علمی - پژوهشی
زهره امرالهی؛ سید محسن آوندی؛ ندا خالدی
چکیده
هدف: فعالیت ورزشی، محرکی قوی برای کاهش عوارض ناشی از دیابت است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی فزاینده بر بیان ژن عامل نوروتروفیک مشتق از مغز در هیپوکمپ و تغییرات سرمی TNF-α در موش‌های صحرایی دیابتی نر ویستار بود.روش‌ها: برای این پژوهش 36 سر رت با میانگین وزنی 10±160 گرم به‌طور تصادفی در 3 گروه دیابت (D)، گروه دیابت و تمرین ...
بیشتر
هدف: فعالیت ورزشی، محرکی قوی برای کاهش عوارض ناشی از دیابت است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر تمرین مقاومتی فزاینده بر بیان ژن عامل نوروتروفیک مشتق از مغز در هیپوکمپ و تغییرات سرمی TNF-α در موش‌های صحرایی دیابتی نر ویستار بود.روش‌ها: برای این پژوهش 36 سر رت با میانگین وزنی 10±160 گرم به‌طور تصادفی در 3 گروه دیابت (D)، گروه دیابت و تمرین مقاومتی فزاینده (DRT)و گروه کنترل (C) قرار گرفتند. به‌منظور القای دیابت از روش تزریق صفاقی محلول STZ (50 mg/kg) استفاده شد. پروتکل تمرین مقاومتی فزاینده 3 روز در هفته و هر جلسه شامل 4 تا 9 ست بالا رفتن از نردبان عمودی به طول 110 سانتی‌متر با فاصلة پله‌های 2 سانتی‌متر و زاویة 85 درجه با شدت 50، 75، 90 و 100 درصد ظرفیت حمل بیشینه بار بود. استخراج نمونه‌ها 48 ساعت پس از انجام آزمون GTT صورت گرفت. حیوانات تشریح و به‌منظور سنجش بیان ژن BDNF از تکنیک Real Time PCR استفاده شد.نتایج: نتایج نشان داد تمرین مقاومتی فزاینده، بیان ژن BDNF را افزایش (001/0=P) و بیان TNF-α را کاهش (002/0=P) داده است. همچنین افزایش وزن هیپوکمپ همراه با افزایش بیان ژن BDNF مشاهده شد.نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی می‌تواند از تحلیل بافت هیپوکمپ بر اثر دیابت جلوگیری کند و به‌دلیل نقش مثبت هیپوکمپ بر حافظه، در افراد دیابتی حائز اهمیت است. همچنین بیان TNF-α کاهش یافت. بنابراین برای بهبود شرایط جسمی افراد دیابتی توصیه می‌شود.
علمی - پژوهشی
امیر هوشنگ منظمی؛ ظاهر اعتماد؛ افشین نظری؛ محسن محمدی
چکیده
هدف: فرایند رگ‌زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توأم با مصرف عصارۀ چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ‌زایی در موش‌های صحرایی نر دیابتی‌شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.
روش‌ها: در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر ...
بیشتر
هدف: فرایند رگ‌زایی به تشکیل عروق خونی جدید از عروق موجود اطلاق می‌شود که رویدادی مهم در فرایندهای مختلف فیزیولوژیکی است. در این تحقیق نقش تمرین استقامتی توأم با مصرف عصارۀ چوب دارچین روی بیان برخی نشانگرهای رگ‌زایی در موش‌های صحرایی نر دیابتی‌شده با استروپتوزتوسین (STZ) بررسی شد.
روش‌ها: در این تحقیق تجربی 24 سر موش صحرایی نر دیابتی‌شده با mg/kg 50 STZ با وزن تقریبی 180 تا 220 گرم و محدودۀ سنی 8 تا 10 هفته، به‌صورت تصادفی به چهار گروه 1. کنترل دیابتی، 2. دیابتی+مصرف دارچین، 3. دیابتی+تمرین استقامتی و 4. دیابتی+مصرف دارچین+تمرین استقامتی تقسیم شدند. به‌منظور بررسی اثر القای دیابت بر متغیرهای پژوهش شش سر موش صحرایی در گروه کنترل سالم قرار گرفتند. در ادامه گروه‌های 3 و 4 به مدت هشت هفته، پنج جلسه در هفته و هر جلسه 10-30 دقیقه، با سرعت 10-18 متر بر دقیقه به تمرین استقامتی پرداختند و گروه‌های 2 و 5 روزانه mg/kg 200 عصارۀ دارچین را به‌صورت گاواژ دریافت کردند. به‌منظور تجزیه‌وتحلیل یافته‌های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکراهه همراه با آزمون تعقیبی توکی در نرم‌افزار SPSS نسخۀ 22 استفاده شد (05/0≥P).
نتایج: سطوح بیان ژنی اندوتلین-1 (05/0≥p) و eNOS (05/0≥P) و در گروه کنترل دیابتی به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل سالم بود. سطوح eNOS و VEGF در گروه تمرین، گروه مصرف دارچین و گروه تمرین استقامتی+ دارچین تفاوت معناداری با گروه کنترل دیابتی نداشت (05/0≤P). اما سطوح اندوتلین-1 در گروه تمرین استقامتی+دارچین بالاتر از گروه کنترل دیابتی بود (05/0≥P).
نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد تمرین استقامتی با روش تحقیق حاضر و عصارۀ پوست دارچین با این مقدار اثر معناداری بر برخی نشانگرهای آنژیوژنز در بافت قلب موش‌های صحرایی مبتلا به دیابت ندارد، هرچند با توجه به محدودیت اطلاعات در خصوص سازوکار اثر استروپتوزتوسین بر آنژیوژنز در بافت قلب تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است.
علمی - پژوهشی
ربا الفصیح؛ محمد فشی؛ سجاد احمدی زاد؛ نازنین ابوذری
چکیده
هدف: رکورد در شنای رقابتی از مهم‌ترین دغدغه‌های مربیان امروزه است و پیدا کردن بهترین نوع تمرینات مقاومتی که از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر آمادگی جسمانی و رکورد شناگر است، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین مقاومتی کل بدن (TRX)، بر عملکرد عضلانی و اجرای شناگران زن جوان بود.روش‌ها: به‌منظور ...
بیشتر
هدف: رکورد در شنای رقابتی از مهم‌ترین دغدغه‌های مربیان امروزه است و پیدا کردن بهترین نوع تمرینات مقاومتی که از مهم‌ترین عوامل تأثیرگذار بر آمادگی جسمانی و رکورد شناگر است، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر چهار هفته تمرین مقاومتی کل بدن (TRX)، بر عملکرد عضلانی و اجرای شناگران زن جوان بود.روش‌ها: به‌منظور انجام این پژوهش 12 زن شناگر سطح دانشگاهی به دو گروه کنترل و TRX تقسیم شدند. گروه کنترل تنها تمرینات شنا و گروه تجربی علاوه‌بر تمرینات شنا، هشت حرکت TRX مشابه با شنا نیز انجام دادند. برنامة پژوهش شامل چهار هفته، سه جلسه در هفته تمرینات عمومی شنا کردن و یا تمرینات شنا و TRXبود. عملکرد عضلانی توسط دستگاه ایزوکنتیک و اجرای شنا از طریق رکورد و تعداد ضربه‌های دست و پا در مسافت‌های 25 و 50 متر شنا قورباغه سنجیده شد. دامنة اختلاف قبل و بعد داده‌های حاصله با استفاده از آزمون آماری تی مستقل بررسی شد.نتایج: نتایج نشان داد که رکورد شنای 25 متر در هر دو گروه بهبود معنادار بدون تفاوت بین‌گروهی داشته است (289/0 P=)، با وجود این، تعداد ضربات در گروه تجربی به‌طور معناداری کمتر بود (031/0 P=). عملکرد عضلانی در گروه TRX در شنای 25 متر و کل کار مصرفی برحسب ژول در شنای 50 متر در گروه تجربی افزایش معنادار نشان داد (05/ 0>P).نتیجه‌گیری: نتایج این پژوهش بیان می‌کند که ترکیب TRX با تمرین شنا برای بهبود عملکرد شناگران مناسب‌تر است. همچنین به‌علت رعایت اصل ویژگی تمرین و استفادة آسان و ارزان پیشنهاد می‌شود شناگران از این شیوة تمرینی بهره ببرند.
علمی - پژوهشی
حسین زهرایی؛ مهدی مقرنسی؛ محمداسماعیل افضل پور؛ حامد فنایی
چکیده
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش‌های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش‌ها: پس از القای موش‌ها به سندروم متابولیک، به‌منظور اجرای برنامه، موش‌ها (32n=) به‌طور تصادفی به چهار گروه (8n=) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، ...
بیشتر
هدف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرین شنای تداومی و تناوبی شدید بر مقادیر کمرین بافت چربی احشایی و کبد و مقاومت به انسولین در موش‌های مبتلا به سندروم متابولیک است. روش‌ها: پس از القای موش‌ها به سندروم متابولیک، به‌منظور اجرای برنامه، موش‌ها (32n=) به‌طور تصادفی به چهار گروه (8n=) کنترل استاندارد یا سالم، کنترل سندروم متابولیک، شنای تداومی و شنای تناوبی شدید (مبتلا به سندروم متابولیک) تقسیم شدند. برنامه‌های شنای تداومی و تناوبی شدید به‌ترتیب با 65 درصد و تقریباً معادل 100 درصد اکسیژن مصرفی بیشینه اجرا شد. اندازه‌گیری متغیرهای خونی و بافتی (چربی احشایی و کبد) با روش الایزا و تحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر انجام گرفت.نتایج: شنای تداومی و تناوبی شدید سبب کاهش معنادار سطح سرمی گلوکز (001/0P=) شد، ولی تغییر معناداری در مقاومت به انسولین (77/0P=) و کمرین بافت کبد (228/0P=) ایجاد نشد. تنها شنای تناوبی شدید سبب کاهش معنادار کمرین بافت چربی احشایی (0001/0P=) و وزن موش‌ها (029/0P=) شد.نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تمرینات شنای تداومی و تناوبی شدید می‌تواند به‌عنوان رویکردی پیشگیرانه در بهبود مقاومت به انسولین و سندروم متابولیک مورد توجه قرار گیرد، اما اجرای آن به‌صورت تناوبی شدید، اثربخش‌تر خواهد بود. نتیجه‌گیری قطعی به پژوهش‌های بیشتری نیاز دارد.
علمی - پژوهشی
جواد وکیلی؛ سعید نیکوخصلت؛ فرید پاکزاد حسنلو
چکیده
هدف: به‌تازگی، استفاده از تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون (BFR) به‌عنوان جایگزینی برای تمرینات مقاومتی سنگین برای افراد میانسال و سالمند توصیه شده است. ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر تمرین مقاومتی با و بدون BFR بر سطوح عوامل هورمونی آنابولیک و کاتابولیک در مردان میانسال کم‌تحرک بود.روش‌ها: در تحقیق نیمه‌تجربی حاضر 20 مرد میانسال ...
بیشتر
هدف: به‌تازگی، استفاده از تمرین مقاومتی با محدودیت جریان خون (BFR) به‌عنوان جایگزینی برای تمرینات مقاومتی سنگین برای افراد میانسال و سالمند توصیه شده است. ازاین‌رو هدف پژوهش حاضر تعیین تأثیر تمرین مقاومتی با و بدون BFR بر سطوح عوامل هورمونی آنابولیک و کاتابولیک در مردان میانسال کم‌تحرک بود.روش‌ها: در تحقیق نیمه‌تجربی حاضر 20 مرد میانسال (53/2±65/47 سال) داوطلب انتخاب شدند و به‌صورت تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی با (BFR) و بدون محدودیت جریان خون (NBFR) قرار گرفتند. چهار هفته تمرین مقاومتی گروه BFR شامل حرکت جلو پا و پرس پا با شدت 20 درصد 1-RM، یک نوبت 30 تکراری و دو نوبت 15 تکراری و گروه NBFR شامل همان حرکات با شدت 80 درصد 1-RM در سه نوبت 10 تکراری، اجرا شد. نمونه‌های خونی پیش، بلافاصله بعد (برای هورمون‌های تستوسترون، کورتیزول و لاکتات) و 24 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی (برای هورمون رشد و عامل رشد شبه‌انسولینی–1) گرفته شد. داده‌ها با آزمون‌های آماری تحلیل واریانس و تی مستقل در سطح معناداری کمتر از 05/0 بررسی شد.نتایج: افزایش غلظت استراحتی هورمون رشد (001/0=P)، IGF-I (001/0=P) و پاسخ تستوسترون (001/0=P) سرمی پس از اجرای برنامۀ تمرین در هر دو گروه معنادار بود. همچنین تنها افزایش GH استراحتی در گروه BFR به‌طور معناداری بیشتر از گروه NBFR بود (04/0P<). با این حال، تمرین مقاومتی با (11/0=P) و بدون BFR (53/0=P) سبب تغییر معناداری در غلظت کورتیزول نشد.نتیجه‌گیری: بنابر یافته‌های تحقیق حاضر، به‌نظر می‌رسد احتمالاً تمرینات مقاومتی با BFR طی دورۀ میانسالی روش مناسبی برای دستیابی به فواید سلامتی تمرینات ورزشی به‌واسطۀ سازگاری‌های هورمونی است.
علمی - پژوهشی
محمدرضا رحمتی؛ محمدرضا کردی؛ علی اصغر رواسی
چکیده
هدف: حدود 5/2 میلیون نفر در سراسر جهان به مولتیپل اسکلروزیس، بیماری مزمن عصبی-التهابی مغز و نخاع، مبتلا هستند که علت شایع ناتوانی جسمی جدی در جوانان، به‌ویژه زنان است. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر فعالیت اختیاری و اجباری پیش از القای EAE بر بیان مقادیر مولکول‌های چسبان (ICAM-1 و VCAM-1) مؤثر بر نفوذپذیری سد خونی-مغزی در موش‌های مادة C57BL/6 است.روش‌ها: ...
بیشتر
هدف: حدود 5/2 میلیون نفر در سراسر جهان به مولتیپل اسکلروزیس، بیماری مزمن عصبی-التهابی مغز و نخاع، مبتلا هستند که علت شایع ناتوانی جسمی جدی در جوانان، به‌ویژه زنان است. هدف از این تحقیق بررسی تأثیر فعالیت اختیاری و اجباری پیش از القای EAE بر بیان مقادیر مولکول‌های چسبان (ICAM-1 و VCAM-1) مؤثر بر نفوذپذیری سد خونی-مغزی در موش‌های مادة C57BL/6 است.روش‌ها: 40 سر موش مادة C57BL/6 با وزن 2±18گرم و سن 1±7 هفته به روش تصادفی ساده به چهار گروه فعالیت اجباری (12n= )، فعالیت اختیاری (12n=)، کنترل EAE (8n=) و کنترل سالم (8n=) تقسیم شدند. برای اجرای فعالیت اجباری، موش‌ها فعالیت شنا را به مدت 30 دقیقه پنج روز در هفته و در طول شش هفته انجام دادند. همچنین برای اجرای فعالیت اختیاری موش‌ها یک ساعت در روز و پنج روز در هفته به مدت شش هفته در قفسی به یک چرخ گردان دسترسی پیدا کردند. پس از اتمام دورة تمرین بیان ژن ICAM-1 و VCAM-1 به روش RT-PCR اندازه‌گیری شد. در تجزیه‌وتحلیل داده‌ها برای تعیین اختلاف داده‌ها در بین گروه‌ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری 05/0 P≤ استفاده شد.نتایج: پنج هفته ثبت علائم بالینی پس از القای EAE تفاوت معناداری بین نمرات دو گروه فعالیت ورزشی و گروه کنترل EAE نشان داد (05/0P<). همچنین بیان مولکول‌های چسبان ICAM-1 و VCAM-1 در دو گروه فعالیت اختیاری و اجباری نسبت به کنترل EAE کاهش معنادار داشتند ( 05/0P<)، اما نسبت به گروه کنترل سالم تفاوت معناداری نداشتند (05/0 P>).نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد دو نوع فعالیت اختیاری و اجباری با کاهش بیان مولکول‌های چسبان ICAM-1 و VCAM-1 سبب کاهش نفوذپذیری سد خونی-مغزی می‌شود.
علمی - پژوهشی
فاطمه نورزاد؛ فرشته شهیدی؛ مجتبی صالح پور
چکیده
هدف: دیابت، اختلال متابولیکی است که از طریق هایپرگلایسمی مشخص می‌شود و نقش مهمی در ایجاد آپوپتوز قلبی دارد. شواهد حاکی از آن است که تمرینات ورزشی می‌توانند برخی از مسیرهای پیام‌رسانی مربوط به آپوپتوز را تحت تأثیر قرار دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2 به BAX بر موش‌های ...
بیشتر
هدف: دیابت، اختلال متابولیکی است که از طریق هایپرگلایسمی مشخص می‌شود و نقش مهمی در ایجاد آپوپتوز قلبی دارد. شواهد حاکی از آن است که تمرینات ورزشی می‌توانند برخی از مسیرهای پیام‌رسانی مربوط به آپوپتوز را تحت تأثیر قرار دهند. هدف از پژوهش حاضر مقایسۀ اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر میزان شاخص مقاومت به انسولین و نسبت BCL-2 به BAX بر موش‌های صحرایی دیابتی نر نژاد ویستار است.روش‌ها: در این تحقیق تجربی، 25 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار 200 تا 250 گرمی به‌طور تصادفی به پنج گروه: تمرین هوازی (6n=)، تمرین مقاومتی (6n=)، شم (6n=)، کنترل (4n=) و سالم (3n=) تقسیم شدند. موش‌های صحرایی با مصرف رژیم غذایی پرچرب به مدت شش هفته و پس از شش هفته تزریق تک‌دوز استرپتوزوتوسین به مقدار 30 میلی‌گرم بر کیلوگرم دیابتی شدند. موش‌های صحرایی گروه هوازی به مدت چهار هفته و هفته‌ای پنج جلسه روی نوار گردان و موش‌های صحرایی گروه مقاومتی به مدت چهار هفته و هفته‌ای شش جلسه با استفاده از نردبان به تمرین پرداختند.نتایج: تفاوت میزان پروتئین BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و مقدار آن در گروه مقاومتی نسبت به هوازی کمتر بود (014/0=P). تفاوت نسبت BCL-2 به BAX گروه هوازی و مقاومتی معنادار و در گروه مقاومتی بیشتر از گروه هوازی بود (05/0=P). همچنین میزان شاخص مقاومت به انسولین در گروه هوازی (005/0=P) و در گروه مقاومتی (004/0=P) پس از تمرین کاهش بیشتری نسبت به قبل تمرین داشت و این اختلاف معنادار بود.نتیجه‌گیری: به‌نظر می‌رسد هم تمرین مقاومتی و هم تمرین هوازی در کاهش میزان شاخص مقاومت به انسولین اثرگذارند و در مقایسۀ بین دو تمرین هوازی و مقاومتی، تمرین مقاومتی بیشتر در کاهش عوامل آپوپتوزی اثر بیشتری دارد و با افزایش شدت تمرین، میزان SIRT1 افزایش می‌یابد و سبب مهار عوامل آپوپتوزی می‌شود.
علمی - پژوهشی
حسام پارسا؛ مرتضی زارعی
چکیده
هدف: تحقیق حاضر به‌منظور بررسی تأثیر مکمل کراتین به‌تنهایی یا در حالت ترکیب با ورزش شنا بر مقاومت انسولینی، تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی نر چاق انجام گرفت.روش‌ها: 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (15±160 گرم)، به‌صورت تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند: کنترل، غذای پرچرب، مکمل کراتین، تمرین شنا و مکمل کراتین همراه با تمرین ...
بیشتر
هدف: تحقیق حاضر به‌منظور بررسی تأثیر مکمل کراتین به‌تنهایی یا در حالت ترکیب با ورزش شنا بر مقاومت انسولینی، تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی نر چاق انجام گرفت.روش‌ها: 50 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار (15±160 گرم)، به‌صورت تصادفی در پنج گروه قرار گرفتند: کنترل، غذای پرچرب، مکمل کراتین، تمرین شنا و مکمل کراتین همراه با تمرین شنا. برنامة تمرین شامل مدت دوازده هفته تمرین شنا بود که هر دو هفته یک‌بار زمان تمرین بیشتر می‌شد. در انتها موش‌های صحرایی تحت آزمون تحمل گلوکز خوراکی (OGTT) قرار گرفتند و نمونه‌های خونی برای سنجش مقادیر TG, HDL و انسولین گرفته شد. همچنین عضلة نعلی طرف راست برای سنجش میزان پروتئین PGC-1α برداشته شد.نتایج: چاقی به‌تنهایی سبب افزایش مقاومت انسولین و کاهش تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی شد و مکمل کراتین به‌تنهایی تأثیری بر این تغییرات نداشت. تمرین به‌تنهایی سبب کاهش مقاومت انسولین و افزایش تحمل گلوکز و کارایی انسولین موش‌های صحرایی چاق شد و مکمل کراتین همراه با تمرین تأثیر فزاینده بر تغییرات ذکرشده داشت. چاقی به کاهش بیان پروتئین PGC-1α و تمرین به افزایش سطح این پروتئین منجر شد. مکمل کراتین به‌تنهایی یا با ورزش تأثیری بر بیان این پروتئین نداشت (05/0P<). نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش حاضر برای اولین بار نشان داد که ترکیب مکمل کراتین و تمرین شنا سبب بهبود کنترل گلایسمیک، کاهش مقاومت انسولین و افزایش کارایی انسولین در موش‌های صحرایی چاق شد. تمرین به افزایش بیان پروتئین PGC-1α انجامید، اما مکمل کراتین بر تغییرات این پروتئین تأثیر نداشت.
علمی - پژوهشی
راضیه شیری؛ مهسا عبدی؛ صادق امانی شلمزاری
چکیده
هدف: از جمله تغییراتی که هنگام فعالیت ورزشی در ساختار عروقی عضلۀ اسکلتی برای رفع شرایط استرسی رخ می‌دهد، فرایند رگ‌زایی است که مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر شش هفته تمرین مقاومتی با مدت زمان تحت تنش متفاوت عضله بر برخی عوامل رشد عروقی سرم دختران غیرفعال انجام گرفت. روش‌ها: 20 دانشجوی ...
بیشتر
هدف: از جمله تغییراتی که هنگام فعالیت ورزشی در ساختار عروقی عضلۀ اسکلتی برای رفع شرایط استرسی رخ می‌دهد، فرایند رگ‌زایی است که مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته است. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر شش هفته تمرین مقاومتی با مدت زمان تحت تنش متفاوت عضله بر برخی عوامل رشد عروقی سرم دختران غیرفعال انجام گرفت. روش‌ها: 20 دانشجوی دختر داوطلب (میانگین سنی 3/22 سال) به‌طور تصادفی و مساوی در دو گروه با مدت زمان تحت تنش (یک ثانیه-یک ثانیه) و (دو ثانیه-چهار ثانیه) قرار گرفتند. تمرین مقاومتی به مدت شش هفته، سه روز در هفته، در هشت ایستگاه، سه نوبت، شدت 1RM 75 درصد (10 تکرار) و 1RM 50 درصد (5 تکرار) برای یکسان شدن بار تمرین، در دو گروه انجام گرفت. به‌منظور بررسی متغیرهای VEGF، GH و اندوستاتین پیش از دورۀ تمرینی و 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین از آزمودنی‌ها نمونۀ خون گرفته شد. داده‌ها با آزمون آماری تحلیل کوواریانس ارزیابی شدند.نتایج: در پی شش هفته تمرین مقاومتی، در مقادیر سرمی VEGF (59/0P=) و GH (89/0P=) بین دو گروه، تفاوت معناداری وجود نداشت. اما در مورد قدرت پا (01/0P=) و اندوستاتین (04/0P=) تفاوت بین دو گروه معنادار بود. نتیجه‌گیری: اگرچه در شاخص‌های مربوط به محرک رگ‌زایی اختلافی بین دو گروه در مدت شش هفته مشاهده نشد و به احتمال زیاد برای این شاخص‌ها به زمان بیشتری نیاز است، اما در مورد مهارکنندۀ آنژیوژنز این اختلاف معنادار بود. همچنین جزء برون‌گرا بیشتر در تمرین دو ثانیه- چهار ثانیه با افزایش قدرت بیشتری همراه بود.
علمی - پژوهشی
سیما نصیری؛ اعظم زرنشان؛ کریم آزالی علمداری
چکیده
هدف: فواید متابولیک انجام هر جلسه تمرینات معمول بیماران دیابتی فعال در شرایط آب در برابر خشکی نیاز به بررسی دارد. هدف پژوهش بررسی مقدار گلوکز، FFA، انسولین، ANP و اپی‌نفرین خون در حین رکابزنی در خشکی در برابر آب و همچنین در خلال دورۀ زمانی اولیۀ بازگشت به حالت اولیه بود.روش‌ها: طرح پژوهش از نوع سری‌های زمانی با ترتیب تصادفی معکوس بود. ...
بیشتر
هدف: فواید متابولیک انجام هر جلسه تمرینات معمول بیماران دیابتی فعال در شرایط آب در برابر خشکی نیاز به بررسی دارد. هدف پژوهش بررسی مقدار گلوکز، FFA، انسولین، ANP و اپی‌نفرین خون در حین رکابزنی در خشکی در برابر آب و همچنین در خلال دورۀ زمانی اولیۀ بازگشت به حالت اولیه بود.روش‌ها: طرح پژوهش از نوع سری‌های زمانی با ترتیب تصادفی معکوس بود. دوازده زن دیابتی یائسه (سن 3/2±76/66 سال)، ابتدا شش هفته تمرین تناوبی را تجربه کردند و سپس به دنبال آزمون تحمل گلوکز، در سه جلسۀ مجزا (با فاصلۀ یک هفته) شامل شرایط کنترل، ورزش در آب و ورزش در خشکی آزمون شدند. در هر دو جلسۀ ورزش در خشکی و آب، سه تناوب 10 دقیقه‌‌ای رکابزنی با شدت 40 درصد توان هوازی بیشینه انجام گرفت و پنج بار خون‌گیری در مراحل پیش از ورزش، بلافاصله پس از ورزش و همچنین در دقایق 60، 90 و 120 پس از ورزش به‌عمل آمد. داده‌ها با تحلیل واریانس اندازه‌گیری مکرر عاملی 5×3 (شامل سه سری زمانی پنج تکراری) تحلیل شد.نتایج: رکابزنی در هر دو شرایط آب و خشکی سبب کاهش گلوکز (20- و 17- درصد)، انسولین (39- و 37- درصد)، و FFA سرم (61- و 55- درصد) و از سوئی افزایش مقدار ANP (169 و 52 درصد) و اپی‌نفرین (43 و 82 درصد) سرم شد (05/0>P). پس از توقف رکابزنی در هر دو شرایط، مقدار انسولین، FFA و ANP افزایش یافت، درحالی‌که گلوکز و اپی‌نفرین کاهش یافتند (05/0>P). در تمام موارد سطوح سرمی متغیرها در حین رکابزنی در آب کمتر از رکابزنی در خشکی بود (05/0>P). نتیجه‌گیری: در صورت انجام هر جلسه تمرینات ورزشی بیماران دیابتی دارای سابقۀ تمرین منظم در آب، فواید متابولیکی بهتری نسبت به ورزش در خشکی حاصل می‌شود که این مسئله در دو ساعت متعاقب پایان ورزش نیز ادامه می‌یابد، ولی به‌دلیل کمبود شواهد و محدودیت‌های پژوهش همچنان به بررسی بیشتری نیاز است.
