بیوشیمی و متابولیسم
قاسم ترابی پلت کله؛ احمد عبدی؛ آسیه عباسی دلویی
چکیده
زمینه و هدف: پیری فرایند فیزیولوژیکی پیچیده و شامل از دست دادن پیش‌رونده در عملکرد بدن و تخریب DNA زنجیره‌ای واقع در انتهای کروموزوم‌ها-تلومرهاست. ظرفیت سلول‌ها برای تقسیم با طول تلومر تعیین می‌شود، زیرا کوتاه شدن بیش از حد تلومرها موجب پیری سلولی می‌شود. فعالیت ورزشی و امگا-3 با تأثیر بر تلومرازها از کوتاه شدن تلومرها جلوگیری می‌کند. ...
بیشتر
زمینه و هدف: پیری فرایند فیزیولوژیکی پیچیده و شامل از دست دادن پیش‌رونده در عملکرد بدن و تخریب DNA زنجیره‌ای واقع در انتهای کروموزوم‌ها-تلومرهاست. ظرفیت سلول‌ها برای تقسیم با طول تلومر تعیین می‌شود، زیرا کوتاه شدن بیش از حد تلومرها موجب پیری سلولی می‌شود. فعالیت ورزشی و امگا-3 با تأثیر بر تلومرازها از کوتاه شدن تلومرها جلوگیری می‌کند. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با امگا-3 بر برخی شلترین‌ها و تلومرازهای بافت قلب در موش‌های سالمند تغذیه‌شده با رژیم غذایی پرچرب بود.مواد و روش‌ها: در این تحقیق تجربی، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (میانگین وزن 95/26±32/311 گرم) از انستیتو پاستور تهیه و به آزمایشگاه منتقل شد. پس از انتقال موش‌های صحرایی به آزمایشگاه، به‌طور تصادفی به پنج گروه رژیم غذایی عادی (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی پرچرب-تمرین (HFDT)، رژیم غذایی پرچرب- امگا-3 (HFDω3)، تمرین-رژیم غذایی پرچرب-امگا-3 (HFDTω3) تقسیم شدند. القای HFD با استفاده از غذای پرچرب شامل 17 درصد پروتئین، 43 درصد کربوهیدرات و 40 درصد چربی انجام گرفت. گروه‌های مکمل، طی دورة مداخله روزانه 1 گرم امگا-3 (به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) را به‌صورت خوراکی دریافت کردند. برنامة تمرین هوازی در شروع شامل دویدن روی نوار گردان با سرعت 10 متر در دقیقه، شیب صفر درجه، به مدت 15 دقیقه بود. سرعت و مدت زمان به‌تدریج به 16 متر در دقیقه و 50 دقیقه در آخرین جلسه افزایش یافت. دویدن به مدت هشت هفته و پنج روز هفته اجرا شد. داده‌ها به روش تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0P< تجزیه‌وتحلیل شد.نتایج: القای HFD موجب کاهش معناداری در بیان TRF2 (002/0=P)، TERT (024/0=P) و افزایش TRF1 (0001/0=P) نسبت به گروه ND شد. تمرین و امگا-3 موجب افزایش معناداری بیان TRF2 و TERT در موش‌های صحرایی HFD شد (05/0P<). همچنین میزان تغییرات بیان TRF2 و TERT در گروه HFDTω3 نسبت به گروه HFDT ( به‌ترتیب 023/0P= و 044/0P=) و HFDω3 (021/0P= و 042/0P=) بیشتر بود.نتیجه‌گیری: نتایج نشان داد که افزایش سن و HFD با کاهش TRF2، TERT و افزایش TRF1 بافت قلب همراه است و فعالیت ورزشی هوازی و مصرف امگا-3 قادر است این روند را معکوس کند. با توجه به نقش شلترین‌ها و تلومرازها در عملکرد سلولی، به نظر تغییر سطوح این شاخص‌ها در پی فعالیت بدنی و استفاده از مکمل امگا-3 می‌تواند تا حدی از بروز بسیاری از بیماری‌های قلبی ناشی از افزایش سن و چاقی جلوگیری کند.
قلب و عروق و گردش خون
محمدجواد پوروقار؛ سعید رضا نوری مفرد؛ موسی خلفی
چکیده
زمینه و هدف: فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF) مهم‌ترین شاخص آنژیوژنز می‌باشد که ممکن است در پاسخ به فعالیت ورزشی افزایش پیدا کند. با این وجود، آثار حاد فعالیت ورزشی بر این شاخص متناقض گزارش شده است. از این‌رو، هدف مطالعه فراتحلیل حاضر بررسی اثر حاد فعالیت ورزشی بر VEGF گردش خون در بزرگسالان می‌باشد. مواد و روش‌ها: به‌منظور استخراج مقالات ...
بیشتر
زمینه و هدف: فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF) مهم‌ترین شاخص آنژیوژنز می‌باشد که ممکن است در پاسخ به فعالیت ورزشی افزایش پیدا کند. با این وجود، آثار حاد فعالیت ورزشی بر این شاخص متناقض گزارش شده است. از این‌رو، هدف مطالعه فراتحلیل حاضر بررسی اثر حاد فعالیت ورزشی بر VEGF گردش خون در بزرگسالان می‌باشد. مواد و روش‌ها: به‌منظور استخراج مقالات اصیل، جستجوی جامع در پایگاه‌های اطلاعات ای اطلاعاتی PubMed ,Scopus ,Web of Science، مرکز جهاد دانشگاهی، مگیران و Google Scholar تا تاریخ 10 اسفند 1401 برای مطالعات فعالیت ورزشی حاد بر سطوح گردش خونی VEGF انجام شد. معیارهای ورود به فراتحلیل شامل مطالعات چاپ شده در مجلات فارسی زبان و انگلیسی زبان، مطالعات با آزمودنی‌های انسان با میانگین سنی بیشتر از 18 سال، مطالعات بررسی‌کنندۀ اثر حاد فعالیت ورزشی و مطالعات با اندازه‌گیری مقادیر سرمی یا پلاسمایی VEGF بودند. برای تعیین اندازه اثر مقادیر تفاوت میانگین استاندارد شده (SMD) و فاصله اطمینان 95 درصد (CIs) با استفاده از نرم‌افزار CMA2 محاسبه شد. سطح ناهمگونی با استفاده از آزمون I2 و سوگیری انتشار نیز با آزمون Egger بررسی شد. همچنین، تحلیل زیر گروهی برای وضعیت سلامتی (دارای بیماری مزمن و سالم) و نوع فعالیت ورزشی (هوازی، مقاومتی و تناوبی با شدت بالا) انجام شد. نتایج: درمجموع، 27 مقاله (49 مداخله ورزشی) شامل 704 نفر آزمودنی وارد فراتحلیل حاضر شدند. نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که فعالیت ورزشی حاد منجر به تغییرات معنی‌دار در VEGF بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی نسبت به پیش از فعالیت ورزشی نمی‌شود [14/0p= ،(40/0 الی 05/0CI: -) 17/0]. نتایج تحلیل زیر گروهی بر اساس وضعیت سلامت آزمودنی نشان داد که فعالیت ورزشی اثر معنی‌داری بر VEGF در افراد سالم نداشت [40/0p=،10/0SMD: ]، درحالی‌که تمایل به افزایش VEGF در بیماران شد [05/0p=،30/0SMD: ]. نتایج تحلیل زیر گروهی بر اساس نوع فعالیت ورزشی نیز نشان داد که فعالیت ورزشی مقاومتی [008/0p=، 58/0SMD: ] منجر به افزایش معنی‌دار و فعالیت ورزشی تناوبی با شدت بالا [06/0p=، 29/0SMD: ] منجر به افزایش غیر معنی‌داری VEGF می‌شود، درحالی‌که اثر فعالیت ورزشی هوازی [95/0p= ، 009/0SMD: ] معنی‌دار نبود.نتیجه‌گیری: به‌طورکلی یافته‌های فراتحلیل حاضر نشان می‌دهد که نوع فعالیت ورزشی نقش مؤثری در پاسخ VEGF به فعالیت ورزشی حاد ایفا می‌کند. فعالیت ورزشی مقاومتی و تناوبی با شدت بالا ممکن است منجر به افزایش VEGF گردش خون بلافاصله بعد از فعالیت ورزشی شوند، درحالی‌که فعالیت هوازی اثرات قابل‌توجهی ندارد. همچنین، فعالیت ورزشی ممکن است VEGF را در افراد با بیماری‌های متابولیکی-قلبی افزایش دهد درحالی‌که در افراد بدون بیماری مزمن مؤثر نباشد.
بیوشیمی و متابولیسم
الناز صادق‌پور فیروزآباد؛ احمد عبدی؛ آسیه عباسی دلویی
چکیده
زمینه و هدف: در حال حاضر شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد مسیرهای پیش‌التهابی که توسط سلول‌های T (که IL-17 و IL-22 را ترشح می‌کنند)، تعدیل می‌شوند، نقش مهمی در کنترل سوخت‌وسازی دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف عصارة آبی سیر بر بیان IL-17، IL-22 و مقاومت به انسولین موش‌های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین ...
بیشتر
زمینه و هدف: در حال حاضر شواهد فزاینده‌ای وجود دارد که نشان می‌دهد مسیرهای پیش‌التهابی که توسط سلول‌های T (که IL-17 و IL-22 را ترشح می‌کنند)، تعدیل می‌شوند، نقش مهمی در کنترل سوخت‌وسازی دارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هوازی همراه با مصرف عصارة آبی سیر بر بیان IL-17، IL-22 و مقاومت به انسولین موش‌های صحرایی دیابتی با استرپتوزوتوسین است.مواد و روش‌ها: در این تحقیق تجربی،40 سر موش صحرایی نر (سن 5 هفته و وزن 24/15 ± 12/162 گرم) از نژاد ویستار از انستیتو پاستور تهیه و به آزمایشگاه منتقل شدند. پس از انتقال رت‌ها به آزمایشگاه، القای دیابت و آشنایی با فعالیت ورزشی روی نوار گردان ویژة جوندگان، به‌طور تصادفی به پنج گروه کنترل-سالم (CN)، دیابت (DM)، دیابت-تمرین (TDM)، دیابت-سیر (GDM) و دیابت-تمرین-سیر (TGDM) تقسیم شدند. القای دیابت با تزریق داخل‌صفاقی استرپتوزوتوسین به‌صورت تک‌دوز (mg/kg 60) انجام گرفت. قند خون 250 میلی‌گرم بر دسی‌لیتر، حاکی از دیابتی شدن موش‌ها بود. گروه‌های تمرین به مدت هشت هفته برنامة تمرین هوازی (10-18 متر در دقیقه، 10-40 دقیقه در روز، پنج روز در هفته) را روی نوار گردان انجام دادند. روزانه به ازای هر صد گرم وزن موش‌های صحرایی، یک میلی‌لیتر (حدود 4/0 گرم در هر 100 گرم وزن بدن) عصارة سیر گاواژ شد. بیان IL-17 و IL-22 به روش RT-PCR اندازه‌گیری شد. پس از برآورد میزان گلوکز و انسولین ناشتا، از شاخص HOMA-IR برای ارزیابی مقاومت به انسولین استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آنوا و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05/0 P< بررسی شد.نتایج: بیان IL-17 (0001/0P=)، IL-22 (0001/0P=) و مقدار HOMA-IR (0001/0P=) در گروه‌های DM نسبت به گروه CN افزایش یافت. IL-17، IL-22 و HOMA-IR در گروه‌های TDM (به‌ترتیب 008/0P=، 040/0P=، 0001/0P=)، GDM (به‌ترتیب 017/0P=، 044/0P=، 0001/0P=) و TGDM (به‌ترتیب 0001/0P=، 0001/0P=، 0001/0P=) نسبت به گروه DM به‌طور معنادار کمتر بود. همچنین Il-17 و IL-22 در گروه TGDM نسبت به گروه TDM (به‌ترتیب 045/0P=، 041/0P=) و GDM (به‌ترتیب 023/0P=، 038/0P=) به‌طور معنادار کمتر بود. بین HOMA-IR با IL-17 (0001/0P=) و IL-22 (001/0P=) همبستگی مثبتی مشاهده شد.نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان می‌دهد که احتمالاً افزایش در میزان بیان نسبی IL-17 و IL-22 ناشی از القای دیابت با افزایش مقاومت به انسولین همراه است. کاهش بیان IL-17 و IL-22 بافت چربی در پی تمرین هوازی و عصارة آبی سیر با کاهش HOMA-IR در موش‌های دیابتی همراه بود. افزون‌بر این، ترکیب تمرین هوازی با عصاره سیر تأثیرات هم‌افزایی داشت و موجب کاهش التهاب و HOMA-IR نسبت به هر کدام به‌تنهایی شد. از آنجا که افراد دیابتی پیوسته در معرض التهاب هستند و با توجه به تغییرات IL-17 و IL-22 در پی فعالیت ورزشی هوازی و مصرف عصاره سیر، استفاده از این دو عامل احتمالاً می‌تواند اهمیت درمانی برای بیماران T2DM داشته باشد.
ایرج حسین زاده؛ احمد عبدی؛ آسیه عباسی دلویی
چکیده
زمینه و هدف: بافت چربی به‌عنوان بزرگ‌ترین بافت بدن، با سازوکارهایی که بر طول عمر و اختلالات متابولیکی ناشی از افزایش سن تأثیر دارد، مرتبط است. توزیع و عملکرد بافت چربی به‌طور چشمگیری در طول زندگی تغییر می‌کند. چاقی، عامل خطر مهم برای ایجاد بیماری‌های مانند دیابت نوع 2، اختلالات عصبی، آرتروز، سرطان، بیماری‌های قلبی- عروقی و کلیوی ...
بیشتر
زمینه و هدف: بافت چربی به‌عنوان بزرگ‌ترین بافت بدن، با سازوکارهایی که بر طول عمر و اختلالات متابولیکی ناشی از افزایش سن تأثیر دارد، مرتبط است. توزیع و عملکرد بافت چربی به‌طور چشمگیری در طول زندگی تغییر می‌کند. چاقی، عامل خطر مهم برای ایجاد بیماری‌های مانند دیابت نوع 2، اختلالات عصبی، آرتروز، سرطان، بیماری‌های قلبی- عروقی و کلیوی است که با افزایش سلول‌های پیر و اختلال‌های قلبی همراه است. تمرینات ورزشی و مکمل‌های طبیعی ابزار ضروری در مدیریت چاقی و اختلال‌های همراه با آن است و می‌تواند بر طول عمر تأثیر مثبتی داشته باشد. با وجود این، اثر متقابل تمرین هوازی (AT) و ژل رویال (RJ) بر نشانگرهای پیری سلول‌های قلبی در موش‌های تغذیه‌شده با رژیم غذایی (HFD) پرچرب به‌خوبی شناخته نشده است. بنابراین، این تحقیق با هدف اثر محافظتی AT و RJ بر p16 و p21 سلول‌های قلبی موش‌های چاق انجام گرفت.مواد و روش‌ها: در این تحقیق تجربی، 45 موش صحرایی نر نژاد ویستار به‌طور تصادفی به پنج گروه (9=n): رژیم غذایی عادی (ND)، رژیم غذایی پرچرب (HFD)، رژیم غذایی پرچرب-تمرین (HFDT)، رژیم غذایی پرچرب-ژل رویال (HFDRJ) و رژیم غذایی پرچرب-تمرین-ژل رویال (HFDTRJ) تقسیم شدند. القای HFD با استفاده از غذای پرچرب شامل 17 درصد پروتئین، 43 درصد کربوهیدرات و 40 درصد چربی انجام گرفت. گروه‌های مکمل، طی دورة مداخلة روزانه 100 میلی‌گرم RJ (به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) رقیق‌شده در آب مقطر را به‌صورت خوراکی دریافت کردند. برنامة تمرین هوازی شامل دویدن روی نوار گردان با شدت 50-60 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، پنج روز هفته به مدت هشت هفته بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسة تمرینی، موش‌های صحرایی با ترکیب کتامین و زایلازین بی‌هوش شدند و بافت قلب پس از استخراج در تانک نیتروژن قرار داده شد و به‌منظور اندازه‌گیری سطوح بیان ژنی p16 و p21 به آزمایشگاه انتقال داده شد. سطوح بیان ژنی p16 و p21 به روش real- time PCR اندازه‌گیری شد. داده‌ها به روش تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 P£ تجزیه‌وتحلیل شد.نتایج: HFD سبب افزایش معناداری در بیان p16 (001/0P£) و p21 (001/0P£) شد. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس دوراهه نشان داد که AT و RJ موجب کاهش معناداری در بیان p16 (به‌ترتیب 001/0P£ و 001/0P£) و P21 (به‌ترتیب 001/0P£ و 001/0P£) سلول‌های قلبی موش‌های صحرایی HFD شد. با وجود این، تعامل AT با RJ تأثیر معناداری بر بیان p16 (989/0P=) و p21 (870/0P=) سلول قلبی موش‌های صحرایی HFD نداشت.نتیجه‌گیری: HFD در موش‌های صحرایی به افزایش p16 و p21 و AT و RJ به بهبود بیان ژن‌های مربوط به پیری در سلول‌های قلبی موش‌های صحرایی HFD منجر شد، با وجود این، تعامل AT و RJ بر نشانگرهای پیری سلولی تأثیر نداشت. این داده‌ها نشان می‌دهد که چاقی با افزایش نشانگرهای پیری سلولی همراه است و AT و RJ، به‌منزلة مداخلة درمانی مناسب در حیوانات HFD، سبب به تأخیر انداختن فرایند پیری سلولی می‌شود. اثر تعاملی AT و RJ به بررسی‌های بیشتری نیاز دارد.
بختیار ترتیبیان؛ سیروان محمد امینی خیاط
چکیده
هدف:تأثیرات مطلوب ورزش بر سلامت قلب و عروق کودکان به‌دلیل داشتن فیزیولوژی متفاوت نسبت به سایر رده‌های سنی به‌خوبی روشن نشده است. ازاین‌رو هدف از مطالعۀ حاضر پاسخ شاخص‌های ساختاری و عملکردی قلب کودکان به 12 هفته تمرینات هوازی شدت متوسط بود.روش‌ها:20 کودک سالم (بدون سابقة تمرینی منظم) با میانگین سنی 10 تا 12 سال به‌صورت تصادفی در دو گروه ...
بیشتر
هدف:تأثیرات مطلوب ورزش بر سلامت قلب و عروق کودکان به‌دلیل داشتن فیزیولوژی متفاوت نسبت به سایر رده‌های سنی به‌خوبی روشن نشده است. ازاین‌رو هدف از مطالعۀ حاضر پاسخ شاخص‌های ساختاری و عملکردی قلب کودکان به 12 هفته تمرینات هوازی شدت متوسط بود.روش‌ها:20 کودک سالم (بدون سابقة تمرینی منظم) با میانگین سنی 10 تا 12 سال به‌صورت تصادفی در دو گروه کنترل (10=n) و ورزش (10=n) داوطلب شرکت در پژوهش شدند. گروه ورزش تمرین هوازی را با شدت 55 تا 70 درصد ضربان قلب ذخیره به مدت 12 هفته، هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 25 تا 35 دقیقه انجام دادند. شاخص‌های ساختاری و عملکردی قلب با استفاده از دستگاه اکوکاردیوگرافی در شرایط پایه و پایان 12 هفته تمرین ورزشی اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های آماری تی زوجی و تی مستقل تجزیه‌وتحلیل شد (05/0>p).نتایج: قطر پایان دیاستولی بطن چپ، تودۀ بطن چپ، حجم پایان دیاستولی بطن چپ و اوج اکسیژن پس از 12 هفته تمرین هوازی در گروه ورزش در مقایسه با شرایط پایه و گروه کنترل به‌طور معناداری افزایش یافت (05/0>P) و ضربان قلب استراحت کاهش معناداری را نشان داد (05/0>p).نتیجه‌گیری:نتایج نشان داد که متعاقب 12 هفته تمرین هوازی شدت متوسط برخی شاخص‌های ساختاری و عملکردی قلب کودکان بهبود می‌یابد، به‌گونه‌ای که این تغییرات می‌تواند نقش مؤثری در تقویت دستگاه قلبی عروقی کودکان داشته باشد.
محسن ثالثی؛ هما شیخانی شاهین؛ بیتا گرامی زاده؛ نادر تنیده
دوره 3، شماره 2 ، اردیبهشت 1389
چکیده
مقدمه: تحقیقات در انسان و حیوان نشان داده است که فعالیت های ورزشی باعث فشار و کشیدگی بیش از حد در بافت، رهاساز ی مواد التهابی و عوامل رشدی و در نهایت منجر به فعالیت و تکثیر سلول های ماهواره ای م یشود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت ورزشی و مکمل استروژن بر تعداد سلول های ماهواره ای در مو شهای صحرایی بود. روش تحقیق: تعداد 38 سر ...
بیشتر
مقدمه: تحقیقات در انسان و حیوان نشان داده است که فعالیت های ورزشی باعث فشار و کشیدگی بیش از حد در بافت، رهاساز ی مواد التهابی و عوامل رشدی و در نهایت منجر به فعالیت و تکثیر سلول های ماهواره ای م یشود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته فعالیت ورزشی و مکمل استروژن بر تعداد سلول های ماهواره ای در مو شهای صحرایی بود. روش تحقیق: تعداد 38 سر موش صحرایی انتخاب و به طور تصادفی در چهار گروه فعالیت ورزشی، مکمل استروژن، مکمل استروژن به همراه فعالیت ورزشی و کنترل تقسیم شدند. سپس دو گروه فعالیت ورزشی هوازی و فعالیت ورزشی هوازی همراه با مکمل استروژن به مدت 8 هفته و هر هفته 3 جلسه به تمرین هوازی پرداختند. گروه مکمل استروژن و مکمل استروژن و فعالیت ورزشی هوازی نیز در ابتدای هر هفته به مقدار6/0 میلی لیتر استروژن را به صورت زیرجلد ی دریافت می نمودند. در پایان هفته هشتم عضله نعلی از ابتدا و انتها خارج گردید، در فرمالین 10 درصد قرارداده و به آزمایشگاه پاتولوژ ی دانشگاه علوم پزشکی شیراز فرستاده شد. در آزمایشگاه از طریق رنگ آمیزی هماتوکسین ائوزین و ایمنو هیستوکمیستری و میکروسکوپ های نوری تعداد سلول های ماهواره ای شمارش و ثبت گردید. نتایج: نتایج حاصل از تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد که میزان سلول های ماهواره ای در گرو ههای تحقیق متفاوت است به طوری که فعالیت ورزشی موجب یک افزایش 16 درصدی (83/0±8/2 به 21/1±25/3) در تعداد سلول های ماهواره ای در رت ها می گردد در حالیکه در گروهی که فعالیت ورزشی طولانی مدت را به همراه مکمل استروژن در یافت می نمودند یک کاهش 71 درصدی(83±8/2 به 6/0±81/0) در تعداد سلول ها مشاهده گردید. همچنین نتیجه تحقیق حاضر یک افزایش 5 برابری را در تعداد سلو لهای ماهواره ای در گروهی که مکمل استروژن دریافت می نمودند، نشان داد.
