علم تمرین
دیار محمد علی الباجلان؛ ناصر رستم زاده؛ داریوش شیخ الاسلامی وطنی
چکیده
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه‌ای مؤثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون‌ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی‌ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری‌های حاد و ...
بیشتر
زمینه و هدف: تمرین مقاومتی برنامه‌ای مؤثر برای ایجاد سازگاری‌های هورمونی، عملکردی و ساختاری است که دستکاری متغیرهای آن موجب القای سازگاری‌های متفاوتی می‌شود. تغییر در میزان ترشح و سطح سرمی هورمون‌ها بر اثر تمرین مقاومتی اصلی‌ترین عامل در ساخت پروتئین و هایپرتروفی عضلات اسکلتی است و این تغییرات هورمونی موجب سازگاری‌های حاد و مزمن در سطح مقطع عضله می‌شود، بنابراین هدف این پژوهش بررسی پاسخهای هایپرتروفی و هورمونی به یک جلسه تمرین مقاومتی با دو شیوة متفاوت در مردان دوندة سرعتی بود.مواد و روش‌ها: بدین‌منظور ۴۵ داوطلب مرد دونده (سن ۱/۷ ± ۲۱ سال، وزن ۳۵/۴ ± ۵/۶۷ کیلوگرم و شاخص تودة بدن ۰۳/۱ ± ۲۲ کیلوگرم بر متر مربع) به‌صورت تصادفی در سه گروه 15 نفره (گروه تمرینی با بار زیاد، گروه تمرینی با بار کم و گروه کنترل) تقسیم شدند. شیوة تمرین شامل هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانة ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت‌بازو ماشین) هر حرکت سه نوبت با شدت۷۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار زیاد، هفت حرکت (پرس سینه با هالتر، پرس پا، جلوبازو هالتر، پرس شانة ایستاده با هالتر، پشت پا ماشین، زیر بغل سیم و پشت‌بازو ماشین)، هر حرکت سه نوبت با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه، تکرار تا سر حد خستگی برای گروه تمرینی با بار کم و بدون فعالیت برای گروه کنترل بود. ضخامت عضلات دوسر بازو و پهن خارجی و سطوح سرمی هورمون‌های کورتیزول، IGF-1 و تستوسترون در دو مرحله (پیش‌آزمون و نیم ساعت پس از یک جلسه تمرین) اندازه‌گیری شد. آزمون‌های شاپیروویلک و لوین به‌ترتیب برای تأیید طبیعی بودن توزیع داده‌ها و همگنی واریانس‌ها انجام گرفت.نتایج: نتایج آزمون تی زوجی نشان داد که غلظت پلاسمایی تستوسترون (0۰5/۰=P)، IGF-1 (0۰4/۰=P)، کورتیزول (۰0۲/۰=P)،T/C (۰۰۱/۰>P)، ضخامت عضلة دوسر بازو (۰۰۱/۰>P) و ضخامت عضلة پهن جانبی (۰۰۱/۰>P) فقط در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به پیش‌آزمون افزایش یافت. همچنین نتایج آنوا و آزمون تعقیبی بن‌فرونی نشان داد که میانگین غلظت پلاسمایی تستوسترون، IGF-1، کورتیزول،T/C ، ضخامت عضلة دوسر بازو و عضلة پهن جانبی در گروه تمرینی با بار زیاد نسبت به گروه تمرینی با بار کم (۰۵/۰≥P) و گروه کنترل (0۵/۰≥P) در پس‌آزمون به‌طور معناداری بالاتر بود.نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی با شدت ۳۰ درصد یک تکرار بیشینه تغییر معناداری در سطح سرمی هورمون‌ها و هایپرتروفی ایجاد نکرد و به‌نظر می‌رسد که هایپرترفی ایجادشده پس از یک جلسه تمرین مقاومتی حاد با شدت ۷۰ درصد یک تکرار بیشینه (و با تکرارهایی تا رسیدن به خستگی) ناشی از تغییرات هورمونی به‌دلیل فشار متابولیک باشد.
مجتبی صالح پور؛ مریم نورشاهی؛ رویا طهماسبی؛ رستم علیزاده
دوره 6، شماره 2 ، اردیبهشت 1392
چکیده
هدف: رشد و هایپرتروفی عضلانی، تحت تأثیر عوامل مختلف از جمله عوامل تنظیمی میوژنیک1 و عامل تغییر شکل رشدی بتا2 قرار می‌گیرند. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی دایره‌ای بر سطح میوژنین و میوستاتین پلاسما بود. روش‌شناسی: دوازده مرد جوان سالم (انحراف معیار± میانگین؛ سن 1/2±1/22 سال، قد 5/6±2/176 سانتی‌متر و وزن 2/8±0/69 کیلوگرم) ...
بیشتر
هدف: رشد و هایپرتروفی عضلانی، تحت تأثیر عوامل مختلف از جمله عوامل تنظیمی میوژنیک1 و عامل تغییر شکل رشدی بتا2 قرار می‌گیرند. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت مقاومتی دایره‌ای بر سطح میوژنین و میوستاتین پلاسما بود. روش‌شناسی: دوازده مرد جوان سالم (انحراف معیار± میانگین؛ سن 1/2±1/22 سال، قد 5/6±2/176 سانتی‌متر و وزن 2/8±0/69 کیلوگرم) پس از آشناسازی و تعیین 1-RM در یک جلسه فعالیت و یک جلسه کنترل شرکت نمودند. در جلسه فعالیت افراد با شدت 55 درصد 1-RM و سه ست با 15 تکرار و دو دقیقه استراحت بین هر چرخه را اجرا نمودند، اجرای دو جلسه فعالیت مقاومتی و کنترل به فاصله یک هفته انجام شد. قبل از فعالیت، پس از فعالیت، یک ساعت ریکاوری و صبح روز بعد نمونه خونی در حالت ناشتا گرفته شد و برای اندازه‌گیری میوژنین و میوستاتین به روش الایزا مورد استفاده قرار گرفت. یافته‌ها: نتایج تحلیل واریانس مکرر( 4×2) نشان داد که مقادیر میوژنین در جلسه فعالیت به طور معنی‌داری بالاتر از جلسه کنترل بود (05/0< P). مقدار میوژنین پس از فعالیت به طور معنی‌داری بیشتر از سایر زمان‌ها بود (05/0< P). تعامل زمان و فعالیت بر مقدار میوژنین تأثیر معنی‌داری داشت (05/0< P). تعامل زمان و فعالیت بر مقدار میوستاتین اثر معنی‌داری داشت (05/0< P). مقدار میوستاتین 24ساعت پس از فعالیت به طور معنی‌داری کمتر از بلافاصله بعد فعالیت و قبل از فعالیت (05/0< P) بود. نتیجه-گیری: با توجه به یافته‌های تحقیق حاضر فعالیت مقاومتی دایره‌ای محرک قوی و اثر گذار بر میوژنین و میوستاتین پلاسما می-باشد. بنابراین این نوع فعالیت می‌تواند به عنوان محرکی برای هایپرتروفی عضلانی در نظر گرفته شود. با توجه به اهمیت میوژنین و میوستاتین در رشد بافت عضلانی پیشنهاد می‌شود تحقیقات بعدی در زمینه تأثیر فعالیت یا تمرین مقاومتی دایره‌ای بر بیان ژن میوژنین و میوستاتین عضله انجام شود.
وریا طهماسبی؛ سجاد احمدی زاد؛ فریبرز هوانلو؛ علی اشرف جمشیدی
دوره 5، شماره 2 ، مهر 1391
چکیده
چکیدههدف: با توجه به اهمیت پاسخهای حاد شاخصهای پلاکتی به انواع انقباض عضلانی که پاسخ های هورمونی و الگوهای فعال سازی عصبی-عضلانیمتفاوتی نیز دارند، مطالعه حاضر جهت بررسی پاسخ حاد شاخصهای پلاکتی به انواع مختلف انقباضات درون گرای هم تنش و هم جنبش پس از26 سال) دو جلسه فعالیت مقاومتی هم تنش و هم جنبش /9±١/ فعالیت و دوره ریکاوری 1 ساعته طراحی ...
بیشتر
چکیدههدف: با توجه به اهمیت پاسخهای حاد شاخصهای پلاکتی به انواع انقباض عضلانی که پاسخ های هورمونی و الگوهای فعال سازی عصبی-عضلانیمتفاوتی نیز دارند، مطالعه حاضر جهت بررسی پاسخ حاد شاخصهای پلاکتی به انواع مختلف انقباضات درون گرای هم تنش و هم جنبش پس از26 سال) دو جلسه فعالیت مقاومتی هم تنش و هم جنبش /9±١/ فعالیت و دوره ریکاوری 1 ساعته طراحی شد. روش شناسی: ده مرد سالم ( ٧بر روی عضلات چهار سر هر دو پا را با استفاده از دستگاه بایودکس 4 (MVIT70 با شدت حدود 40 % حداکثر گشتاور ارادی ایزومتریک (5) در قبل، بلافاصله بعد و انتهای 1 ساعت ml) پیشرفته انجام دادند، که هر جلسه با یک ساعت ریکاوری همراه بود. نمونه های خون سیاهرگیپهنای ،(MPV) میانگین حجم پلاکتی ،(PLC-R%) درصد پلاکت های بزرگ ،(PLT) ریکاوری گرفته شد و برای اندازه گیری شمارش پلاکتیو غلظت لاکتات مورد استفاده قرار گرفت. تغییرات حجم پلاسما با استفاده از مقادیر هماتوکریت و هموگلوبین در انتهای (PDW) توزیع پلاکتیو PDW ، تصحیح شده PLT هر جلسه فعالیت محاسبه شد. نتایج: اگرچه هر دو جلسه حاد بدون در نظر گرفتن نوع انقباض با افزایش معنادارپس از فعالیت و در دوره %PLC-R . این افزایش موقتی بود و در انتهای ریکاوری به سطوح قبل از فعالیت بازگشت .(P< همراه بود ( 0.05 MPVبا در نظر گرفتن نوع انقباض تفاوت معناداری MPV و PLC-R ، تصحیح شده PLT افزایش .(P> ریکاوری تغییر معناداری نشان نداد ( 0.05نتیجه گیری: .(P< تصحیح نشده بودند که تغییرات آنها در پاسخ به نوع انقباض متفاوت بود ( 0.05 PLT و PDW و تنها (P> نشان نداد ( 0.05در مقایسه با فعالیت هم جنبش درون گرا همراه بود و نتایج نشان داد پس PDW و PLT در کل فعالیت درون گرای هم تنش با سطوح بالاتری ازاز فعالیت هم جنبش درون گرا در حجم تمرینی یکسان در مقایسه با انقباض هم تنش میزان افزایش برخی شاخص های مهم پلاکتی وترومبوسیتوزیز کمتر است.
رامین امیر ساسان؛ علی ضرغامی؛ مقصود نبیل پور
دوره 4، شماره 1 ، اردیبهشت 1390
چکیده
هدف تحقیق: کراتین مونوهیدرات به عنوان یکی از پرمصرف ترین مکم لهای تغذی های در افزایش عملکرد ورزشی، بین ورزشکاران محبوبیت گسترده ای دارد. با این حال، اخیراً نگران یهایی درباره ی برخی از اثرات نامطلوب مصرف کوتاه و بلند مدت کراتین بر شاخصهای سلامت وجود دارد. از این رو، تحقیق حاضر به منظور تعیین اثرات مکمل سازی کوتاه مدت کراتین مونوهیدرات ...
بیشتر
هدف تحقیق: کراتین مونوهیدرات به عنوان یکی از پرمصرف ترین مکم لهای تغذی های در افزایش عملکرد ورزشی، بین ورزشکاران محبوبیت گسترده ای دارد. با این حال، اخیراً نگران یهایی درباره ی برخی از اثرات نامطلوب مصرف کوتاه و بلند مدت کراتین بر شاخصهای سلامت وجود دارد. از این رو، تحقیق حاضر به منظور تعیین اثرات مکمل سازی کوتاه مدت کراتین مونوهیدرات بر تغییرات برخی از شاخص های آسیب سلولی (کراتین کیناز و لاکتات دهیدروژناز تام سرم) در مردان کشتی گیر متعاقب انجام یک جلسه فعالیت مقاومتی انجام شد. روش تحقیق: 18 مرد کشتی گیر جوان دانشگاهی داوطلب (با میانگین سنی 13/1±11/21 سال ، درصد چربی 84/1±67/12% و شاخص توده بدن 70/0±96/21 کیلوگرم بر مجذور متر) در قالب یک طرح نیمه تجربی دوسویه کور به-طور تصادفی در دو گروه همگن مکمل و شبه دارو جایگزین شدند .
آزمودنی ها پس از دوره ی شش روزه ی مکم لدهی ( 300 میلی گرم در کیلوگرم وزن بدن روزانه کراتین یا دکستروز)، در یک قرارداد فعالیت مقاومتی دایره ای باوزنه (با شدت 80 درصد یک تکرار بیشینه در سه نوبت با تکرارهای شش تایی) شامل شش ایستگاه شرکت کردند. تغییرات شاخص های آسیب سلولی طی سه مرحله (قبل از شروع مکمل سازی، پس از اتمام دور هی مکمل سازی و 24 ساعت پس از اجرای قرارداد فعالیت مقاومتی) انداز ه گیری شد. داده های حاصله بوسیله ی آزمو نهای تحلیل واریانس مکرر، پس تعقیبی بونفرونی و تی مستقل در سطح معنی داری05/0 بررسی شد. نتایج: اثر مکمل سازی کوتاه مدت کراتین در حالت پایه تنها بر تغییرات کراتین کیناز تام سرم معنی دار بود(05/0>P) با این حال، میزان فعالیت شاخص های آسیب سلولی 24 ساعته در گروه دریافت کننده ی مکمل به طور غیرمعنی داری کمتر از گروه شبه دارو بود(05/0
