سه ساعت پس از فعالیت ورزشی اسنتریک همراه با شناوری در آب سرد افزایش یافت و سطوح IL-6 و IL-10 در این گروه نسبت به گروه سه ساعت بعداز فعالیت اسنتریک بدون شناوری در آب سرد کاهش معنی دار داشتند ولی تغییرات CK معنی دار نبود.تغییر معنی داری در mRNA MyoD و Ck, IL-6, IL-10 سرمی در 48 ساعت پس از فعالیت اسنتریک همراه با شناوری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق احتمالا استفاده از آب سرد در زمان بازیافت موجب فعال سازی سلول های ماهواره ای و کاهش پاسخ های التهابی درفاز اولیه آسیب پس از فعالیت ورزشی اسنتریک می شود.
