زهره برهانی کاخکی؛ شیلا نایبی فر؛ حسین نخعی؛ الهام قاسمی
چکیده
هدف: عدم تعادل در بیان PGC-1α و تولید مایوکاین‌ها باعث کاهش مصرف انرژی، افزایش آدیپوسیت‌ها و بروز اختلالات متابولیکی می‌شود، اما فعالیت بدنی می‌تواند از طریق PGC-1α، تولید مایوکین‌ها را تنظیم کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته دویدن تداومی و تناوبی بر بیان ژن PGC-1α عضلانی و غلظت سرمی آیریزین در موش‌های صحرایی نر مبتلا ...
بیشتر
هدف: عدم تعادل در بیان PGC-1α و تولید مایوکاین‌ها باعث کاهش مصرف انرژی، افزایش آدیپوسیت‌ها و بروز اختلالات متابولیکی می‌شود، اما فعالیت بدنی می‌تواند از طریق PGC-1α، تولید مایوکین‌ها را تنظیم کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته دویدن تداومی و تناوبی بر بیان ژن PGC-1α عضلانی و غلظت سرمی آیریزین در موش‌های صحرایی نر مبتلا به سندرم متابولیک بود.روش ها: تعداد 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 6 هفته ای با وزن 180-150 گرم، به طور تصادفی به دو گروه رژیم غذایی استاندارد (8n=) و رژیم غذایی با چربی بالا (24 (n= تقسیم شدند و به مدت 12 هفته تحت رژیم غذایی قبل از ورزش قرار گرفتند. سپس 24موش صحرایی گروه رژیم غذایی با چربی بالا به طور تصادفی به سه گروه مساوی کنترل سندرم متابولیک (Ctr+MS)، تمرین تداومی (CT-MS) و تمرین تناوبی (IT-MS) تقسیم گردیدند. تمرینات تداومی و تناوبی به مدت هشت هفته، به ترتیب باشدت معادل 75-65 و 100-80 درصد سرعت بیشینه روی نوارگردان مخصوص موش‌های صحرایی اجرا شد. جهت انـدازه گیـری آیریـزین سـرم از روش ELISA و بیان ژن PGC-1α از RT-PCR استفاده شد. آزمون‌های آماری تحلیل واریانس یک راهه، آزمون تعقیبی توکی و همبستگی پیرسون در سطح معنا داری05/0 p≤ برای تجزیه و تحلیل داده‌ها به کار گرفته شد.نتایج: پس از هشت هفته تمرین تناوبی و تداومی بیان PGC-1α(به ترتیب01/0=P و 001/0=P) و سطح سرمی آیریزین (به ترتیب01/0=P و 001/0=P) نسبت به گروه کنترل سندرم متابولیک افزایش یافت، این افزایش در گروه تمرین تناوبی نسبت به تمرین تداومی بالاتر بود (001/0=P). همچنین بیان عضلانی PGC-1α همسبتگی مثبت با سطح سرمی آیریزین موش‌های صحرایی داشت (8/0r=، 01/0 =P).نتیجه گیری: به نظر می‌رسد استفاده از تمرینـات تناوبی می‌تواند به اندازه تمرینات تداومی و حتی بیشتر باعث افزایش بیان ژن PGC-1α و آیریزین و احتمالاً بهبود اختلالات متابولیکی در افراد مبتلا به سندروم متابولیک گردد.
محمد عزیزی؛ وریا طهماسبی؛ پیمان محمدی
چکیده
هدف: شیوع چاقی در دنیا به‌عنوان مشکل سلامتی به‌خوبی شناخته‌شده است، همچنین بیماری‌های مرتبط با چاقی مانند مقاومت به انسولین، دیابت نوع 2، سندروم متابولیک، پرفشار خونی و بیماری‌های قلبی- عروقی در دنیا گسترش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سطح آیریزین و مقاومت به انسولین در مردان ...
بیشتر
هدف: شیوع چاقی در دنیا به‌عنوان مشکل سلامتی به‌خوبی شناخته‌شده است، همچنین بیماری‌های مرتبط با چاقی مانند مقاومت به انسولین، دیابت نوع 2، سندروم متابولیک، پرفشار خونی و بیماری‌های قلبی- عروقی در دنیا گسترش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سطح آیریزین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن بود.روش‌ها: در پژوهش حاضر 14 آزمودنی غیرفعال به‌صورت تصادفی به دو گروه هایپوکسی (میانگین سن 63/1±22 سال و شاخص تودۀ بدنی 28/1 ±48/28 کیلوگرم بر متر مربع) و نورموکسی (میانگین سن 34/1± 14/22 سال و شاخص تودۀ بدنی 42/2 ±83/27 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. هر گروه به مدت 8 هفته با تواتر 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 دقیقه با شدت 60 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه در شرایط هایپوکسی (غلظت اکسیژن 14 درصد) و نورموکسی (غلظت اکسیژن 21 درصد) روی چرخ کارسنج تمرین کردند. نمونه‌های خونی 24 ساعت قبل و بعد از تمرین گرفته شد. از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری (05/0P≤) برای بررسی فرضیه‌های تحقیق استفاده شد.نتایج: داده‌های پژوهش افزایش معنا‌دار سطح آیریزین را در دو شرایط هایپوکسی (12درصد) و نورموکسی (8 درصد) نشان داد (05/0P˂). درحالی‌که مقدار مقاومت به انسولین کاهش معناداری یافت (05/0P˂). همچنین تفاوت معناداری در مقدار آیریزین و مقاومت به انسولین در دو گروه مشاهده نشد (05/0P>). نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های پژوهش، تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی با ایجاد تغییرات در سطح آیریزین و مقاومت به انسولین، می‌تواند در پیشگیری و کاهش عوامل خطرزای همراه با اضافه وزن و چاقی مؤثر واقع شود.
