الناز صادق‌پور فیروزآباد؛ احمد عبدی؛ آسیه عباسی دلویی
چکیده
زمینه و هدف: در حال حاضر شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد مسیرهای پیش‌التهابی که توسط سلول‌های T (که IL-17 و IL-22 را ترشح می‌کنند)، تعدیل می‌شوند، نقش مهمی در کنترل سوخت‌وسازی دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف عصارة آبی سیر بر بیان IL-17، IL-22 و مقاومت به انسولین موش‌های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین ...
بیشتر
زمینه و هدف: در حال حاضر شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد مسیرهای پیش‌التهابی که توسط سلول‌های T (که IL-17 و IL-22 را ترشح می‌کنند)، تعدیل می‌شوند، نقش مهمی در کنترل سوخت‌وسازی دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف عصارة آبی سیر بر بیان IL-17، IL-22 و مقاومت به انسولین موش‌های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین است.مواد و روشها: در این تحقیق تجربی،40 سر موش صحرایی نر (سن 5 هفته و وزن 24/15 ± 12/162 گرم) از نژاد ویستار از انستیتو پاستور تهیه و به آزمایشگاه منتقل شدند. پس از انتقال رت‌ها به آزمایشگاه، القای دیابت و آشنایی با فعالیت ورزشی روی نوار گردان ویژة جوندگان، بهطور تصادفی به پنج گروه کنترل-سالم (CN)، دیابت (DM)، دیابت-تمرین (TDM)، دیابت-سیر (GDM) و دیابت-تمرین-سیر (TGDM) تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق داخل‌صفاقی استرپتوزوتوسین به‌صورت تک‌دوز (mg/kg 60) انجام گرفت. قند خون 250 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر، حاکی از دیابتی شدن موش‌ها بود. گروه‌های تمرین به مدت هشت هفته برنامة تمرین هوازی (10-18 متر در دقیقه، 10-40 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی نوار گردان انجام دادند. روزانه به ازای هر صد گرم وزن موش‌های صحرایی، یک میلی‌لیتر (حدود 4/0 گرم در هر 100 گرم وزن بدن) عصارة سیر گاواژ شد. بیان IL-17 و IL-22 به روش RT-PCR اندازه‌گیری شد. پس از برآورد میزان گلوکز و انسولین ناشتا، از شاخص HOMA-IR برای ارزیابی مقاومت به انسولین استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آنوا و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 P< بررسی شد.نتایج: بیان IL-17 (0001/0P=)، IL-22 (0001/0P=) و مقدار HOMA-IR (0001/0P=) در گروه‌های DM نسبت به گروه CN افزایش یافت. IL-17، IL-22 و HOMA-IR در گروه‌های TDM (به‌ترتیب 008/0P=، 040/0P=، 0001/0P=)، GDM (به‌ترتیب 017/0P=، 044/0P=، 0001/0P=) و TGDM (به‌ترتیب 0001/0P=، 0001/0P=، 0001/0P=) نسبت به گروه DM بهطور معنادار کمتر بود. همچنین Il-17 و IL-22 در گروه TGDM نسبت به گروه TDM (به‌ترتیب 045/0P=، 041/0P=) و GDM (به‌ترتیب 023/0P=، 038/0P=) بهطور معنادار کمتر بود. بین HOMA-IR با IL-17 (0001/0P=) و IL-22 (001/0P=) همبستگی مثبتی مشاهده شد.نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان می‌دهد که احتمالاً افزایش در میزان بیان نسبی IL-17 و IL-22 ناشی از القای دیابت با افزایش مقاومت به انسولین همراه است. کاهش بیان IL-17 و IL-22 بافت چربی در پی تمرین هوازی و عصارة آبی سیر با کاهش HOMA-IR در موش‌های دیابتی همراه بود. افزون‌بر این، ترکیب تمرین هوازی با عصاره سیر تأثیرات هم‌افزایی داشت و موجب کاهش التهاب و HOMA-IR نسبت به هر کدام به‌تنهایی شد. از آنجا که افراد دیابتی پیوسته در معرض التهاب هستند و با توجه به تغییرات IL-17 و IL-22 در پی فعالیت ورزشی هوازی و مصرف عصاره سیر، استفاده از این دو عامل احتمالاً می‌تواند اهمیت درمانی برای بیماران T2DM داشته باشد.
محمد رمی؛ مریم عظیم پور؛ کیوان خرمی پور
چکیده
زمینه و هدف: کاردیومیوپاتی دیابتی یکی از عوامل خطرزای اصلی برای عوارض قلبی- عروقی دیابت است و از آنجایی که فعالیت بدنی در بیماران دیابتی می‌تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تأثیر قرار دهد، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای پروتئین‌های NF-kB و Wnt بافت عضله قلبی موش‌های صحرایی نژاد ...
بیشتر
زمینه و هدف: کاردیومیوپاتی دیابتی یکی از عوامل خطرزای اصلی برای عوارض قلبی- عروقی دیابت است و از آنجایی که فعالیت بدنی در بیماران دیابتی می‌تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تأثیر قرار دهد، لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای پروتئین‌های NF-kB و Wnt بافت عضله قلبی موش‌های صحرایی نژاد ویستار مبتلا به دیابت نوع دو است.مواد و روشها: در مطالعه حاضر 20 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 8-6 هفته و میانگین وزن 9/16±3/191 گرم، بهطور تصادفی به چهار گروه (هر گروه شامل 5 موش صحرایی) سالم+کنترل، سالم+تمرین، دیابت+کنترل و دیابت+تمرین تقسیم شدند. پس از یک دوره رژیم غذایی پر چرب و سپس القاء دیابت، حیوانات در گروه‌های سالم+تمرین و دیابت+تمرین قرارداد تمرینی را به مدت ۸ هفته و 5 جلسه در هفته را انجام دادند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی بافت قلب استخراج شد و بررسی سطوح بیان پروتئین‌های NF-kB و Wnt با استفاده از روش وسترن بلات انجام گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری کوچکتر از 05/0بررسی شد. همچنین، برای بررسی تغییرات وزن و سطح گلوکز موش‌های صحرایی در مراحل و هفته‌های مختلف تمرینی از آزمون تحلیل واریانس مرکب استفاده گردید.نتایج: نتایج نشان داد مقادیر نسبی پروتئین های NF-kB و Wnt در گروه‌های دیابت+کنترل و دیابت+تمرین به صورت معناداری نسبت به گروه‌های سالم بیشتر بود (001/0P=). همچنین، میزان پروتئین Wnt در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت+کنترل به صورت معناداری کمتر بود (001/0P=)، در حالی که میزان پروتئین NF-kB در گروه دیابت+تمرین نسبت به گروه دیابت+کنترل تفاوت معناداری را نشان نداد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب در خصوص تغییرات میانگین وزن نشان می‌دهد وزن موش‌های صحرایی در گروه‌های دیابت+کنترل و دیابت+تمرین از زمان آغاز تمرین و استفاده از رژیم غذایی پرچرب تا مرحله قبل از تزریق STZ به صورت معناداری بیشتر (001/0P=) و در هفته پایانی و انتهای قرارداد تمرینی به صورت معناداری کمتر بود (001/0P=). همچنین، سطح قند خون گروه‌های دیابت+کنترل و دیابت+تمرین یک هفته پس از تزریق STZ به صورت معناداری بیشتر (به ترتیب 001/0P= و 003/0P=)، و در پایان قرارداد تمرینی در گروه دیابت+تمرین به صورت معناداری کمتر بود (001/0P=).نتیجه‌گیری: در نهایت باید اظهار داشت که تمرینات HIIT احتمالا می‌تواند ساختار و عملکرد میوکارد را تحت تأثیر قرار داده و به عنوان راهکاری غیر دارویی امیدوارکننده باشد.
امیر هوشنگ منظمی؛ ظاهر اعتماد؛ افشین نظری؛ محسن محمدی
چکیده
هدف: فرایند رگ‌زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توأم با مصرف عصارۀ چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ‌زایی در موش‌های صحرایی نر دیابتی‌شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.
روشها: در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر ...
بیشتر
هدف: فرایند رگ‌زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توأم با مصرف عصارۀ چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ‌زایی در موش‌های صحرایی نر دیابتی‌شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.
روشها: در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر دیابتی‌شده با mg/kg 50 STZ با وزن تقریبی 180 تا 220 گرم و محدودۀ سنی 8 تا 10 هفته، به‌صورت تصادفی به چهار گروه 1. کنترل دیابتی، 2. دیابتی+مصرف دارچین، 3. دیابتی+تمرین استقامتی و 4. دیابتی+مصرف دارچین+تمرین استقامتی تقسیم شدند. به‌منظور بررسی اثر القای دیابت بر متغیرهای پژوهش شش سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. در ادامه گروه‌های 3 و 4 به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه 10-30 دقیقه، با سرعت 10-18 متر بر دقیقه به تمرین استقامتی پرداختند و گروه‌های 2 و 5 روزانه mg/kg 200 عصارۀ دارچین را به‌صورت گاواژ دریافت کردند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل یافته‌های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکراهه همراه با آزمون تعقیبی توکی در نرم‌افزار SPSS نسخۀ 22 استفاده شد (05/0≥P).
نتایج: سطوح بیان ژنی اندوتلین-1 (05/0≥p) و eNOS (05/0≥P) و در گروه کنترل دیابتی بهطور معناداری بیشتر از گروه کنترل سالم بود. سطوح eNOS و VEGF در گروه تمرین، گروه مصرف دارچین و گروه تمرین استقامتی+ دارچین تفاوت معناداری با گروه کنترل دیابتی نداشت (05/0≤P). اما سطوح اندوتلین-1 در گروه تمرین استقامتی+دارچین بالاتر از گروه کنترل دیابتی بود (05/0≥P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرین استقامتی با روش تحقیق حاضر و عصارۀ پوست دارچین با این مقدار اثر معناداری بر برخی نشانگرهای آنژیوژنز در بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت ندارد، هرچند با توجه به محدودیت اطلاعات در خصوص سازوکار اثر استروپتوزتوسین بر آنژیوژنز در بافت قلب تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
سیما نصیری؛ اعظم زرنشان؛ کریم آزالی علمداری
چکیده
هدف: فواید متابولیک انجام هر جلسه تمرینات معمول بیماران دیابتی فعال در شرایط آب در برابر خشکی نیاز به بررسی دارد. هدف پژوهش بررسی مقدار گلوکز، FFA، انسولین، ANP و اپی‌نفرین خون در حین رکابزنی در خشکی در برابر آب و همچنین در خلال دورۀ زمانی اولیۀ بازگشت به حالت اولیه بود.روشها: طرح پژوهش از نوع سری‌های زمانی با ترتیب تصادفی معکوس بود. ...
بیشتر
هدف: فواید متابولیک انجام هر جلسه تمرینات معمول بیماران دیابتی فعال در شرایط آب در برابر خشکی نیاز به بررسی دارد. هدف پژوهش بررسی مقدار گلوکز، FFA، انسولین، ANP و اپی‌نفرین خون در حین رکابزنی در خشکی در برابر آب و همچنین در خلال دورۀ زمانی اولیۀ بازگشت به حالت اولیه بود.روشها: طرح پژوهش از نوع سری‌های زمانی با ترتیب تصادفی معکوس بود. دوازده زن دیابتی یائسه (سن 3/2±76/66 سال)، ابتدا شش هفته تمرین تناوبی را تجربه کردند و سپس به دنبال آزمون تحمل گلوکز، در سه جلسۀ مجزا (با فاصلۀ یک هفته) شامل شرایط کنترل، ورزش در آب و ورزش در خشکی آزمون شدند. در هر دو جلسۀ ورزش در خشکی و آب، سه تناوب 10 دقیقهای رکابزنی با شدت 40 درصد توان هوازی بیشینه انجام گرفت و پنج بار خون‌گیری در مراحل پیش از ورزش، بلافاصله پس از ورزش و همچنین در دقایق 60، 90 و 120 پس از ورزش به‌عمل آمد. داده‌ها با تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر عاملی 5×3 (شامل سه سری زمانی پنج تکراری) تحلیل شد.نتایج: رکابزنی در هر دو شرایط آب و خشکی سبب کاهش گلوکز (20- و 17- درصد)، انسولین (39- و 37- درصد)، و FFA سرم (61- و 55- درصد) و از سوئی افزایش مقدار ANP (169 و 52 درصد) و اپی‌نفرین (43 و 82 درصد) سرم شد (05/0>P). پس از توقف رکابزنی در هر دو شرایط، مقدار انسولین، FFA و ANP افزایش یافت، درحالی‌که گلوکز و اپی‌نفرین کاهش یافتند (05/0>P). در تمام موارد سطوح سرمی متغیرها در حین رکابزنی در آب کمتر از رکابزنی در خشکی بود (05/0>P). نتیجه‌گیری: در صورت انجام هر جلسه تمرینات ورزشی بیماران دیابتی دارای سابقۀ تمرین منظم در آب، فواید متابولیکی بهتری نسبت به ورزش در خشکی حاصل می‌شود که این مسئله در دو ساعت متعاقب پایان ورزش نیز ادامه می‌یابد، ولی به‌دلیل کمبود شواهد و محدودیت‌های پژوهش همچنان به بررسی بیشتری نیاز است.
شهاب الدین سفال منش؛ ندا خالدی؛ حمید رجبی؛ حسین عسکری
چکیده
هدف: با توجه به تناقضات موجود دربارة نقش عامل رونویسی فعال‌شدة 3 به‌عنوان یک شاخص غیرالتهابی فعالیت میوکاردی در ناهنجاری‌های متابولیکی مانند دیابت، پژوهش حاضر با هدف مقایسة اثر دو تمرین تناوبی شدید و مقاومتی فزاینده بر بیان ژن ATF3 عضلة قلبی موش‌های صحرایی دیابتی نر انجام گرفت.روشها: 60 سر موش صحرایی نر 6 هفته‌ای با میانگین وزنی ...
بیشتر
هدف: با توجه به تناقضات موجود دربارة نقش عامل رونویسی فعال‌شدة 3 به‌عنوان یک شاخص غیرالتهابی فعالیت میوکاردی در ناهنجاری‌های متابولیکی مانند دیابت، پژوهش حاضر با هدف مقایسة اثر دو تمرین تناوبی شدید و مقاومتی فزاینده بر بیان ژن ATF3 عضلة قلبی موش‌های صحرایی دیابتی نر انجام گرفت.روشها: 60 سر موش صحرایی نر 6 هفته‌ای با میانگین وزنی 150 گرم به‌صورت تصادفی به پنج گروه دیابتی (D)، دیابت- تناوبی شدید (DIT)، تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی (RT)و دیابت- مقاومتی (DRT)تقسیم شدند. تمرین تناوبی شدید شامل 10 تکرار 1 دقیقهای دویدن روی نوار گردان با 2 دقیقه استراحت و تمرین مقاومتی فزاینده شامل 4 صعود از نردبان مقاومتی همراه وزنه بود. برنامة تمرین، 3 روز در هفته، به مدت 6 هفته همزمان انجام گرفت. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با آزمون فیشر و M-ANOVA در سطح معناداری 01/0P≤ انجام گرفت.نتایج: میزان افزایش معنادار بیان ATF3 در دیابت-تناوبی شدید نسبت به دیابت بیشتر بود (001/0P<). بین دو گروه افزایش معنادار (001/0P = ) بیشتر بود، پاسخ فزایندة بیان ژن ATF3 در گروه دیابت تناوبی شدید بهطور معنادار بیشتر از پاسخ بیان ژن ATF3 گروه دیابت –تمرین مقاومتی بود (03/0P =).نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی شدید در مقایسه با تمرین مقاومتی فزاینده سازوکارهای سلولی مولکولی مختلف را بهطور مؤثرتری فعال می‌کند و احتمالاً موجب کاهش چشمگیر تأثیرات منفی ناشی از بیماری دیابت بر دستگاه قلبی- عروقی می‌شود.
زهرا سلیمانی؛ مقصود پیری
دوره 9، شماره 2 ، خرداد 1395، ، صفحه 1417-1424
چکیده
زمینه و اهداف: به دلیل روند رو به رشد دیابت و عوارض ناشی از این بیماری از جمله آتروفی عضلانی و با توجه به نقش ورزش در کنترل عوارض آن، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید با استقامتی تداومی بر بیان ژن Myodدر عضله نعلی موش‌های دیابتی بود. مواد و روش ها: 21سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن g10±260، پس از القا دیابت به وسیله ...
بیشتر
زمینه و اهداف: به دلیل روند رو به رشد دیابت و عوارض ناشی از این بیماری از جمله آتروفی عضلانی و با توجه به نقش ورزش در کنترل عوارض آن، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید با استقامتی تداومی بر بیان ژن Myodدر عضله نعلی موش‌های دیابتی بود. مواد و روش ها: 21سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن g10±260، پس از القا دیابت به وسیله استرپتوزوتوسین، به صورت تصادفی به سه گروه 7 تایی: کنترل، استقامتی تداومی، تناوبی شدید تقسیم شدند، برنامه تمرینی پنج روز در هفته به مدت پنج هفته اجرا شد، هر جلسه برنامه تمرین استقامتی تداومی شامل 40 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 65-60درصد VO2max بود. برنامه تمرینی گروه تناوبی شدید شامل چهار تناوب سه دقیقهای با شدت 85 تا 90 درصد VO2max و یک دقیقه ریکاوری با شدت 30 تا 35 درصد VO2max بین هر تناوب بود، بیان ژن MYOD به وسیله روش qREAL TIME PCR سنجیده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که تمرین تناوبی شدیدباعث افزایش معنادار بیان ژن MYOD نسبت به گروه استقامتی تداومی (014/0P=) و کنترل شد اما بین دو گروه استقامتی تداومی و کنترل اختلاف معناداری وجود نداشت (249/0P=) . بحث و نتیجه‌گیری: به نظر می‌رسد تمرینات تناوبی شدید به سبب شدت بالا، با القاء بیان ژن MYOD احتمالا می‌تواند مداخله موثری برای کاهش آتروفی عضلانی در بیماران دیابتی باشد در حالی که تمرینات با شدت متوسط با حجم بالا (استقامتی) بر این جنبه از بیماری دیابت اثر معناداری ندارد.
مقصود پیری
دوره 9، شماره 2 ، خرداد 1395
چکیده
سابقه وهدف: به دلیل روند رو به رشد دیابت و عوارض ناشی از این بیماری از جمله آتروفی عضلانی و با توجه به نقش ورزش در کنترل عوارض آن، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید با استقامتی تداومی بر بیان ژن Myodدر رت های دیابتی بود. مواد و روش ها: 21سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن g10±260 ، پس از القا دیابت به وسیله استرپتوزوتوسین، ...
بیشتر
سابقه وهدف: به دلیل روند رو به رشد دیابت و عوارض ناشی از این بیماری از جمله آتروفی عضلانی و با توجه به نقش ورزش در کنترل عوارض آن، هدف از پژوهش حاضر مقایسه تاثیر یک دوره تمرین تناوبی شدید با استقامتی تداومی بر بیان ژن Myodدر رت های دیابتی بود. مواد و روش ها: 21سر رت نر نژاد ویستار با میانگین وزن g10±260 ، پس از القا دیابت به وسیله استرپتوزوتوسین، به صورت تصادفی به سه گروه 7 تایی: کنترل، استقامتی تداومی، تناوبی شدید تقسیم شدند، برنامه تمرینی پنج روز در هفته به مدت پنج هفته اجرا شد، هر جلسه برنامه تمرین استقامتی تداومی شامل30 دقیقه دویدن روی تردمیل با شدت 65-60درصد VO2max بود. برنامه تمرینی گروه تناوبی شدید شامل چهار تناوب سه دقیقه ای با شدت 90 تا 85 درصد VO2max و یک دقیقه ریکاوری با شدت 30 تا 35 درصد VO2max بین هر تناوب بود، بیان ژن Myod به وسیله روش qRT PCRسنجیده شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که تمرین تناوبی شدیدباعث افزایش معنادار بیان ژن Myodنسبت به گروه استقامتی تداومی و کنترل شد (p≤0.05) اما بین دو گروه استقامتی تداومی و کنترل اختلاف معناداری وجود نداشت(P>0.05).بحث و نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات تناوبی شدید به سبب شدت بالا، با القاء بیان ژن Myodاحتمالا می تواند مداخله موثری برای کاهش آتروفی عضلانی در بیماران دیابتی باشد در حالی که تمرینات با شدت متوسط با حجم بالا(استقامتی) بر این جنبه از بیماری دیابت اثر معناداری ندارد.
